حدودا بیست هزار خانوادۀ بیجاشده در ولایت بلخ ساکن هستند. این بیجاشدگان بر اثر جنگ‌ها و فقر و حوادث طبیعی از ولایاتی چون فاریاب، سرپل، سمنگان و قندوز مجبور به ترک خانه‌هایشان شده‌اند.

به گزارش خبرگزاری صدای افغان (آوا)؛ مصطفی محب مسئول بنیاد خیریه همدلی و یکی از خبرنگاران ولایت بلخ می‌گوید که کمک‌های بشردوستانه‌اش را با هدف ابراز همدردی و انسان‌دوستی به ابتکار شخصی خود مهیا کرده است.

وی می‌گوید: "بنیاد خیریۀ همدلی با مشاهده وضعیت نامناسب بیجاشدگان ایجاد شده است. نخستین کمک بنیاد خیریۀ همدلی برای ۳۵ خانواده بیجاشده‌ در پروژه نسیم‌مهدی شهر مزارشریف شامل خیمه، آرد، برنج و روغن می‌باشد و این کمک‌ها ادامه خواهد داشت."

محب اظهار می‌دارد که بیجاشدگان داخلی که از ولایات همجوار به بلخ آمده‌اند احساس بیگانگی نکنند چون مردم مزار در کنار آنها هستند.

داکتر محمدافضل حدید رئیس شورای ولایتی بلخ با حضور در میان بیجاشدگان جویای وضعیت آنان شده، گفت: وضعیت فعلی جمهوری اسلامی افغانستان دگرگون و نامناسب است و مردم همه‌روزه با چنین مشکلاتی مواجه هستند. امید که با مقاومت و ایستادگی ملت روزی بر این مشکلات پیروز گردیم.

از سویی، سیدمسعود قادری رئیس اداره مهاجرین و عودت‌کنندگان بلخ می‌گوید: حدودا بیست هزار خانواۀ بیجاشده در ولایت بلخ ساکن‌اند و این بیجاشدگان بر اثر جنگ‌ها، فقر و حوادث طبیعی از ولایاتی چون فاریاب، سرپل، سمنگان و قندوز مجبور به ترک خانه‌هایشان شده‌اند.

وی گفت: ریاست مهاجرین و عودت‌کنندگان بلخ سعی دارد با هماهنگی و همکاری نهادیه‌های خیریۀ مشکلات این بیجاشدگان را برطرف یا کاهش دهد.



خبرنگار آوا:
آفتاب در وسط آسمان می‌درخشید، چنین روزهایی در زمستانِ شهر مزار که به مُلکِ پکه و پوستین مشهور است استثناء است. من برای پوشش خبری کمک‌های بشردوستانه رهسپار شهرک نسیم‌مهدی شده بودم. وقتی به آنجا رسیدم زنان و کودکانی را دیدم که در زیر خیمه‌های نازک ترپالی زندگی می‌کنند، قطعا چنین شرایطی برای زندگی یک انسان واقعا دردناک و غیر قابل تصور است.

داشتم در میان خیمه‌ها قدم می‌زدم تا کودکان و وضعیت وحشتناک زندگی هم‌نوعان خودم را مشاهده کنم که به خانم پیری برخوردم که مرا صدا زد و گفت "بیا زندگی من و کودکانم را بنگر و به گوش دیگران برسان."

این مادر سالخورده که به خاطر سرما بدنش به شدت می‌لرزید، خود را با چادر پوشانده و با بغضِ گلو ادامه داد "من و شوهرم از ترس طالبان چند سال قبل از ولسوالی دولت‌آباد ولایت فاریاب به شهر مزارشریف مهاجر شدیم. شوهرم بر اثر بیماری سه ماه پیش مُرد، حالا من ماندم و چهار کودک یتیم که با هزار بدبختی در زیر این خیمه‌ها زندگی می‌کنیم و هیچ کسی هم نیست که به داد ما برسد."

وی با اشا‌ره به کودک بیمارش که به مریضی معرقه مبتلا است می‌گوید: دو ماه می‌شود که پسرم معرقه دارد، اما من با بدبختی توانستم تنها سه بار وی را نزد داکتر ببرم و مشکلاتم همه‌روزه زیاد می‌شود، پسرم لطفا کاری برای ما انجام بدهید!...

شایان ذکر است که در شهرک نسیم‌مهدی بیش از ششصد خانوادۀ بیجاشده از ولایات مختلف در شرایطی نامناسب زندگی می‌کنند.