سید خان آقا حسینی مشهور به خان‌آقا چمتالی، شخصیتی اجتماعی و مردمی بود که در ایجاد اتحاد میان مردم بلخ جایگاه خاصی داشت. وی همیشه در مقابل ظلم می‌ایستاد و در همه‌حال یاور مردم مظلوم ولایت بلخ بود.

حبیب ۲, [۱۸.۱۲.۱۸ ۱۶:۵۷]
[فوروارد از ح]
مرحوم سیدخان‌آقا چمتالی؛ شخصیتی که همواره در مقابل ظلم ایستاد و از حقوق مظلومان دفاع نمود
........................................
سید خان آقا حسینی مشهور به خان‌آقا چمتالی، شخصیتی اجتماعی و مردمی بود که در ایجاد اتحاد میان مردم بلخ جایگاه خاصی داشت. وی همیشه در مقابل ظلم می‌ایستاد و در همه‌حال یاور مردم مظلوم ولایت بلخ بود.
 
به گزارش خبرگزاری صدای افغان (آوا)؛ هر چند تاریخ تولد دقیق مرحوم سید خان آقا حسینی مشخص نیست اما به طور قطع آن مرحوم بین سالهای 1332_1337 خورشیدی در منطقه چمتال ولایت بلخ متولد گردیده است. اسم پدرش سید علی‌اصغر معروف به سید کفتان است که شخصی خیرخواه در بین قوم و قبیله‌اش بود و ازعناصر شاخص ولسوالی چمتال و شخصیت معروف در ولایت بلخ به ویژه شهر مزارشریف به شمار می رفت.
مرحوم حسینی در کودکی به کسب دانش پرداخت و پس از فراغت از مکتب متوسطه، راهی دانشگاه پلی تخنیک شهر مزارشریف شد و در آنجا به تحصیل علم پرداخت. آن مرحوم در جایی گفته بود که می‌خواسته تا برای ادامه تحصیل به مسکو برود ولی مادرش اجازه نداده و لذا از این تصمیم منصرف شده‌ است.
 
سیدخان ‌آقا حسینی چمتالی در سن بیست‌ و دو سالگی ازدواج کرد و چهار فرزند دارد. ایشان دو سال از جوانی خود را نیز برای خدمت به وطن به عسکری رفت.
 
وی در یک فامیل زمین‌دار در منطقه‌ی چمتال ولایت بلخ زندگی می‌کرد. با اینکه دولت کمونیستی وقت چندین بار از ایشان خواست که با آنها همکاری داشته باشد ولی آن مرحوم هیچ‌گاه زیر بار این ننگ نرفت.
 
فعالیت های مرحوم حسینی از زمان حکومت کمونیستی و طالبان:
زمانی که هسته‌های جهاد در ولسوالی چمتال شکل گرفت، خانه‌ی سیدخان‌آقا چمتالی پایگاه مجاهدین بود و ایشان نیز دوشادوش آنان علیه مزدوران شوروی سابق و عساکر و متجاوز سرخ، از دین و وطن خود دفاع می‌نمود.
 
آن مرحوم تا آخرین لحظات عمر شهید علی اکبر مصاح مزاری همراه آن شهید بزرگوار بود. همچنین وقتی طالبان مزارشریف را تصرف کرد، سیدخان‌آقا چمتالی چون دیگر شخصیتها وطن را ترک نکرد و برای دفاع و حمایت از مردمش در برابر تجاوز و زیاده خواهی گروه طالبان در چمتال ماند و با استفاده از روابط دوستانه‌ و حسنه‌ای که با بزرگان قوم پشتون داشت، همواره کوشش می‌نمود تا مشکلات مردم را حل و فصل و آنها را در برابر خطرات ناشی از سلطه طالبان مصئون نگهدارد و در بسا مواردی از حق و حقوق مردم دفاع و دستگیرشدگان را از بند طالبان آزاد کند.
مرحوم حسینی به ویژه در ولسوالی چمتال و سایر مناطق مربوط به ولایت بلخ کسی بود که طالبان به او احترام داشت و در هر جایی مانند شهر مزار و شولگره و مناطق دیگر که طالبان بر مردم ظلم می‌کردند، با پا در میانی آن مرحوم حقوق مظلومین استیفا می گردید و گاهی از بند آنها آزاد می شدند.
 
شخصیت فردی، اجتماعی، ورزشی سید خان آقا حسینی:
 
مرحوم سیدخان‌آقا چمتالی بعد از دوران طالبان، زمانی که مردم می‌خواستند تصفیه‌حساب‌ و انتقام‌گیری‌های قومی کنند، وارد عرصه می‌شد و منازعات را خاموش می‌نمود. اقوام پشتون وی را برادر می‌خواندند و آن مرحوم روابط بسیار نیکی با برادران آن قوم داشت.
 
رفتار مرحوم سیدخان‌آقا حسینی با خویشاوندان، مردم و خانواده‌اش صمیمانه و دوستانه بود. وی همیشه فرزندانش را به انجام کارهای نیک و خداپسندانه تشویق می‌کرد. آن مرحوم با فرزندانش مانند یک دوست و رفیق رفتار می‌کرد و لذا فرزندانش خاطرات بسیار خوب و شیرینی از پدرشان دارند.
 
هدف و آرمان مرحوم چمتالی داشتن یک جامعه‌ی آرام و زندگی خوب برای مردم بود. وی فردی اجتماعی و مردمی بود و همواره به عنوان شخصیتی خیرخواه در جامعه معروف بود. دغدغه‌های اجتماعی ایشان به حدی بالا بود که به سبب نگرانی‌ها و دلهره‌ها بابت حل کشمکش‌های بین مردم به مشکلات قلبی دچار گردید.
 
مرحوم حسینی همواره به جوانان نصیحت می‌کرد که به بزرگان خود احترام داشته باشند. وی همیشه تلاش می‌کرد تا حق هر انسانی به خودش برسد. همچنین یکی از سفارش‌های ایشان به فرزندانش این بود که تا می‌توانید با رفاقت و دوستی همراه مردم رفتار کنید، چرا که دشمنی را همه می‌توانند.
 
سیدخان‌آقا چمتالی شخصیتی بود که همواره در مقابل ظلم ایستاد و هیچ گاه سکوت پیشه نکرد. ایشان همیشه مدافع حقوق مردم فقیر بود به نحوی که اگر کمکی برای مردم چمتال می‌آمد، وی همه‌ی آن کمک‌ها را میان فقرا توزیع می‌کرد و به دیگر مردمان می‌گفت که شما که توانایی دارید باید وضعیت فقیران را مد نظر بگیرید.
 
مرحوم حسینی همه‌ی اقوام کشور را دوست داشت و به همه‌ی قومیت‌ها احترامی خاص داشت؛ لذا در هنگام دفن پیکرش همه‌ی مردم می‌گریستند و می‌گفتند که ما کوه و پشتیبان خود را از دست داده‌ایم.

ایشان در دوران جوانی به ورزش پهلوانی علاقه داشت و پهلوان خوبی بود. علاوه بر آن والیبال را نیز دوست داشت. همچنین وی قهرمان بازی محلی "سنگ پرتاب" بود. مرحوم حسینی به طبیعت و همه‌ی موجودات علاقه داشته و حتی حقوق حیوانات را نیز به درستی رعایت می‌کرد.
 
کریمی بلخابی، مرحوم حسینی را وکیل‌مدافع مردم می‌نامید و می‌گفت: تفاوت سیدخان‌آقا چمتالی با وکیل‌مدافعان دیگر در این است که وی نه تنها پولی نمی‌گیرد که حتی از جیب خودش نیز هزینه می‌پردازد.
 
مرحوم چمتالی همراه مجاهدین به پاکستان رفت. بعد از مدتی در سال 1364 هجری شمسی به جمهوری اسلامی ایران مهاجرت کرد و به مدت هشت سال در ایران زندگی کرد.
 
وی در این کشور نیز آرام نداشت و از ظرفیت موجود آن زمان مشهد مقدس به نفع جهاد و مجاهدین بهره می برد. آقای چمتالی در هربرنامه ای که مرتبط با مهاجرین و جهاد بود فعالانه سهم می گرفت و به عنوان یک کادر فعال در کنار شهید مصباح و دوشادوش سایر شاگردانش از جمله حجت الاسلام والمسلمین سیدعیسی حسینی مزاری تلاش شبانه روزی داشت.

مرحوم خان آقا علاقه زیادی به کارهای فرهنگی داشت به همین منظور او یکی از استوانه های این حرکت در مشهد مقدس بود و به ویژه در گلشهر که محل سکونتش بود ظهور و بروز خوبی داشت و همواره با بشاشیت و خنده های قهقهانه خود انگیزه دهنده بسیار قوی برای سایر جوانان بود. او از عناصر فعال برپاکننده کتابخانه بزرگی در گلشهر بود که تحت اشراف شهید مصباح و فعالیت های جدی آقای حسینی مزاری اداره می گردید. او نه تنها از نگاه فیزیکی و معنوی در کنار فرهنگیان بود که چه بسا از نگاه مالی نیز کتابخانه گلشهر را حمایت می کرد.
 
مرحوم چمتالی در نهایت در سال 1372 هجری شمسی آنگاه که اکثر مردم مهاجر از پیروزی جهاد خوشحال گردیده راهی افغانستان گردیدند، با برگشت از ایران، مقصد ولایت بلخ را در پیش گرفت و در سرزمین آبایی خود یعنی ولسوالی چمتال مستقر گردید به آن امید که بتواند خدمت بیش از گذشته به دین و مردم و میهنش انجام بدهد.
 
آن مرحوم سه سال قبل برای تداوی مرض قلبی‌اش به هندوستان رفت و پس از تداوی در آنجا تا حدودی درمان شد. اما شخصیتی که هیچ‌گاه در برابر نارسایی‌ها سکوت نکرد و سرانجام چراغ عمر پربار و بابرکت دنیوی‌اش در روز پنجشنبه 15 قوس 1397 بر اثر سکته‌ی قلبی خاموش شد و روح آن مرد بزرگ به دیار ابدیت پیوست. پیکرش نیز در هدیره‌ی چمتال به خاک سپرده شد. روحش شاد و یادش گرامی باد.