افراد مسلح ناشناس، ۳۰ مسافر را در شاهراه کابل- قندهار ربوده‌اند. گفته می‌شود که ربوده‌شدگان مهاجران شیعه بودند که از ایران به وطن باز‌گشته بودند.
مسؤولان محلی می‌گویند این مسافران با دو بس مسافربری به طرف کابل در حرکت بودند که ناوقت روز دوشنبه در راه ولسوالی شاه‌جوی زابل به چنگ افراد ناشناس افتادند.

عبدالخالق ایوبی؛ ولسوال شاه‌جوی گفته گزارش‌های ابتدایی نشان می‌دهد که ربایندگان لباس‌ سیاه بر تن داشته و نقاب به صورت زده بودند. آقای ایوبی می‌گوید مردم محل گفته‌‎اند، افراد نقاب‌پوش با زبانی صحبت می‌کردند که برای آنها ناشناس بوده‌است.

مسؤولان شرکت مسافربری غزنی پیما می‌گویند که بس‌های این شرکت در این شاهراه توسط افرادی در لباس اردوی ملی که نقاب‌های سیاه داشتند متوقف شد و افراد مسلح نقاب‌پوش از سرنشینان بس‌ها شناسنامه خواستند و سپس مردان هزاره‌ را با خود بردند و بقیه مسافران برای دو ساعت در محل ماندند و بعد از دو ساعت نیروهای اردو به محل رسیدند و بقیه مسافران را به کابل و قندهار انتقال دادند.

هنوز با قاطعیت نمی توان در مورد هویت آدم ربایان چیزی گفت. همچنین تاکنون مشخص نیست که چه سرنوشتی در انتظار مردان شیعه و هزاره ربوده شده خواهد بود؛ اما قراین و نشانه های موجود، هرگز خوش یمن بودن این رویداد را بشارت نمی دهند.

به نظر می رسد تهدیدی هولناک در حال دامن گستردن است. آدم ربایان آشکارا دست به یک تصفیه برنامه ریزی شده و مشخص قومی و مذهبی زده اند. مذهب تان چیست؟ سؤالی بوده که از همه مسافران پرسیده شده است.
شیعیان یکطرف، بقیه یکطرف. شیعیان به سمت بیابان حرکت کنند، دیگران دو ساعت منتظر بمانند.
نسل کشی این بار پشت نقاب تروریزم.

هزاره های شیعه پیش از این نیز با این گونه رویدادها بیگانه نبوده اند. از عصر امیر آهنین عبدالرحمن خان که افغانستان مدرن را بر پایه فاشیزم خودبنیاد و خودمحور بنا نهاد و سیاست اثبات خود به بهای حذف و نفی دیگران را در پیش گرفت تا امروز، هزاره ها و شیعیان همواره قربانی شده و خون داده اند.
تاریخ این نسل، تاریخی سرخ و خونین از خون شهدای بی صدایی است که قربانی فاشیزم و تصفیه نژادی شده اند.

حتی در عصر دموکراسی هم همین چندی پیش بود که ۱۲ نفر از جمله یک عروس و داماد، تنها به این جرم که مذهب شان شیعه بود، از سوی افراد مسلح نه چندان ناشناس در راه کابل در ولایت فراه، به رگبار بسته و کشته شدند.
نقاب دارها برخلاف ظواهر گوناگونی که از خود به نمایش می گذارند، برای مردمی که قربانی این موج تاریخی تصفیه نژادی می شوند، چندان هم ناشناخته نیستند.

اما این بار یک نگرانی، بیش از همه، قربانیان اصلی این تاریخ خونین و خشونت بار را آزار می دهد و آن، اتحاد نحس فاشیزم و تروریزم است.
خبرهای ظهور داعش، ماه هاست که تیتر اصلی رسانه ها است و از قضا نخستین خبرها از همین زابل و ولایت های همجوار آن مانند هلمند و غزنی و پکتیکا منتشر شد.

خانواده هایی که به زبان بیگانه حرف می زنند، پرچم ها و لباس های سیاه دارند، نقاب می بندند و بر ضد طالبان عمل می کنند. این نخستین توصیف ها از حضور داعش در جنوب افغانستان بود.
اکنون بخشی از همین توصیف ها در خصوص آدم ربایی اخیر در شاهراه کابل- قندهار و بازهم در منطقه ای از ولایت زابل در مورد آدم ربایان به کار برده می شود.

بنابراین، قراین و نشانه ها، حاکی از خبرهای بد است؛ خبرهایی که به نسل ما یادآور می شود، برای تجدید دیگربار تاریخ خونین خویش، آماده شود؛ زیرا فاشیزم و تروریزم، پیمان برادری بسته اند، علیه من، علیه تو، علیه ما.
اما به نظر نمی رسد این بار دامنه این اتحاد نحس و خونین، صرفا به کشتار حساب شده هزاره ها و از میان برداشتن شیعیان، محدود بماند.

سرنوشتی مشترک در انتظار همه کسانی است که با خلیفه برساخته، بیعت نکنند.
دو روز پیش از لوگر هم گزارش شد که داعش، وارد خانه ها شده، تلویزیون ها را شکسته، زیارتگاه ها و مساجد را آتش زده، پرچم سفید را پایین کشیده و پرچم سیاهش را برافراشته و یک نفر را هم برای دامن زدن به رعب و وحشت بیشتر در انظار عموم، کشته است.

بنابراین، سرنوشت مشترک و مرگباری در انتظار همه است. دولت سرگرم صلح با تروریست های دیگر است. حتما وقت زیادی برای برقراری امنیت در شاهراه ها ندارد.
مهاجرانی که با هزاران امید برای زندگی به وطن برمی گردند، هنوز به منزل نرسیده، طعمه تروریزم و فاشیزم می شوند.

پس من و تو باید ما شویم و بر علیه این سنت خون آشام و مرگبار، دست به دست هم، برادرانه بایستیم.