تامین امنیت و مدیریت مستقلانه امنیت کشور، جزء لاینفک استقلال سیاسی و تمامیت ارضی ماست و این مهم بدون داشتن تجهیزات مناسب تحقق نمی یابد، بویژه آنکه پس از ۲۰۱۴ ماموریت جنگی ناتو و امریکا پایان می پذیرد. اما علی رغم تاکید و تصریح مقامات کشورمان مبنی بر تجهیز اردوی ملی، شاهد بازی ناتو و گاه پاسخ های مضحک مقامات این سازمان هستیم. باتوجه به سطح بازدارندگی و میزان نیاز به تجهیزات، تجهیزات وعده داده شده و امکاناتی که تاکنون تحویل کشور شده، تجهیز مناسب نیروهای امنیتی ما توسط ناتو و امریکا، سرابی بیش نیست، مگر اینکه خود با تمهیداتی نیازهای دفاعی حد اقلی خویش را فراهم نماییم.
نگاهی به خواسته ها و ایده های وزارت دفاع ملی که در خبرنامه ۱۸جوزای ۹۰ انعکاس یافته و آنچه تاکنون اتفاق افتاده، نشانگر تلاش و حرکت بی نتیجه بوده است. در آن خبر نامه آمده که "دکترین امنیتی کشور، ایجاد توازن قوا در منطقه است" تا پس از ۲۰۱۴ علاوه بر تامین امنیت داخلی، وظایف سنتی خویش را که حفظ استقلال، تمامیت ارضی، حاکمیت وحراست از قانون اساسی است، انجام دهد. درچهارچوب همین دکترین، ۲۶ میزان ۹۰، وزیر دفاع سابق کشورمان (عبدالرحیم وردک) در حاشیه ی نمایشگاه تسلیحات اعطایی ناتو به نیروهای امنیتی کشورمان در کابل گفته بود؛ "برای جنگ های منظم و تجاوز بیگانه نیاز به طیارات شکاری، بم افگن، قوای دافع هوایی وجود دارد. وی تاکید کرده بود که یگانه راه تامین امنیت دراز مدت افغانستان توانمند سازی نیروهای افغان است و هیچ بدیلی به جز خودکفایی افغانها که توانایی دفاع مستقل را کسب کند وجود ندارد. سقف توان اردوی ملی نیز به نظر وزیر دفاع سابق در حد دفاع ازتمامیت ارضی، آزادی، استقلال، حاکمیت ملی و ارزشهای مادی ومعنوی باید باشد.
اما آنچه در این نمایشگاه، به نمایش در آمده بود و وزیر دفاع نام برد، عبارت اند از "وسایط و سلاح پیاده، مخابره و توپخانه، وسایط زرهی، تجهیزات مکمل ماین پاکی، وسایط ترانسپورتی، ماشین محاربوی، تجهیزات صحی، اطفائیه و هلیکوپتر های جنگی و ترانسپورتی که از سوی جامعه بین المللی خصوصاً ایالات متحده امریکا کمک گردیده که تا دوماه آینده تکمیل خواهند شد." این نشان میدهد، تجهیزات مذکور در عین اینکه ناچیز است، همان سلاح هایی مورد نیاز و مطالبه شده ای نیست که بتوان توازن قوا در منطقه ایجاد کرد یا توان دفاعی مطمئن و مستقل داشت.
در حالی که طبق اعلامیه وزارت دفاع، مهمترین جنگ افزار هایی که گفته شده امریکا از روسیه برای افغانستان خریداری می کند، هلیکوپتر های نوع می۱۷ – V است که در جوزای سال جاری، جنرال «گونترکتس» سخنگوی آیساف، خرید ۲۰ فروند هواپیمای جنگی برای نیروی هوایی افغانستان اعلام کرده بود و مدعی شد، اعضای ناتو در صدد تجهیز اردوی ملی افغانستان به اسلحه سنگین هستند.
درهمین چهارچوب، اظهارات مقامات کشورمان نشان میدهد که ناتو حتی همان تجهیزات معمولی وعده داده شده را که توقعات ما را برآورده نمی سازد و جزء جنگ افزارهای پیشرفته (جت و موشک) هم به حساب نمی آید، عملی نکرده است؛ موضوعی که چندی پیش مارشال فهیم، معاون اول رئیس جمهور به یکی از دلایل آن انگشت گذارد و گفت؛ "ناتو به دلیل نگرانی در بخش حملات سبز بر آبی از دادن طیاره های جنگی به قوای افغانستان نگران است". اما در واکنش به این سخنان، پاسخ عجیب، مضحک و کاملاً بی ربط جنرال "کنیت ویلسبچ" معاون نیروی هوایی آیساف است که روز یکشنبه مدعی شد، "این موضوع واقعیت ندارد و ما به زودی چند طیاره C ۱۳۰ را به افغانستان تحویل می دهیم."
حال مقامات کشور از این مجمل، می توانند مفصل بخوانند که طیاره باری C-۱۳۰ را در پاسخ مطالبه و خود داری از تحویل طیاره ی جنگی تحویل میدهند و با زبان بی زبانی ما را تکذیب می کنند. آیا موضوع سخن معاون رئیس جمهور، طیاره باری بود که با تحویل آن گفته های وی غیر واقعی خوانده شود؟
براین اساس، تلخکامانه باید گفت؛ انتظار تجهیز نیروهای امنیتی به تسلیحات و امکاناتی که بتوان در مقابل ارتش های مجهز ایستاد، همانند امید بستن به سرابی است که هرگز آب نخواهد شد. زیرا آنچه که طی این ده سال می شد به افغانستان بدهند، حداقل درحد و اندازه های تجهیزات اعطایی ۲۰ سال پیش شوروی بود اما از آنجایی که در راهبردهای امنیتی خارجی های مستقر در کشور اعطای چنین تجهیزات پیشرفته ای وجود ندارد، متوسل به دروغ و بی ربط گویی می شوند. فراموش نمی کنیم که چند ماه پیش یکی از همین مقامات در پاسخ به پرسشی مبنی بر دادن جت جگنده و دیگر جنگ افزارهای مدرن، به صراحت گفته بود که دادن چنین تجهیزاتی به نیروهای افغان هنوز زود است.
این اظهارات نشان میدهد در راهبرد منطقه ای مهمانان ناخوانده ی ما، وابستگی امنیتی و اقتصادی میزبان تعریف شده و به همان دلیلی که مارشال اشاره کرده و نیز اینکه از نظر آنها خود کفایی امنیتی، پایان سلطه آنهاست، هرگز آنرا نمی خواهند، و توان دفاعی که بازدارندگی و استقلال امنیتی بیاورد، مطلوب آنها نیست. حال با این وجود، دولتمردان ما به چه چیزی دلخوشند و کشتی طوفان زده کشور را چگونه در این کویر می رانند، پرسشی است که باید از خود شان پرسید و دلایل عیان و نهان آنرا شنید و به سنجه گرفت.