بسم الله الرحمن الرحیم
د ګران افغانستان د ملي اردو، ملي پولیسو او ملي امنیت قدرمنو منسوبینو، ګرانو محصلانو، خویندو او وروڼو،
السلام علیکم و رحمه الله و برکاته،
قوای امنیتی و دفاعی، از پایه های اساسی استقرار و ثبات کشور بوده و تکیه گاه و سپر مقاوم ملت در برابر حوادثی است که کشور را به صورت روزانه تهدید می کند. هموطنان تان نیز مانند من با دیدن شما جوانان در لباس نظامی احساس امنیت ، مصونیت و سربلندی میکنند. آنانیکه روزهای دشوار زندگی در کشور را دیده اند به قدر و اهمیت سربازان فداکار و منصب داران دلیر قوای مسلح کشور بخوبی آگاه اند و به آنان می بالند.
این آگاهی نتیجه مستقیم تجارب تاریخی ملت ما در چند دهه اخیر است. من از زبان هزاران زن و مرد در نقاط مختلف کشور عزیز مان بار بار خاطرات تلخ بی سرنوشتی و در ترس زیستن را شنیده ام. آنروزها که مردم مان در پی سقوط ارزشی نیروهای مسلح که بخاطر خدمت به ایدیولوژی و حکومت، مردم خود را هدف قرار میدادند و از ملی بودن بدور شده بودند، و یا در نبود و سقوط ساختار های دولتی و مخصوصاً اردو، مردم زیر سایه تفنگداران غیر به نام این و آن مورد آزار و اذیت ، ضرب و شتم، و کشتار های بیرحمانه قرار میگرفتند و دارو ندار شان به تاراج رفته بود، آنروزها که شهر ها و تاکستان های مان به آتش کشیده میشد و هموطنان با عزت اهل هنود مان بخاطر دین شان، برخلاف ارشادات دین مقدس اسلام، به اجبار یک رنگ خاص لباس باید میپوشیدند و مردمان مان زن و مرد، مسن و جوان ، بزرگان محل و اقوام در محضر عام توهین و لت و کوب میشدند، روزهای تلخ و تاریک تاریخ مردم مان است. آن روزها درد های مشترکی را در وجود این ملت بوجود آورده است. این درد مشترک تمامی افراد این سرزمین مظلوم و عزیز مانرا از جنوب تا شمال ، از غرب تا شرق و کوه پایه های مناطق مرکزی ما را در خود تنیده است. این درد مشترک به باور من بنیاد قوی یک تاریخ مشترک مان و نهاد های حافظ این کشور گردیده است.
تیرې خاطرې که ترخې هم دي خو پکار ده چې یادې یې وساتو او عبرت ورنه واخلو، دوه ویشت کاله پخوا له خوست څخه په موټر کې ګردیز ته راتلم. دا چې لاره خرابه وه، دا چې پلونه ړنګ وو، دا چې برق نه وو، دا چي پر سړکونو پر یونیفورم ملبس کسان نه وو او بلکه بې بندو باره ځوانانو له خلکو په زور پیسی ټولولې، په دې باره کې څه نه درته وایم. زه یوه بله ترخه خبره درته کوم. د داوود خان مرحوم د وخت یو پخوانی منصبدار مې ولید. په هغه وخت کې ډګروال و. ما وپيژاند. د لارې په سر یې څادر غوړولی و. د خپل کور زاړه لوښي یې خرڅول او په همدې حال کې مې په یو موټر کې د افغانستان د فرقو وسایل ولیدل چې خدایزده چیرته به وړل کیدل، چې خرڅ شي. ټانګونه ټوټه ټوټه شوي و، په موټرو کې باور و، چې له دې وطن څخه د باندې ولېږدول شي. فابریکې ایستل شوي او په موټرو کې بار وې چې نورو هېوادونو ته ولېږدول شي.
ځینې بدمرغه کړۍ ارزو لري چې په افغانستان باندې بیا هماغسې ورځې راشي، چې دفترونه او وسلې یې کباړ شي او خلک یې در په دره شي، خو دا آرزو به یې هیڅکله پوره نه شي او دا آرزو به ګور ته یوسي.
پنځلس کاله پخوا په افغانستان کې داسې امنیتي او دفاعي قوت نه و چې د ټول ملت نماینده ګي وکړي او ټول افغانان یې خپل قوت وبولي، حال دا چې اوس د الله تعالی په فضل او کرم، مونږ قوي امنیتي قوتونه لرو چې د ټول ملت استازیتوب کوي او زموږ د ملي بیرغ او ملي تاریخ غوندې زموږ د وحدت او پیوستون د سمبول حیثیت لري. الحمدالله ملي او اسلامي ارزښتونو ته پابند دي او د هیواد په هر ګوټ کې یې خلک په لیدلو خوشحالیږي او د خپل ځان، مال او عزت ساتندوی یې ګڼي.
تیره جمعه کندز ته تللی وم. د دې ولایت مشرانو او سپین ږیرو په یوه خوله غوښتنه کوله چې کندز ته دې د ملي اردو، ملي پولیسو او ملي امنیت لا زیات قطعات راشي او د دغه ولایت د دفاع لپاره دې عملیات ادامه ومومي.
پوښتنه دا ده چې د کندز شریف خلک او مشران ولې غواړي چې د هیواد د مسلح قوتونو په چوکاټ کې دې دغه ولایت ته لا زیات امنیتي قوتونه ورشي؟ مونږ ولې د هیواد له نورو ولایتونو څخه هم د خلکو دغسې غوښتنې لرو؟ زه چې هر ولایت ته ځم، او یا خلک ګورم، په یوه اواز وایي، موږ ته امنیتي قوې را ولېږئ. زموږ د غیرتي عسکرو او زموږ د بې همته غلیمانو اصلي تفاوت په همدې ځای کې دی چې خلک زموږ له اردو سره سکون احساسوي. تاسې کندز او نور ځایونه ولیدل چې کله ترورستان او غلیمان د لږ وخت لپاره هم ورغلل نو خلک یې بې حده په تکلیف کړل. له کندز څخه تر یوې اونۍ په کمه موده کې تر دیارلس زره زیاتې کورنۍ مجبورې شوې چې کورونه پریږدي. تاجیکستان هم د خلکو د هجوم له ویرې سرحد بند کړ. د ترهه ګرو رویه داسې ده، خو په مقابل کې زموږ د غیرتي عسکرو چلند دا دی چې آن له غلیم سره هم د قانون او عزت او عدالت له اصولو سره سم چلیږي. د دوی د رویې او سلوک تعریف نړیوالو موسسو او منجمله ملګرو ملتونو هم کړی دی او ویلي یې دي چې افغان سرتیرو له خلکو سره ښه رویه کړې ده. اوس چې کندز بیرته د افغانستان د ملي اردو او امنیتي قوتونو په لاس کې دی، نو په لږو ورځو کې تر نهه زره زیاتې کورنۍ کندز ته ستنې شوې دي او دا لړۍ لا روانه ده. د کندز ټولې بې ځایه شوي کورنۍ به ان شاءالله تعالی ژر تر ژره په کندز کې ځای پر ځای شي او همدارنګه به ستاسې له برکته، د افغانستان ټول ولس ځان په دې وطن کې مصؤون وبولي. سرحدونه هغه وخت رامنځته کېږي چې په یوه هېواد کې اتفاق او اتحاد نه وي. زموږ کور یو دی، او زموږ کور یو افغانستان دی.
این است تفاوت ما با دشمنان مردم ما. شجاعانه و عاشقانه جنگیدن برای هدف بزرگ، افتخار ماست و مروت و مدارا خصلت و فطرت عیاری سربازان ماست.
زیرا مردم شریف ما و به صورت خاص سربازان و افسران قوای مسلح ما خون و خوی گذشتگان شجاع چون محمود غزنوی ، ابو مسلم خراسانی، احمد شاه بابا و هزاران گمنام و نام آور نام آزادی از تمامی اقوام این سرزمین غرور افرین را در رگ ها و احساسات خود دارند. قهرمانانیکه دیگران نام های آنانرا بر سلاح هایشان گذاشته اند تا دشمن خود را بترسانند، ولی ما روح و روحیه آنانرا با خود داریم. غزنوی و غوری از آن ماست!
فرزندان عزیز!
پانزده سال قبل ما میراث دار یک کشورشدیم که تمامی نهاد های آن سقوط کرده بود و بیرق ملی این کشور بدبختانه در هیچ تهانه و لوای سرحدی و نهادهای ما در اهتزار نبود، از صفر آغاز کردیم، تا از زیرخاک و خاکستر و آوار های خراب شده از جنگ به همت جوانان و دلیرمردان این کشور بنیاد قوای امنیتی و دفاعی کشور را بگذاریم. تشکیل قوای مسلح مان کار آسانی نبود، از خود گذری و ایثار گروه های مختلف سیاسی و اجتماعی را میخواست، به تعهد و فداکاری مردم نیاز داشت و در عین زمان به باور و اعتماد بین المللی نیاز بود تا با افغانستان کمک های مالی، تخنیکی و تسلیحاتی داشته باشند.
ما تنها کشوری نیستیم که ضرورت به همکاری داشتیم، زمانیکه جاپان و آلمان در اثر جنگ های مداوم به کمک های دیگران احتیاج پیدا کردند، به آنها مساعدت صورت گرفت و چون دارای نهادهای نیرومند بودند، از فرصت ها و زمینه های پیش آمده به بهترین شکل استفاده کردند اما کوریای جنوبی یکی از فقیر ترین ممالک بعد از جنگ جهانی که از جنگ به شدت متاثر شده بود به کمک تمویل کنندگان بین المللی و با داشتن مشکلات نهادی مانند ما اما با یک اراده مستحکم توانست در کمتر از سه دهه در قطار اول کشورهای توسعه یافته و متمدن جهان، جای باز کند و با عزت و سربلندی نه تنها استقلال و حاکمیت خود را حفظ کند بلکه در انکشاف جهان، با قوت و سربلندی سهم خود را آدا نمایند.
اگر رهبران این کشور ها دنبال منافع کوتاه مدت شخصی خود میبودند، نه تنها که این کشور ها رفاه و سعادت را به هموطنان خود فراهم نمی کردند که به احتمال قوی حاکمیت ملی و استقلال خود را نیز از دست میدادند. ما هم می توانیم با از خود گذری و تعهد بزرگان خود و همکاری تمام مردم با مشکلات باقیمانده مبارزه کنیم و با دید دراز مدت به توجه به بهترین منافع نسل های آینده از روی تعمق، فکر و اندیشیدن نه احساسات، تصمیم بگیرم و در برابر خداوند (ج) و تاریخ خویش سربلند باشیم.
به همین دلیل است که ما از تصمیم تاریخی ریس جمهور اوباما و سایر همکاران بین المللی ما مانند جرمنی، انگلستان، جاپان و سایرین مبنی بر تداوم کمک های تخنیکی و نظامی که در چوکات توافقنامه های دو جانبه ستراتیژیک و یا توافقنامه امنیتی دوجانبه که اساس آنرا فیصله مردم ما درلویه جرگه مشورتی سال ۱۳۹۲ گذاشته شده بود، استقبال و ابراز امتنان کردیم. تصمیم رئیس جمهور اوباما واقعاً تصمیم تاریخی بود چون اعتبار بالای این ملت آزاده و مردم پرافتخار ماست. این تصمیم در نتیجه رایزنی و مشوره مستقیم با مسوولین ملکی و نظامی ما و تحت رهبری دولت وحدت ملی و مشوره مداوم من با جناب داکتر عبدالله عبدالله ،معاونین ریاست جمهوری جناب دوستم و جناب دانش و سایر رهبران سیاسی و جهادی کشور، نهاد های مدنی، علما و نهاد های اکادمیک کشور و به اساس دو دلیل عمده ذیل صورت گرفته است:
اول: سربازان و مردم ما در سال دشوار جاری نشان دادند که از کشور خود، از دستاورد های خود با شجاعت و از خود گذری دفاع میکنند و ثابت کردند که جای خالی امکانات و تجهیزات را با روحیه بلند وطندوستی و مورال عالی جانبازانه و با ایمان، پر میکنند. ممالک زیادی هستند که این امتحان را موفقانه طی نکردند، با گذشتن از این امتحان، دنیا مجبور به شناخت و اعتراف به توانایی نیروهای امنیتی ما و در نهایت دوام همکاری و حمایت به عنوان متحد و همکار برابر و مساوی شد. بحیث سرقوماندان اعلی قوای امنیتی و دفاعی افغانستان از صمیم قلب از هر عضو قوای مسلح کشور، ابراز امتنان می کنم.
دوم: ماموریت ما با جهان در امر مبارزه با تروریزم و تامین ثبات و امنیت در افغانستان، ماموریت مشترک برای صلح و امنیت جهانی نیز است. نیاز متقابل ما را در یک ماموریت مشترک و برابر قرارداده است.
در منطقه نیز، به استثنای پاکستان که با ما در یک جنگ اعلان ناشده است، یک اجماع عمومی را توانسته ایم ایجاد کنیم که یک افغانستان با ثبات باعث ثبات منطقه و رفاه همگانی در منطقه شده میتواند. برای تکمیل این اجماع در منطقه ما تاکید کرده ایم که اساس مناسبات ما با همسایه جنوبی ما پاکستان بر اصل تامین و تحکیم صلح و مبارزه مشترک با پدیده شوم تروریزم است. افغانستان هیچ وقت آزادی خود را قربانی نخواهد کرد.
تداوم همکاری جهان و اجماع منطقه یک فرصت تاریخی را برای ما به ارمغان اورده است. حال ما باید از این فرصت استفاده اعظمی برای به پا ایستادن و قرار گرفتن در قطار ملل پیشرفته و با ثبات بکنیم. فرصتی که در بعضی موارد در سالهای گذشته ازآن استفاده درست نشد و از دست رفت. مردم ما در پهلوی شجاعت و عیاری ذاتی، مردمان ارج گذار و با سپاس اند، دستانی را که برا ی دوستی دراز شده باشد با صمیمیت و گرمی می فشارند، و همچنان زیاد بوده دستانیکه برای مداخله و دشمنی دراز شده و مردم ما ان دستان را بریده اند، اگر فردیی نباشد ، تاریخ به یقین شاهد است که دسیسه های بسیار زیاد در این کشور مقدس دفن خاک شده است.
من از تمام مردم افغانستان و به خصوص از بزرگان سیاسی، علما، وکلای محترم پارلمان، رسانه ها و جامعه مدنی می خواهم که حمایت از نیروهای امنیتی را به محور اصلی نظریات، ابتکارات و عملکرد های خود تبدیل کنند، جنگیدن و مبارزه را برای نیروهای شجاع ما بگذارند و از نقش و اهمیت آنها حمایت همه جانبه کنند. بگذارید جنرالان ما جنرالی کنند، تجار ما تجارت و سیاستمداران ما سیاست معقول کنند.
خوشبختانه از آرزوهای بزرگ مردم ما اين است كه نهاد سازي شود تا ما به پای خود بایستیم. این نکته هم چنان دریافته های اولیه کمیسیون حقیقت یاب برای کندز است. که مردم گفته اند: ما نظام و امنیت از طریق نظام میخواهیم، نه نان. مردم ما توانایی آنرا با دارند که در چارچوب نظام نان پیدا کنند، وظیفه ماست که نظام بسازیم. برعلاوه تجربه شخصی ام در زمان انتقال مسئوولیت های امنیتی مثال روشن در این زمینه است. ما تصمیم گرفتیم تا با اتكا به خود، رسالت دفاع از وطن و خاک خود را به سربازان جوان و منصب داران لایق خویش بسپاریم. در دوران انتقال امنیتی من با سفرهای متعدد به همه ولایات کشور با هزارها سرباز و منصبدار قوای امنیتی و دفاعی دیدار داشتم و در نتیجه این دیدارها اطمینان و تعهد کامل را که سربازان یک ملت بزرگ باید داشته باشند به چشم خود در قوای امنتی و دفاعی افغانستان دیدم.
د انتقال د پروسې په وخت په بامیان کې یوه عسکر راته وویل چې درې ځله زخمی شوی او خدای ساتلی یم. که لس ځله نور هم زخمي شم خپله خاوره به ساتم.
یا ، هغه دوه میندې مې هیڅ وخت نه هیریږي چې یوې یې په بدخشان او بلې په پکتیا کې عین حالت درلود. دوه زامن یې د هیواد د دفاع په خاطر شهیدان شوي و خو دریم زوی یې هم د ملي اردو په لیکو کې شامل کړ او ویې ویل چې زموږ زلمو ته د خدای مینه، د وطن مینه او د خاورې مینه له پلرونو څخه په میراث کې پاتې ده. موږ به خپل بیرغ اوچت ساتو.
دیدگاه من اینست که قوای امنیتی و دفاعی ما ، نیروی باشد که تمام افغانها خود را در آن ببینند، که افغانستان شمول باشد، اساس و پایه ثبات و وحدت ملی در کشور باشد، حافظ تمامیت ارضی و عزت مردم سربلند افغانستان باشد، غیر سیاسی باشد، غیر حزبی باشد، نماینده هر قریه، منطقه، ولسوالی و ولایت افغانستان باشد، از روحیه اسلامی و ملی برخوردار باشد، تجربه و تعلیم مسلکی داشته باشد و بالاخره عامل ثبات منطقه و آرامش روحی مردم افغانستان باشد. مردم افغانستان بزرگترین اعتبار را بالای قوای امنیتی و دفاعی افغانستان کرده اند، چون مسئولیت نگهداشت ناموس ملی خود را به شما تحویل کرده اند. برای تحقق این هدف بزرگ عملا گام های عمده برداشته ایم. تلاش، تحصیل و آموزش شما به عنوان نسل نو مان که از کوره گاه دود و آتش بدر آمده اید ما را به دسترسی هرچه بیشتر این آرمان نزدیک میسازد و مخصوصاً وجود دختران موجب افتخار ماست.
ما به صراحت میگوییم که مردم و دولت افغانستان، متجاوز و جنگ طلب نیستند، ما خواهان خونریزی نیستیم، ما نمیخواهیم کسی بیوه و کسی یتیم شود، چون ما درد بیوه گی و یتیمی را از همه مردم دنیا زیادتر احساس می کنیم، ما نمی خواهیم خانه کسی ویران شود و قراء و قصبات ما ویران شود. همه ما این را میدانیم که جنگ راه حل نیست، به همین دلیل من مکررآ از افغان های ما که میخواهند سلاح به زمین بگذارند خواسته ام که دروازه های صلح و گفتگو بروی آنهایکه میخواهند ارزشهای قانون اساسی ما و دست اورد های یک دهه گذشته ما را رعایت میکنند، باز است. از هر عالم دین، از هر متنفذ جامعه مدنی و قومی، از هر تاجر ملی تقاضای من این است که در آوردن صلح پایدار کوشش کنیم زیرا صلح یک پروسه ملی است، ما هیچ وقت تسلیم به زور نخواهیم شد اما قیمت جنگ را باید بدهند. این جنگ بالای ما تحمیل شده به اساس تحمیل افغان تن نمی دهد اما در میز مذاکرات ما به عزت در سخنان بین الافغانی بزودی نتیجه رسیده می توانیم و ضرورت است حرف های بین الافغانی را به صورت یک پروسه ملی و نه تنها دولتی به تمام معنی شروع کنیم و امید است دستآورد های مشخص و همه جانبه داشته باشیم.
اما این را وظیفه و حق خود می دانیم که از مردم خود دفاع کنیم و به باغیان و شورشیان که به هر نام که باشند {طالب، داعش یا نام دیگر} اجازه ندهیم که مردم ما را به قتل برسانند، پُل، پلچک ها و سرک های ما را ویران کنند، این پُل، پلچک ها و سرک ها به خون جان و به اساس تقاضای مادران، پدران و خواهران شان اعمار شده است، هر صدمه که زیربنای افغانستان می رسد، صدمه به پیکر خود ماست. دروازه های مکاتب را ما باید باز بگذاریم. ما نمیتوانیم بیشتر از این بپذیریم که دختران ما همانند تورپیکی بخاطر عشق به خدمت به مردم و و طن در کندهار شهید شوند و یا خانواده های ما همانند خانواده هاي هموطن ما در کندز هر روز به دست جلادان بی رحم قتل عام شوند. ما بر اساس ارشادات الهی از خاک و مردم خود دفاع می کنیم، و در این راستا منسوبین قوای مسلح ما شجاعتمندانه و با از خود گذری به قربانی دادن حاضرند. باز هم من افتخار می کنم که قوای امنیتی و دفاعی ما مجدانه از این خاک دفاع می کنند. من اطمینان کامل دارم که شما محصلین عزیز نیز مانند گذشته گان تان سنگر داران قوی و متعهد این مرز و بوم میشوید.
در دیدار های متعدد ام با سربازان و افسران قهرمان اردوی ملی، پولیس ملی و امنیت ملی که بخاطر نجات جان هموطنان، دست ها و پا های خویش را از دست داده اند، با قاطعیت و متانت از ایشان شنیده ام که پشیمان نیستند که دست ها و پا های خود را از دست داده اند زیرا بخاطر وطن و مردم ما به هر قربانی حاضر اند. وزیر صاحب داخله همرای من بود که در شفاخانه پولیس ملی زیادتر از ۶۰ ساتنمن و افسران را دیدیم و هر کدام شان به یک آواز گفتند که سربازان این وطن هستند و بخاطر هر وجب این خاک و بیرق برافتخار ما صد ها بار و هزاران بار قربانی خواهند داد.
قربانی و از خود گذری منسوبین دلیر کشور ما به من اطمینان میدهد که با و جود تداوم حملات به قریه ها و شهر های ما و باوجودیکه چالشهای ما در امر دفاع از وطن بزرگ اند، اما موفقیت ملت ما در دفاع از کشور و مردم حتمی است. ما تا مدتی کوتاه همچنان با چالشهای مانند غورماچ، موسی قلعه و کندز مواجه خواهیم بود اما در صورت که به قربانی های این قهرمانان را به عنوان یک ملت ارج گذاریم و با ایجاد فضای اطمینان و همدلی درکشور عمل کنیم توفیق الهی از آن مردم ماست.
همدلی در عرصه سیاسی به صورت خاص از پیش زمینه های این موفقیت است. بعنوان یک ملت بزرگ و معتقد به کثرت گرایی و شکیبای، ما میتوانیم اختلاف نظریاتی، گروهی و تیمی خود را به صورت باز و با استفاده از منطق و حکمت تنظیم کنیم، به فرموده جناب رسول اکرم (ص) این گونه اختلافات مایه رحمت است، البته تا زمانیکه مطابق اصول و مسالمت آمیز و به طریق احسن باشد. ما فرصت های زیادی برای بحث های سیاسی و اجتماعی خواهیم داشت و در بحث های آینده من راجع به اقتصاد و نان مردم و حکومت داری با شما صحبت خواهم کرد، اما فرصتی نداریم که برای دفاع از افغانستان غفلت کنیم و یا فرصت را به عقب اندازیم. همه ما و همه دارو مدار ما در خدمت دفاع از افغانستان و برای اعتلا و سربلندی مردم ما باید هزینه گردد. دشمنان ما باید بدانند که ما هیچگاه تسلیم به زور نخواهیم شد.
سربازان ما در میدان جنگ با داشتن اطمینان از دولتمداران و بزرگان سیاسی ما پیروز خواهند شد. پس باید برای ایجاد اعتماد، وحدت ملی ، شکیبایی و همدیگر پذیری کار و تلاش نماییم. من همه را دعوت برای رفتن و رسیدن به این هدف والا میکنیم.
زموږ د ملي اردو او امنیتي قوتونو غیرتي منسوبین چې د کندز د شهید سرتېري عمران الدین او د ننګرهار د شهید بریدمل مراد گل او شهید ډګرمن عنایت الله غوندې یې د دین، وطن او مسلمان ملت د دفاع په لاره کې سرونه قربان کړي، د افغانستان د تاریخ ویاړونه دي. موږ د یوه واحد ملت په حیث مکلف یو چې د ازاد، اباد او باثباته افغانستان لپاره د دوی ارمانونو ته وفادار و اوسو او د ګران وطن دفاع خپله ملي، اسلامي او افغاني وجیبه وګڼو.
تل دې وي افغانستان
پاینده باد افغانستان
دریافت صفحه با کد QR