داکتر عبدالله عبدالله؛ رئیس اجرائی حکومت وحدت ملی به نمایندگی از افغانستان در دوازدهمین نشست سران شانگهای در قزاقستان شرکت کرد.
درحاشیه این نشست داکتر عبدالله با برخی از سران کشورها دیدار و گفتگو کرد.
داکتر عبدالله با نخست وزیران کشورهای قرقیزستان، قزاقستان و روسیه دیدار و در مورد مسائل دو جانبه گفتگو و تبادل نظر کرد.
در این دیدارها طرف های خارجی بر تعهدات خود نسبت به برقراری صلح و ثبات افغانستان تاکید کرده اند.
این اولین بار نیست که مقامات خارجی در ملاقات های متعدد با مسئولین و دولتمردان کشورمان اعلام آمادگی کرده اند که به بهبود وضعیت افغانستان کمک می کنند، داستانی که از سیزده سال گذشته آغاز شده و همچنان ادامه دارد.
در این مدت افغانستان در عرصه های مختلف به خصوص اقتصاد به کشورهای خارجی وابسته بوده و جامعه جهانی برای این که صحت، معارف، امنیت و زیرساخت‌های کشورمان را نهادینه کند، وعده ی کمک میلیاردها دالر را داده است و به نوعی چشم دولتمردان ما به دست کشورهای خارجی است که کی از جیبشان بیرون می آید.
کمک های خارجی نظام اقتصادی افغانستان را وابسته و راکد نگه داشته و منجر به تبدیل شدن افغانستان به برده سیاسی دیگر کشورها کرده است.
کارشناسان معتقدند تا زمانیکه افغانستان متکی به منابع مالی خارجی است، به فکر خودکفایی نمی افتد و به عنوان دولتی که سخت وابسته به کمک‌های جامعه جهانی است، با وجود فرصت ها و ظرفیت هایی که در اختیار دارد، از خلاقیت در زمینه اقتصادی باز می‌ماند.
یکی از این فرصت ها موقعیت جغرافیایی افغانستان می باشد اگر دولت وحدت ملی که تاکنون به دلیل بی برنامگی در یک سردرگمی قرار دارد، روحیه استفاده از "امکانات ملی" را تقویت کند و از ویژگی‌های کشور در ساحه ترانزیت بین المللی ترانزیتی استفاده کند می تواند گامی به سوی شکوفایی اقتصادی و کاهش وابستگی بر دارد.
همچنین این موقعیت جغرافیایی زمینه خوب سرمایه گذاری در عرصه انتقال گاز، برق، تیل و مواد خام کشورهای آسیای میانه به طرف جنوب آسیا همچون پروژه TAPI پروژه انتقال برق CASA ۱۰۰۰ و ساخت و تمدید خطوط ریل آهن میان افغانستان – ایران – پاکستان – چین، ایجاد کرده است.
بنابراین این موقعیت طلایی، معادله اقتصادی افغانستان را در منطقه و جهان تغییر می دهد و با افزایش مسیر قدیمی راه ابریشم، فرصت های خوبی برای افغانستان بوجود می آورد.
افغانستان در زراعت نیز دارای ظرفیت های بالقوه ای می باشد. نیروی کار فعال در قریه جات، آب فراوان و خاک حاصلخیر فاکتورهایی هستند که می توانند باعث جذب سرمایه گذاری در این سکتور شوند.
با توجه به افزایش تقاضای محصولات زراعتی اورگانیک در جهان، تقاضا برای محصولات افغانستانی مخصوصاً میوه تازه و خشک روز به روز در حال افزایش است.
محصولات زراعتی افغانستان یکی از با ارزش ترین محصولات جهان است. یک کیلو زعفران افغانستان حدود ۵ هزار دالر در بازارهای جهان به فروش می رسد. علاوتاً رشد زراعت می تواند مستقیم و یا غیر مستقیم سبب ایجاد هزاران فرصت شغلی دیگر شود.
ایجاد سردخانه ها و نگهداری مواد غذایی، پروسس مواد غذایی و بسته بندی آنها می توانند مثال هایی از این گونه باشند.
در عین حال نبود هماهنگی بین دولت افغانستان و شرکای بین المللی آن باعث شده که در این مدت کشورها و کمک کنندگان خارجی، بدون مشورت با دولت افغانستان پروژه هایی را روی دست بگیرند که تأثیر چندانی به همراه نداشته است و به دلیل این که از بودجه خارجی و بدون نظارت دولت تطبیق شده اند چندان موثر نبوده و به گسترش فساد دامن زده اند.
افغانستان می تواند با غنیمت شمردن فرصت ها و استفاده ی بهینه از موقعیت ها به سوی شکوفایی و ترقی گام بردارد و این مستلزم داشتن اراده و برنامه ریزی دقیق برای آینده می باشد.