خانم دکتر زینب رضایی، یک نخبه مهاجر، دکتر و استاد دانشگاه افغانستانی است که در جمهوری اسلامی ایران(تهران) فعالیت می‌کند. این دکتر بعد از تعطیلی دانشگاه‌ها، فعالیتش را در حیطه درمان بیماران مبتلا به ویروس کرونا شروع کرده است.
خبرگزاری صدای افغان(آوا) ـ تهران: خانم دکتر زینب رضایی، دارای مدرک علمی دکترای پرستاری از جمهوری اسلامی ایران بوده و استاد دانشگاه است.
او در گفت‌وگو با خبرنگار آوا می‌گوید که متولد ایران بوده، تمام مراحل تحصیلی خود را در این کشور سپری کرده و از طریق کنکور سراسری وارد دانشگاه شده است. دوره لیسانس را در دانشگاه علوم پزشکی تبریز، فوق لیسانس را در دانشگاه علوم بهزیستی تهران و مقطع دکترا را در دانشگاه علوم پزشکی تهران گذرانده است.
این کادر پزشکی نخبه افغانستانی در ایران بعد از اتمام دوره لیسانس و بازگشت از تبریز به تهران که محل سکونتش نیز است، همزمان با قبولی در دوره ارشد، در شفاخانه "ایران مهر" تهران مشغول به کار شده است. او یک سال مشغول به کار در بخش "کموتراپی" (chemotherapy) بود که به بخش I.C.U منتقل شد و به مدت 3 سال در این بخش به عنوان پرستار مشغول به کار بوده است.
خانم دکتر رضایی خاطرنشان کرد که همزمان با این فعالیت‌های شفاخانه‌ای، در حال تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد هم بوده، و پس از این‌که دوره ارشد را تمام کرد، وارد شفاخانه "مدائن" تهران شده و به مدت دو سال در بخش "آنژیوگرافی و آنژیوپلاستی" که یکی از بخش‌های تخصصی قلب است، مشغول به کار بوده است.
او پس از آن‌‌که در دوره PHD در دانشگاه علوم پزشکی تهران پذیرفته شده، مسئول بخش پست‌کت(POST CATH) شفاخانه مدائن بود که بیماران قلبی، عمل قلب باز، آنژیوگرافی و آنژیوپلاستی در آن بستری می‌شوند. همزمان با آن، وارد شفاخانه "بهمن" تهران شده و به عنوان "سوپروایزر آموزشی" کار کرده است.
با گذشت 3 سال از شروع دوره دکترا، اکنون دروس تئوری و کلاس‌های دکتر رضایی به اتمام رسید، و او وارد پژوهش‌یاری PHD شده؛ آزمون جامع داده و از "پروپزال" خود دفاع کرده است. او از دو شفاخانه بهمن و مدائن تهران نیز خارج شده، و از طریق فراخوانی که دانشگاه جامع علمی کاربردی ایران داده، به عنوان مدرس برای تدریس دعوت شده است. این دانشگاه جدیدا برای رشته‌های مرتبط با مراقبت و سلامت از طریق کنکور سراسری ایران در مقاطع کاردانی و کارشناسی دانشجو قبول می‌کند. خانم دکتر رضایی مدت یک سال به عنوان استاد با دانشگاه علمی کاربردی ایران همکاری کرده است.
او در کنار این کار، به عنوان مدیر یکی از شفاخانه‌های "روان پزشکی" تهران نیز فعالیت کرده است.
این پرستار نخبه افغانستانی بعد از این‌که دوره تدریس را در دانشگاه علمی کاربردی ایران پیش می‌برده، فراخوانی از "دانشگاه علوم پزشکی تهران" برای جذب اساتید حق تدریس دریافت کرده و با توجه به رزومه کاری‌اش، به عنوان یکی از اساتید جهاد دانشگاهی، برای تدریس وارد دانشگاه علوم پزشکی تهران شده است. در نهایت هم‌زمانی 3 شغل باعث شد که از دانشگاه جامع علمی کاربردی ایران خارج شود، از مدیریت شفاخانه هم استعفا بدهد و روی کار تدریس در دانشگاه متمرکز شود.
این استاد دانشگاه مهاجر در مصاحبه با خبرنگار آوا گفت که با تعطیل شدن دانشگاه‌ها بر اثر شیوع ویروس کرونا، او و هم‌کاران هموطن‌اش که از آنان به نام سفیدپوشان بدون مرز یاد می‌شود، خالصانه در کنار سایر کادر پزشکی(ایرانی) به مراقبت و درمان بیماران کرونایی بپردازند که متاسفانه این روزها مردم را درگیر خود کرده است.
وی در مورد "جنبه‌های مثبت" شیوع ویروس کرونا گفت: "همه از بحران کرونا به عنوان یک پدیده منفی که طبعات و تلفات بشری زیادی داده، اسم می‌برند، اما از طرفی این مشکل باعث شده مرزهایی که قبلا به عنوان ایرانی یا افغانستانی وجود داشت کنار گذاشته شود، دیگر ملیت و نژاد مهم نبود و کسی به این فکر نمی‌کرد که در چه جایگاهی است؛ هدف همگی ما خدمت به بیماران بود، که همه بیماران بدون درنظر گرفتن ملیت و نژادشان، پذیرش و درمان می‌شدند".
خانم دکتر رضایی در بحث فراخوان از سوی وزارت صحت عامه افغانستان گفت: "ما هم مثل سایر کادرهای پزشکی(مهاجر) برای خدمت رسانی به هموطنان در داخل کشور اعلام آمادگی کردیم که با پی‌گیری‌های دکتر عابدین حسینی، مسئول این کار، متاسفانه هنوز این امکان که کادر پزشکی مهاجر در کشور بتواند خدمت کند، میسر نشده است".
وی در ادامه از غدغه‌های این روزهایش گفت: "همه دغدغه من در حال حاضر این است كه بتوانيم راهي براي اشتغال دانش‌آموختگان هم‌وطن‌مان که با مشقت فراوان در رشته‌های مختلف در ايران تحصیل کردند، و شرايط بازگشت به کشور را هم ندارند، پيدا كنيم".
به گفته این نخبه مهاجر افغانستانی، به خاطر محدوديت‌های قانونی مهاجرين در ایران، مانع کار و فعالیت این دانش‌آموختگان در رشته‌های تحصیلی‌شان می‌شود، که این باعث سرخوردگی و آسیب‌های روانی آن‌ها می‌شود؛ "از صمیم قلب و با همه توان تلاش می‌کنیم و امیدوارم که بشود کاری برای مشکل این دانش‌آموختگان افغانستانی‌مان انجام بدهیم تا آن‌ها هم از تخصص‌شان که با سختی فراوان به دست آوردند، استفاده کنند".
وی در پایان در مورد رضایت از کار خود به آوا گفت: "در قدم اول باید احساس رضايت در وجود خود شخص باشد و بعد احساس رضایت در محیط کار، اما به طور كلی راضی هستم و فكر مي‌كنم بتوانم روزی از علم و تخصصم براي مردم وطنم استفاده كنم، که آن وقت اين رضايت در وجود من چند برابر می‌شود".
خبرگزاری صدای افغان(آوا) ـ تهران: خانم دکتر زینب رضایی، دارای مدرک علمی دکترای پرستاری از جمهوری اسلامی ایران بوده و استاد دانشگاه است.
او در گفت‌وگو با خبرنگار آوا می‌گوید که متولد ایران بوده، تمام مراحل تحصیلی خود را در این کشور سپری کرده و از طریق کنکور سراسری وارد دانشگاه شده است. دوره لیسانس را در دانشگاه علوم پزشکی تبریز، فوق لیسانس را در دانشگاه علوم بهزیستی تهران و مقطع دکترا را در دانشگاه علوم پزشکی تهران گذرانده است.
این کادر پزشکی نخبه افغانستانی در ایران بعد از اتمام دوره لیسانس و بازگشت از تبریز به تهران که محل سکونتش نیز است، همزمان با قبولی در دوره ارشد، در شفاخانه "ایران مهر" تهران مشغول به کار شده است. او یک سال مشغول به کار در بخش "کموتراپی" (chemotherapy) بود که به بخش I.C.U منتقل شد و به مدت 3 سال در این بخش به عنوان پرستار مشغول به کار بوده است.
خانم دکتر رضایی خاطرنشان کرد که همزمان با این فعالیت‌های شفاخانه‌ای، در حال تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد هم بوده، و پس از این‌که دوره ارشد را تمام کرد، وارد شفاخانه "مدائن" تهران شده و به مدت دو سال در بخش "آنژیوگرافی و آنژیوپلاستی" که یکی از بخش‌های تخصصی قلب است، مشغول به کار بوده است.
او پس از آن‌‌که در دوره PHD در دانشگاه علوم پزشکی تهران پذیرفته شده، مسئول بخش پست‌کت(POST CATH) شفاخانه مدائن بود که بیماران قلبی، عمل قلب باز، آنژیوگرافی و آنژیوپلاستی در آن بستری می‌شوند. همزمان با آن، وارد شفاخانه "بهمن" تهران شده و به عنوان "سوپروایزر آموزشی" کار کرده است.
با گذشت 3 سال از شروع دوره دکترا، اکنون دروس تئوری و کلاس‌های دکتر رضایی به اتمام رسید، و او وارد پژوهش‌یاری PHD شده؛ آزمون جامع داده و از "پروپزال" خود دفاع کرده است. او از دو شفاخانه بهمن و مدائن تهران نیز خارج شده، و از طریق فراخوانی که دانشگاه جامع علمی کاربردی ایران داده، به عنوان مدرس برای تدریس دعوت شده است. این دانشگاه جدیدا برای رشته‌های مرتبط با مراقبت و سلامت از طریق کنکور سراسری ایران در مقاطع کاردانی و کارشناسی دانشجو قبول می‌کند. خانم دکتر رضایی مدت یک سال به عنوان استاد با دانشگاه علمی کاربردی ایران همکاری کرده است.
او در کنار این کار، به عنوان مدیر یکی از شفاخانه‌های "روان پزشکی" تهران نیز فعالیت کرده است.
این پرستار نخبه افغانستانی بعد از این‌که دوره تدریس را در دانشگاه علمی کاربردی ایران پیش می‌برده، فراخوانی از "دانشگاه علوم پزشکی تهران" برای جذب اساتید حق تدریس دریافت کرده و با توجه به رزومه کاری‌اش، به عنوان یکی از اساتید جهاد دانشگاهی، برای تدریس وارد دانشگاه علوم پزشکی تهران شده است. در نهایت هم‌زمانی 3 شغل باعث شد که از دانشگاه جامع علمی کاربردی ایران خارج شود، از مدیریت شفاخانه هم استعفا بدهد و روی کار تدریس در دانشگاه متمرکز شود.
این استاد دانشگاه مهاجر در مصاحبه با خبرنگار آوا گفت که با تعطیل شدن دانشگاه‌ها بر اثر شیوع ویروس کرونا، او و هم‌کاران هموطن‌اش که از آنان به نام سفیدپوشان بدون مرز یاد می‌شود، خالصانه در کنار سایر کادر پزشکی(ایرانی) به مراقبت و درمان بیماران کرونایی بپردازند که متاسفانه این روزها مردم را درگیر خود کرده است.
وی در مورد "جنبه‌های مثبت" شیوع ویروس کرونا گفت: "همه از بحران کرونا به عنوان یک پدیده منفی که طبعات و تلفات بشری زیادی داده، اسم می‌برند، اما از طرفی این مشکل باعث شده مرزهایی که قبلا به عنوان ایرانی یا افغانستانی وجود داشت کنار گذاشته شود، دیگر ملیت و نژاد مهم نبود و کسی به این فکر نمی‌کرد که در چه جایگاهی است؛ هدف همگی ما خدمت به بیماران بود، که همه بیماران بدون درنظر گرفتن ملیت و نژادشان، پذیرش و درمان می‌شدند".
خانم دکتر رضایی در بحث فراخوان از سوی وزارت صحت عامه افغانستان گفت: "ما هم مثل سایر کادرهای پزشکی(مهاجر) برای خدمت رسانی به هموطنان در داخل کشور اعلام آمادگی کردیم که با پی‌گیری‌های دکتر عابدین حسینی، مسئول این کار، متاسفانه هنوز این امکان که کادر پزشکی مهاجر در کشور بتواند خدمت کند، میسر نشده است".
وی در ادامه از غدغه‌های این روزهایش گفت: "همه دغدغه من در حال حاضر این است كه بتوانيم راهي براي اشتغال دانش‌آموختگان هم‌وطن‌مان که با مشقت فراوان در رشته‌های مختلف در ايران تحصیل کردند، و شرايط بازگشت به کشور را هم ندارند، پيدا كنيم".
به گفته این نخبه مهاجر افغانستانی، به خاطر محدوديت‌های قانونی مهاجرين در ایران، مانع کار و فعالیت این دانش‌آموختگان در رشته‌های تحصیلی‌شان می‌شود، که این باعث سرخوردگی و آسیب‌های روانی آن‌ها می‌شود؛ "از صمیم قلب و با همه توان تلاش می‌کنیم و امیدوارم که بشود کاری برای مشکل این دانش‌آموختگان افغانستانی‌مان انجام بدهیم تا آن‌ها هم از تخصص‌شان که با سختی فراوان به دست آوردند، استفاده کنند".
وی در پایان در مورد رضایت از کار خود به آوا گفت: "در قدم اول باید احساس رضايت در وجود خود شخص باشد و بعد احساس رضایت در محیط کار، اما به طور كلی راضی هستم و فكر مي‌كنم بتوانم روزی از علم و تخصصم براي مردم وطنم استفاده كنم، که آن وقت اين رضايت در وجود من چند برابر می‌شود".