بودیم اما آنکه نباید می بودیم و کردیم آنچه نباید می کردیم و ندیدیم آنچه باید می دیدیم و تمام هَمِّ ما صرف اموری شد که برای مردم و کشور حیاتی نبود. در این میان کارهای کلان و مثبتی که شد، چنان نبود که از تشنگی مردم بکاهد. تفرق و تعصب سیاسی و حزبی خُرد و کلان امان مان نداد که آنچه باید به منصه ظهور می رسید، می رسید. به همین دلیل با دست تهی و دستاوردهای اندک پا به بهار ۹۲ گذاشتیم تا بیازماییم سال و سرنوشت نو را که این بارچگونه رقم خواهد خورد و اینکه آیا پیمانه تهی تجربه ی گذشته باز تکرار خواهد شد یانه؟ باید به انتظار نشست و نباید خواسته های بحق مردم را کتمان کرد و به انتظارسازی های کاذب بسنده نمود. شاید ازبازگویی گذشته بتوان آموزگار آینده را ساخت و به همین رو، مروری بر پاره ای از نکات خواهیم داشت.
۱. پارلمان: اگر از افتراق و انشقاق درونی آن به مثابه خانه ملت بگذریم، نه اعضای آن و نه دیگر ارکان دولت حریم و حرمت قانونی اش را پاس داشتند. انتظار موکلان آن بود که وکلای محترم، قدرجایگاه و شأن آن نهاد را فهم وحفظ کنند و آنچه از برخی ساکنان آن خانه دیدیم، همت ها نازل بود و وزانتِ نمایندگی رویت نشد. استیضاح ها هم که از انگیخته و انگیزه های مبهم حکایت داشت و بیشتر مبارزه احساسی و معلولی بود تا نگاه و نظارت عِلّی. انگشت نهادن پای پیمانی به آن پیمانه که باید تامل بیشتر می شد اما نشد. درماه های آینده نیز توافقنامه ای که گویا تعجیل در امضای آن خواسته امریکاست، آزمون مجدد و باز محک تجربه تعهد خواهد بود.
فشرده اینکه، آنچه دراین چندساله عمر دیدیم، کنشگری و پیشگامی و هدایت گری ونظارت گری، در حد و اندازه های آن نهاد رفیع ملی نبود و بیشتر شاهد انفعال و واکنش بودیم و توفیق در نظارت و تصویب طرح های بکر، نداشت.
۲. فقر: توجه به فقر مردم، دیگر عرصه ای است که کاری برای آن نشده و سیستم بازار آزاد بیشتر به فربه تر شدن فربهان و بیچاره ترشدن ضعفاء انجامیده است. مشکلات امنیتی هم فضا و فرصت مولد را گرفته تا ازاین طریق ایجاد کار و از مصرف گرایی سنگین و از دست فروشی برای تاجران بزرگ، خلاصی یابیم. شاید وضع قوانین جدید و از جمله راه اندازی شرکت های سهامی با ضمانت و نظارت دولت بتواند، رونق اقتصادی ایجاد کند. باید فکری برای شکاف طبقاتی که بخشی محصول همین سیستم و اغلب، فقدان عدالت و وجود فساد است، شود و گرنه خشنودی اقلیت انگشت شمار نخواهد توانست، طوفان خشم اکثریت را مهارکند و مباد روزی که سر از نا کجا آباد برون آید.
۳. اعتیاد و قاچاق: گسترش اعتیاد و تولید مواد مخدر، از دیگر مشکلات استراتژیک کشور است که در سایه فساد گسترده، روز به روز افزون تر می گردد. گذشته از اینکه این پدیده ویرانگر کشور را به افلاج اجتماعی و افلاس اقتصادی می کشاند، باعث گسترش فساد اخلاقی و ویرانی کانون خانواده ها و بیماری های لاعلاج نیز می شود و اگر از اکنون مجدانه احساس مسئولیت نشود، فردا دیر است و غیر قابل جبران خواهد بود. از این رو، وزارت محترم مبارزه با مواد مخدر، در حوزه های سه گانه ی مبارزه با تولید، قاچاق و اعتیاد، بی امان بشتابد و فرصت مصرف و دسترسی به مواد را کاهش دهد. امروز وجود انبوه معتادان درزیر پُل های پایتخت و مراکز ولایات، نِماد و نُمود مشکلات گسترده در این زمینه و عدم توفیق است.
۴. تجاوزات نظامی: همسایه شرور ما باز هم برای چندمین بار، تجاوز نظامی به خاک ما داشته و نشان از یک سیاست وقیحانه تکرار پذیر دارد اما حکومت و پارلمان تاکنون اقدام شایسته و بازدارنده ای را نداشته و بایستی اقدامات بین المللی از معبر شورای امنیت و سازمان ملل صورت دهند و به لحاظ رسانه ای نیز با پخش مستقیم آن تجاوزات، باید افکار عمومی جهان به یاری طلبیده شود تا اگر سهامداران شورای امنیت که هم پیمانان مشترک ما و پاکستان است(!؟)،به تعهدات خود عمل نمی کنند، مردم تکلیف خویش را بدانند.
وضعیت امنیت، استقلال و سیاست ما در هفته های پایانی سال ۹۱ نشان داد که در چه شرایطی به سر می بریم و بیگانگان چگونه حضور نظامی دارند. مرور بر هشدارها و متن و حاشیه های مصاحبه های رئیس جمهور و جنرالان چند ستاره امریکایی، ماهیت ماجرا را بی نیاز از توضیح می کند اما تعمیر تهی گاههای امنیتی و اقتصادی کشور، فوریتی است که در این سال باید صورت پذیرد. از آن سو، شکاف فراتر از مخالفت های سیاسی که در وقایع وحشتناک ارتکابی از سوی نظامیان امریکایی، خود را نشان داد، حاکی از روزمره گی سیاسی و فرسایش درونی بود که برای بیگان مجال جولانهای ویرانگرِ بیشتری می دهد.
براین اساس در فرصت باقی مانده تا انتخاب سرنوشت ساز آینده، بد نیست بزرگان دیار، سری به دنیای چون گاندی و امام خمینی(ره)، سیدجمال و جناح بزنند و طبع و طالع خویش بیازمایند تاشاید برق همتی و گرمای حمیتی بجهد و کاری برای مردم بلاهت کشیده این مرز و بوم شود. زیرا ما بیش از هرچیزی سخت به همت های بلند و اندیشه های رفیع و ایثار چونان معمارگران نیازمندیم. انتظار می رود، در این فصل یکبارهم که شده، قالب های کلیشه ای را بشکنند و به پرواز آیند و شاهینی کنند تا این بار، بخت بد ما روزگار خوشی را تجربه کند تا به گفته گاندی؛ سیاست بدون شرافت و لذت بدون وجدان، علم بدون شخصیت و تجارت بدون اخلاق، ما را به نابودی نکشاند.