امریکن اینترست با طرح سوالی مبنی بر اینکه چرا پاکستان به ائتلاف سعودی ملحق نشد؟ نگاشته است،  با چنین روابط نزدیکی بین ریاض و اسلام آباد، چرا پاکستان می خواهد بیطرفی خود را در بحران یمن حفظ کند آنهم در حالی که عربستان سعودی کمک نظامی این کشور را در ائتلاف نظامی علیه یمن درخواست کرده است ؟ زیرا مداخله در یمن مسلما مغایر با منافع امنیتی پاکستان است. 
پایگاه اینترنتی امریکن اینترست در گزارشی با عنوان ‌« آیا پاکستان به ائتلاف تحت رهبری سعودی علیه یمن خواهد پیوست؟ » نوشت: پارلمان پاکستان جمعه گذشته به اجماع قطعنامه ای را تصویب کرد که در آن آمده است این کشور باید بیطرفی خود را در عملیات نظامی تحت رهبری سعودی علیه مبارزان حوثی در یمن حفظ کند. این قطعنامه به لحاظ قانونی و حقوقی ارزش چندانی ندارد جز اینکه نشان می دهد پارلمان پاکستان در نشستی مشترک توانسته است قطعنامه ای را به اجماع تصویب کند. به هر حال این ماجرا ممکن است با رفتن پاکستان به یمن و اقدام متوازن کننده دقیق این کشور بین ایران و عربستان سعودی پایان یابد.
پادشاهی عربستان وجمهوری اسلامی پاکستان ازمدتها قبل با یکدیگر ارتباط داشته اند. ذوالفقار علی بوتو صدر اعظم پیشین پاکستان در دهه ۱۹۷۰ برنامه ای را برای پیوند زدن منافع راهبردی کشورش با کشورهای خلیج فارس و جامعه گسترده تر اسلام آغاز کرد. وی سرمایه گذاری در نهادهای بین المللی مانند سازمان کنفرانس اسلامی را ( که اکنون به سازمان همکاری اسلامی تغییر نام داده است ) آغاز کرد. او روابط امنیتی بین پاکستان و کشورهای پادشاهی عربی را تقویت کرد.
علی بوتو سال ۱۹۷۰ در اقدامی که به یک سنت برای کمک اردوی پاکستان به عربستان سعودی تبدیل شد ، یک ژنرال پاکستانی را که چندان معروف نبود برای سرکوب شورش فلسطینی تحت رهبری عرفات در جنگ داخلی اردن اعزام کرد. این ژنرال پاکستانی که ضیاء الحق نام داشت تا حد زیادی به خاطر عملکرد خود پس از آن به عنوان فرمانده اردوی پاکستان انتخاب شد. ضیاء الحق سرانجام علی بوتو را که به وی ترفیع درجه داده بود اعدام کرد و برای مدت ۱۱ سال حاکمیت پاکستان را به دست گرفت. ضیاء الحق همکاری امنیتی پاکستان با کشورهای خلیج فارس را توسعه بخشید. 
در دوره ضیاء الحق عربستان سعودی ( و امریکا ) میلیون ها دالر را در اختیار پاکستان قرار دادند تا مجاهدین افغانستان را برای مبارزه علیه شوروی آموزش اطلاعاتی و نظامی بدهند.
روابط بین عربستان سعودی و پاکستان به پس از جنگ سرد نیز کشیده شد و ادامه یافت. پس از خروج شوروی از افغانستان، پاکستان با کمک سعودی ها دولت طالبان را که روابطی دوستانه با پاکستان داشت در افغانستان منصوب کرد. اخیرا نیز در خلال قیام های بهار عربی، پاکستان به درخواست عربستان سعودی وابسته های نظامی از جمله مزدوران، افسران بازنشسته، مربیان ضد شورش و حتی آشپزهای اردو را برای سرکوب قیام مردمی در بحرین اعزام کرد. عربستان سعودی همچنین سال گذشته توانست پاکستان را متقاعد کند تشکیل یک «‌دولت انتقالی» را در سوریه خواستار شود. از همه مهم تر اینکه گفته می شود عربستان سعودی در صورت ضرورت، به تسلیحات هسته ای پاکستان وابسته است.
چیزی که پاکستان در ازای تعهدات امنیتی خود در قبال عربستان دریافت می کند، کاملا روشن است:‌ پول نقد. عربستان سعودی و دیگر کشورهای عرب خلیج فارس میلیاردها دالر را در بخش های مختلف از جاده سازی گرفته تا ساخت مکاتب و سیستم های فاضلاب در پاکستان سرمایه گذاری کرده اند ( البته به شبکه گسترده ای از مکاتب دینی که تفکر جهادی را تبلیغ می کنند اشاره نشده است).
 عربستان سعودی سال گذشته یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون دالر در اختیار پاکستان قرار داد تا از ورشکستگی اقتصادی این کشور جلوگیری کند. پاکستان همچنین قراردادی به ارزش ۲۰ میلیارد دالر را در زمینه خرید گاز طبیعی از قطر امضا کرده است که بر اساس آن پاکستان گاز را با قیمت تخفیفی دریافت می کند و می تواند پول گاز وارداتی را نیز با تاخیر پرداخت کند. عربستان سعودی همچنین میزبان بزرگ ترین جامعه پاکستانی است. تعداد پاکستانی های مقیم عربستان سعودی حدود دو میلیون و ۵۰۰ هزار نفر است.
نواز شریف صدر اعظم کنونی پاکستان نیز از روابط شخصی نزدیکی با خاندان سلطنتی سعودی برخوردار است. نواز شریف در دوره صدر اعظم قبلی خود زمانی که با کودتای نظامی روبرو شد ، برای کمک به سعودی ها روی آورد. نواز سال های تبعید خود را در عربستان سعودی سپری کرد و در نهایت این سعودی ها بودند که زمینه بازگشت او را به پاکستان فراهم کردند.
 وی از زمانی که مجددا به عنوان صدر اعظم پاکستان انتخاب شد بارها به عربستان سفر کرده است و در مراسم تدفین ملک عبدالله پادشاه فقید عربستان سعودی نیز شرکت کرد.
با چنین روابط نزدیکی بین ریاض و اسلام آباد ، چرا پاکستان می خواهد بیطرفی خود را در بحران یمن حفظ کند آنهم در حالی که عربستان سعودی کمک نظامی این کشور را در ائتلاف نظامی علیه یمن درخواست کرده است ؟ زیرا مداخله در یمن مسلما مغایر با منافع امنیتی پاکستان است.
پاکستان خود اکنون با مشکلات امنیتی روزافزون روبرو است. ارتش پاکستان اکنون در حال جنگ با شورشیان اسلامگرا در مناطق قبیله ای است. این عملیات نه تنها مستلزم حضور طولانی اردو است بلکه نیازمند حفظ نظام و قانون در کشور است.
در شرق ، پاکستان یک حضور نظامی سنگین در مرز ۱۵۰۰ مایلی خود با هند دارد. روابط پاکستان با هند پس از انتخاب نارندرا مودی به عنوان صدر اعظم هند با تنش همراه بوده و مرز بین دو کشور پیوسته شاهد خشونت ها و درگیری هایی بوده است. از سوی دیگر منابع نظامی پاکستان پیشتر با کاهش روبرو بوده است و مشارکت در عملیات نظامی علیه یمن باعث ضعیف تر شدن توان نظامی پاکستان خواهد شد.
تنش های قومی در پاکستان نیز در سطح بالایی قرار دارد. پاکستان پس از ایران بزرگ ترین جمعیت شیعه را در جهان داراست و این جمعیت با تهدید روبرو است. یک مسجد شیعیان در پاکستان ماه فبروری هدف حمله انتحاری قرار گرفت که بر اثر آن بیش از ۶۰ نفر کشته شدند. ترور رهبران مذهبی ، پزشکان و فعالان شیعه اکنون به امری عادی تبدیل شده است و گروه های ستیزه جوی مخالف شیعه هم به لحاظ قدرت و هم مشروعیت در حال تقویت شدن هستند. مشارکت پاکستان در عملیات نظامی علیه یمن باعث ناامنی بیشتر برای جمعیت شیعه در پاکستان خواهد شد. 
گروه های ستیزه جوی ضد شیعه در پاکستان پیشتر به انتقاد از دولت به خاطر حفظ بیطرفی خود در عملیات نظامی علیه یمن برخاسته اند.
مشارکت در عملیات نظامی علیه یمن همچنین روابط پاکستان با ایران را نیز به خطر خواهد انداخت. برخلاف عربستان سعودی ، پاکستان از مرز مشترک با ایران برخوردار است و نمی تواند از عهده یک دشمن دیگر در مرز خود برآید. روابط بین پاکستان و ایران از قبل نیز متشنج بوده است و نظامی شدن مرز مشترک این دو کشور در صورتی که پاکستان بیش از حد به عربستان سعودی تکیه کند، غیر قابل تصور است.
این ملاحظات باعث شده است تا حاکمان نظامی و غیر نظامی پاکستان و همچنین مردم این کشور در خصوص حفظ بیطرفی در بحران یمن به یک همگرایی نادر دست یابند.
جدای از احزاب مذهبی راستگرا پاکستان که آنها نیز به این قطعنامه رای مثبت دادند، ظاهرا تمایل زیاد در پاکستان برای یک جنگ دیگر وجود ندارد.