خبرگزاری صدای افغان(آو) - کابل: با این‌که گفتگوهای بین‌الافغانی به رهایی زندانیان دو طرف درگیر جنگ(حکومت و گروه طالبان) گره خورده است، اما این روند در این اواخر با بن‌بست‌ها و مشکلات تخنیکی و حقوقی روبرو شده است؛ از یک‌سو گروه طالبان بر آزادی 592 زندانی که گفته می‌شود پرونده‌های جرمی دارند، اصرار می‌ورزد و آز آن طرف هم رییس‌جمهور غنی روز گذشته تاکید کرد، تا وقتی که سرنوشت زندانیان نیروهای امنیتی و دفاعی معلوم نشود، پروسه صلح به جایی نخواهد رسید.
 
این در حالی است که باور آگاهان سیاسی، اراده‌ای برای تامین صلح در کشور از هر دو جانب وجود ندارد و سرنوشت سیاسی مردم افغانستان به بازی گرفته شده است.
 
"احمد سعیدی"، کارشناس سیاسی در مصاحبه با آوا می‌گوید، رییس‌جمهور غنی خواهان صلح در کشور نیست و علاقه دارد که پنج سال حکومتش به همین وضعیت به پایان برسد؛ همان‌گونه که گروه طالبان نیز بر خشونت‌ها ادامه می‌دهد، پس با این وجود صلح را در کجای کار باید جستجو کرد؟
 
سعیدی تاکید کرد که اشرف غنی به مردم افغانستان و نیروهای امنیتی که هر روز کشته می‌شوند، اهمیت نمی‌دهد؛ به خاطری که پسر و دختر خودش کشته نمی‌شوند؛ پس صلح برای او چه ارزشی دارد؟
 
او از بی‌تفاوتی مردم نیز انتقاد کرد و گفت: "این مردم که با رشوت، اختلاس و فسادها خو گرفته، هیچ‌گاه صدای اعتراض خود را بلند نکردند. افزون بر آن در انتخاب خود هم اشتباه می‌کنند و راه را در نحوه زندگی زیر سایه حکومت‌های فاسد غلط می‌روند، با این حال هندو هم می‌تواند بر این‌ها حکومت کند".
 
سعیدی تصریح کرد: "مردمی که از کمک‌های بیماری کرونای‌شان دزدی می‌شود، عایدات مالیاتی و گمرکی‌شان غارت می‌گردد و  فساد اخلاقی و تجاوز جنسی در لایه‌های مختلف جامعه بیداد می‌کند، و همچنین روزانه صدها تن بدون هیچ دلیلی در شهرهای افغانستان کشته می‌شوند، چه انتظاری از این مردم خواب رفته باید داشت؟!".
 
به گفته او، در طول تاریخ این مردم بی تفاوت و تنبل بوده که حکومت‌های مستبد و دیکاتور را قبول کرده و با سرنوشت خود بازی کرده اند و مردم افغانستان نیز جزء همان مردم هستند.
 
در همین حال "جانان موسی‌زی"، آگاه روابط بین‌الملل در مصاحبه با آوا از نارسایی‌ها در سیاست خارجی و داخلی حکومت‌های افغانستان طی 19 سال انتقاد کرده، می‌گوید: "حکومت‌ها نتوانسته طی این مدت یک اجماع به معنی واقعی کلمه را در داخل و خارج از کشور برای صلح فراهم کند".
 
به گفته او، صلح و امنیت در افغانستان به حفظ توازن میان قدرت‌های منطقه و جهان، به خصوص کشورهایی که در اینجا منافع دارند، وابسته است، اما متاسفانه این توازن هیچ‌گاه حفظ نشد. به طور مثال، گاهی روابط افغانستان با پاکستان سنگینی می‌کرد و گاهی هم با طرف هند، و این سیاست گاهی به نعل و گاهی به میخ زدن، حساسیت‌برانگیز و عامل اکثر ناامنی‌ها در کشور بوده است.
 
موسی‌زی تصریح کرد که اکنون هم طرف‌های درگیر جنگ، اراده‌ای برای صلح ندارند و سرنوشت مردم افغانستان را به بهانه آزادی چند زندانی به بازی گرفته‌اند.
 
وی به این باور است که مشکلات کنونی افغانستان با این موش و پشک‌بازی‌ها حل نمی‌شود، بلکه به یک انقلاب و تغییر بنیادی و به وجود آمدن یک رهبری سالم و دلسوز با محوریت واحد و قوی نیاز دارد.
 
به عقیده این آگاه روابط بین‌الملل، چندین قرن است که مردم افغانستان از نبود رهبری سالم رنج می‌برند، قربانی می‌دهند و بازیچه قدرت‌های منطقه و جهان بوده‌اند؛ این وضعیت باید تغییر کند.
 
لازم به ذکر است که پس توافق‌نامه صلح امریکا با گروه طالبان در ده حوت سال 1398، قرار بود به زودی مواد این توافق عملی و گفت‌وگوهای بین‌الافغانی آغاز شود، اما تا هنوز که نزدیک به پنج ماه می‌گذرد، از آغاز گفت‌وگوهای بین افغانی هیچ خبری نیست.