شکی نیست که روابط حامد کرزی و اوباما و به تبع آن روابط کابل- واشنگتن در دو سه سال اخیر به سردی گراییده است. این سردی روابط تا به آن حد رسیده که هر دو رییس جمهور تا کنون در چند نوبت نسبت به همدیگر اظهار تندی و بی علاقگی کرده اند.
تندترین برخورد اوباما با حامد کرزی در دوسال پیش از این صورت گرفت که وی دولت رییس جمهور کرزی را فاسد خواند و به تعقیب آن، رییس جمهور افغانستان نیز سر گله و شکایت از خارجی ها و به خصوص امریکایی ها را باز کرد و تا کنون نیز هر چه فریاد داشته بر سر آنان بر آورد و هر نقص و عیب در دولت خویش را، حق یا به ناحق، به خارجی ها نسبت داده است.
شدید ترین برخورد حامد کرزی با امریکاییها امضا نکردن پیمان امنیتی و آنهم پس از معطل کردن آنان تا پس از برگزاری لویه جرگه مشورتی بود. اقدامی که مقامات امریکایی را شوکه کرد؛ چرا که به نظر می رسد آنها حتی در ذهن شان خطور هم نمی کرد تا رییس جمهور کرزی دست به یک چنین ترفند زیرکانه ای بزند و به تعبیر معروف، دست آنان را در پوست چهار مغز قرار دهد!. به نظر می رسد چنانچه رییس جمهور کرزی گفته است، سران کابل و واشنگتن دیگر اعتمادی به یکدیگر ندارند و چنانچه تاریخچه چندین ساله حضور آنان در افغانستان نشان می دهد، عوامل این بی اعتمادی ها نیز به دست خودِ خارجی ها و به خصوص امریکایی ها رقم خورده است.
چنانچه قضایا نشان می دهد حامد کرزی و حکومت او از اول نیز علاقه ای به بستن پیمان امنیتی با امریکایی ها نداشتند؛ اما بنا بر ملاحظات و مصالحی، مخالفت خویش را بروز نمی دادند. یکی از مصلحتهایی که می توان برای این اقدام رییس جمهور حدس زد و بیان کرد، دغدغه شدید و جدی همسایگان و قدرتهای قوی منطقه ای نسبت به حضور دراز مدت و خطرناک امریکا و غرب در منطقه و البته در قالب بستن پیمانهای کذایی با یکی از کشورهای منطقه چون افغانستان و غیر آن است.
واقعیت این است که دغدغه های همسایگان و سایر قدرتهای منطقه ای، نمی تواند موضوع کوچک و بی اهمیتی آنهم برای کشور ضعیفی چون افغانستان باشد و به همین دلیل رییس جمهور حامد کرزی به خود حق می دهد تا نسبت به امضای یک چنین پیمانی با دقت و وسواس لازم و واجب برخورد کند و حتی در صورت لزوم، از امضای آن به گونه جدی و حتمی صرف نظر کند.
به نظر می رسد رییس جمهور ما در مرحله کنونی، تمامی گزینه ها و راههای ممکن برای عدم امضای پیمان با ایالات متحده امریکا را در حال طی کردن و آزمایش کردن است. دعوت از صدر اعظم پاکستان برای سفر به کابل، سفر یک روزه حامد کرزی به تهران و اینک رفتن ایشان به هند و دیدار با مقامات هندی؛ همه و همه صرف نظر از اهداف دیگر، گویای یک واقعیت عریان و آشکار است و آن دریافت تضمین آینده و سرنوشت کشورش از همسایگان و قدرتهای منطقه ای در ازای عدم امضای پیمان امنیتی با ایالات متحده امریکا و متحدان غربی و منطقه ای آن در خاور میانه است.
با همین هدف و منظور است که رییس جمهور حامد کرزی در ادامه سفرهای دوره ای اش، قرار است روز جمعه به هند سفر کند. “رئیس جمهور کرزی با توجه به خروج نیروهای خارجی از افغانستان در سال آینده، به منظور افزایش کمک های غیرنظامی و نظامی از جمله سلاح های سنگین، روز جمعه به هند سفر می کند.
به گزارش رسانه ها، ˈشیدا محمد ابدالیˈ سفیر افغانستان در هند، در آستانه سفر کرزی در روز جمعه آینده به هند در جمع خبرنگاران در دهلی نو گفت: پس از خروج نیروهای ناتو، نوبت کشورهای منطقه، بخصوص هند است تا نقش جدیدی در منطقه ایفا کنند.
رئیس جمهور کرزی در شرایط حساس تاریخی به دهلی نو سفر می کند تا اهمیت روابط دو کشور در سال ۲۰۱۴ و پس از آن را به رهبران هند نشان دهد.
همکاری در همه حوزه ها از جمله امنیتی و نظامی برای دو کشور هند و افغانستان بسیار مهم است و دو کشور در این گفتگوها نحوه سرعت بخشیدن روند توافقنامه مشارکت راهبردی را مورد بررسی قرار می دهند.”
چنانچه دیده می شود سفیر کشور ما در هند نیز به همان نکته ای اشاره کرده که در این نوشتار یادآوری شد؛ تجهیز و تسلیح نیروهای نظامی افغان از سوی همسایگان و قدرتهای منطقه ای در بدل عدم امضای پیمان امنیتی با امریکا از سوی دولتمردان افغان.
به نظر می رسد رییس جمهور کشور ما در رسیدن به یک اجماع کلی و نیمه منطقه ای با مشکل جدی مواجه است. شاید بتوان در این اجماع، کشورهایی چون چین، روسیه، هند و ایران را دور هم جمع کرد تا نسبت به آینده افغانستان و دولت و ملت آن، جدی تر اندیشیده و بدیلی را در ازای عدم امضای پیمان امنیتی با امریکا، به دولت کابل ارائه کنند.
اما باز هم مشکلی به نام پاکستان و سیاستهای خصمانه و غیر صادقانه آن، به عنوان بن بستی لاینحل، همچنان بر سر راه صلح و امنیت در افغانستان و منطقه، خودنمایی می کند؛ به خصوص که در این اجماع پای کشور رقیب آن یعنی هندستان نیز در میان است.
در نهایت باید گفت که اگر رییس جمهور بتواند در هدفش از این سفرها موفق شود و به اصطلاح با دست پر از کشورهای همسایه و منطقه به خانه برگردد، می توان گفت در افغانستان حوادث خوب و مثبتی در حال اتفاق افتادن است که باید آن را به فال نیک گرفت و اما در صورت عدم موفقیت این سفرهای دوره ای، باز ما خواهیم بود و افغانستانی که معلوم نیست چه زمانی به ساحل امنیت و رفاه خواهد رسید
تندترین برخورد اوباما با حامد کرزی در دوسال پیش از این صورت گرفت که وی دولت رییس جمهور کرزی را فاسد خواند و به تعقیب آن، رییس جمهور افغانستان نیز سر گله و شکایت از خارجی ها و به خصوص امریکایی ها را باز کرد و تا کنون نیز هر چه فریاد داشته بر سر آنان بر آورد و هر نقص و عیب در دولت خویش را، حق یا به ناحق، به خارجی ها نسبت داده است.
شدید ترین برخورد حامد کرزی با امریکاییها امضا نکردن پیمان امنیتی و آنهم پس از معطل کردن آنان تا پس از برگزاری لویه جرگه مشورتی بود. اقدامی که مقامات امریکایی را شوکه کرد؛ چرا که به نظر می رسد آنها حتی در ذهن شان خطور هم نمی کرد تا رییس جمهور کرزی دست به یک چنین ترفند زیرکانه ای بزند و به تعبیر معروف، دست آنان را در پوست چهار مغز قرار دهد!. به نظر می رسد چنانچه رییس جمهور کرزی گفته است، سران کابل و واشنگتن دیگر اعتمادی به یکدیگر ندارند و چنانچه تاریخچه چندین ساله حضور آنان در افغانستان نشان می دهد، عوامل این بی اعتمادی ها نیز به دست خودِ خارجی ها و به خصوص امریکایی ها رقم خورده است.
چنانچه قضایا نشان می دهد حامد کرزی و حکومت او از اول نیز علاقه ای به بستن پیمان امنیتی با امریکایی ها نداشتند؛ اما بنا بر ملاحظات و مصالحی، مخالفت خویش را بروز نمی دادند. یکی از مصلحتهایی که می توان برای این اقدام رییس جمهور حدس زد و بیان کرد، دغدغه شدید و جدی همسایگان و قدرتهای قوی منطقه ای نسبت به حضور دراز مدت و خطرناک امریکا و غرب در منطقه و البته در قالب بستن پیمانهای کذایی با یکی از کشورهای منطقه چون افغانستان و غیر آن است.
واقعیت این است که دغدغه های همسایگان و سایر قدرتهای منطقه ای، نمی تواند موضوع کوچک و بی اهمیتی آنهم برای کشور ضعیفی چون افغانستان باشد و به همین دلیل رییس جمهور حامد کرزی به خود حق می دهد تا نسبت به امضای یک چنین پیمانی با دقت و وسواس لازم و واجب برخورد کند و حتی در صورت لزوم، از امضای آن به گونه جدی و حتمی صرف نظر کند.
به نظر می رسد رییس جمهور ما در مرحله کنونی، تمامی گزینه ها و راههای ممکن برای عدم امضای پیمان با ایالات متحده امریکا را در حال طی کردن و آزمایش کردن است. دعوت از صدر اعظم پاکستان برای سفر به کابل، سفر یک روزه حامد کرزی به تهران و اینک رفتن ایشان به هند و دیدار با مقامات هندی؛ همه و همه صرف نظر از اهداف دیگر، گویای یک واقعیت عریان و آشکار است و آن دریافت تضمین آینده و سرنوشت کشورش از همسایگان و قدرتهای منطقه ای در ازای عدم امضای پیمان امنیتی با ایالات متحده امریکا و متحدان غربی و منطقه ای آن در خاور میانه است.
با همین هدف و منظور است که رییس جمهور حامد کرزی در ادامه سفرهای دوره ای اش، قرار است روز جمعه به هند سفر کند. “رئیس جمهور کرزی با توجه به خروج نیروهای خارجی از افغانستان در سال آینده، به منظور افزایش کمک های غیرنظامی و نظامی از جمله سلاح های سنگین، روز جمعه به هند سفر می کند.
به گزارش رسانه ها، ˈشیدا محمد ابدالیˈ سفیر افغانستان در هند، در آستانه سفر کرزی در روز جمعه آینده به هند در جمع خبرنگاران در دهلی نو گفت: پس از خروج نیروهای ناتو، نوبت کشورهای منطقه، بخصوص هند است تا نقش جدیدی در منطقه ایفا کنند.
رئیس جمهور کرزی در شرایط حساس تاریخی به دهلی نو سفر می کند تا اهمیت روابط دو کشور در سال ۲۰۱۴ و پس از آن را به رهبران هند نشان دهد.
همکاری در همه حوزه ها از جمله امنیتی و نظامی برای دو کشور هند و افغانستان بسیار مهم است و دو کشور در این گفتگوها نحوه سرعت بخشیدن روند توافقنامه مشارکت راهبردی را مورد بررسی قرار می دهند.”
چنانچه دیده می شود سفیر کشور ما در هند نیز به همان نکته ای اشاره کرده که در این نوشتار یادآوری شد؛ تجهیز و تسلیح نیروهای نظامی افغان از سوی همسایگان و قدرتهای منطقه ای در بدل عدم امضای پیمان امنیتی با امریکا از سوی دولتمردان افغان.
به نظر می رسد رییس جمهور کشور ما در رسیدن به یک اجماع کلی و نیمه منطقه ای با مشکل جدی مواجه است. شاید بتوان در این اجماع، کشورهایی چون چین، روسیه، هند و ایران را دور هم جمع کرد تا نسبت به آینده افغانستان و دولت و ملت آن، جدی تر اندیشیده و بدیلی را در ازای عدم امضای پیمان امنیتی با امریکا، به دولت کابل ارائه کنند.
اما باز هم مشکلی به نام پاکستان و سیاستهای خصمانه و غیر صادقانه آن، به عنوان بن بستی لاینحل، همچنان بر سر راه صلح و امنیت در افغانستان و منطقه، خودنمایی می کند؛ به خصوص که در این اجماع پای کشور رقیب آن یعنی هندستان نیز در میان است.
در نهایت باید گفت که اگر رییس جمهور بتواند در هدفش از این سفرها موفق شود و به اصطلاح با دست پر از کشورهای همسایه و منطقه به خانه برگردد، می توان گفت در افغانستان حوادث خوب و مثبتی در حال اتفاق افتادن است که باید آن را به فال نیک گرفت و اما در صورت عدم موفقیت این سفرهای دوره ای، باز ما خواهیم بود و افغانستانی که معلوم نیست چه زمانی به ساحل امنیت و رفاه خواهد رسید
مولف : سیدفاضل محجوب
