تنش های افغانستان و پاکستان همچنان رو به افزایش است. پاکستانی ها باور دارند که کابل در تنش با اسلام آباد بیش از اندازه، تند و جدی برخورد می کند؛ اما کابل می گوید که سیاست های دوگانه پاکستان در قبال افغانستان بیش از این دیگر قابل تحمل نیست.
به باور مقام های افغانستان این سیاست های دوپهلو حدود  ۱۰سال است که از سوی پاکستان در برابر افغانستان اعمال می شود و از این پس، دیگر نمی تواند قابل تداوم باشد.
ایمل فیضی؛ سخنگوی رئیس جمهور کرزی می گوید که پاکستان مخالفان دولت این کشور را پرورش داده و اکنون نیز کنترل آنان را در اختیار دارد. به باور او، رهبران نیروهای مخالف دولت افغانستان در پاکستان زندگی می‌کنند و عدم همکاری این کشور با روند صلح در ۱۰ سال گذشته باعث شده که تلاش‌های صلح به نتیجه ای نرسد.
ایمل فیضی می افزاید که پاکستان همواره از تروریزم حمایت کرده و تقویت نیروهای افراط گرا در دو طرف خط دیورند ناشی از سیاست خارجی اشتباه این کشور می ‌باشد که می ‌خواهد از این نیروها در مقابل هند و افغانستان استفاده‌ ابزاری کند.
سخنگوی رئیس جمهور گفت که دولت افغانستان دیگر نمی‌ تواند منتظر پاکستان بماند و راه ‌های جایگزین را برای صلح افغانستان جستجو خواهد کرد که موضوع قطر نیز می‌ تواند یکی از این راه‌ ها باشد.
در همین حال رییس جمهور امروز شنبه به قطر رفته؛ تا دفتر طالبان در دوحه را افتتاح کند،‌ با مقام های قطری گفتگو کند و مسیر تازه ای برای صلح جستجو کند.
این یکی از مهم ترین سفرهای خارجی رییس جمهور خواهد بود؛ سفری که شاید به دلیل اهمیت و حساسیت آن بود که مقام های وزارت امور خارجه و دیگر مجاری دیپلماتیک دولت افغانستان،‌ حتی از اعلام زمان آن نیز خودداری کردند؛ اما اینهمه مانع بدبینی های کارشناسان در این خصوص نشد.
به باور تحلیلگران، آقای کرزی در حالی قطر را به جای پاکستان برگزیده که هنوز مشکلات حل نشده فراوانی با پاکستان دارد. مشکلاتی که به یک معنا می توان از آنها به مثابه خطوط سرخ دولت کابل در برابر اسلام آباد نام برد.
افغانستان در برابر پاکستان به تمامی آزاد نیست؛ تا بتواند هر آنچه منافع ملی و امنیت عمومی اش اقتضا می کند را بدون هراس از کارشکنی ها و سنگ اندازی های اسلام آباد به اجرا بگذارد.
اسلام آباد هنوز هم می تواند مناطق مرزی کشور را آماج راکت پرانی قرار دهد؛ بدون آنکه پاسخ سخت افزاری متقابلی از سوی افغانستان دریافت کند. از نظر علوم استراتژیک، این نشانگر قدرت پاکستان در برابر افغانستان است. اگرچه دولت افغانستان اکنون برای نخستین بار پس از دو سال راکت پرانی پاکستان،‌ واکنش های عملی تندی نشان می دهد؛ اما این واکنش ها هیچگاه سخت افزاری و نظامی نبوده؛ بلکه تنها در حد لغو سفر افسران ارتش و یا سخن گفتن از ترک رویکرد پاکستان محورانه در روند صلح و به جای آن برگزیدن قطر به عنوان محور خارجی این روند است.
از سوی دیگر، پاکستانی ها هم ادعاهای مشابه با افغانستان را مطرح می کنند. آنها می گویند افغانستان از رهبران بلوچ حمایت می کند، شماری از جنگجویان طالبان پاکستانی را در مرز با آن کشور پناه داده و اینهمه وضعیت امنیتی در پاکستان را آسیب پذیر ساخته است؛ اما مقام های افغانستان این اتهامات را بی پایه می خوانند و می گویند که این موضوع را باید از مقامات پاکستان پرسید؛ زیرا طالبان ساخته و پرداخته این کشور می‌ باشد.
سخنگوی رئیس جمهور از پاکستان خواست در صورتی که اسناد و شواهدی در این مورد دارد، می ‌تواند به دولت افغانستان و جامعه جهانی ارائه کند.
این طرز پاسخگویی افغانستان، آشکارا نشان می دهد که دولت کابل در رویکرد خود در قبال مبارزه با تروریزم صادق است و در این زمینه حاضر است به پاکستان در برابر مجامع بین المللی پاسخ دهد؛ اما پرسش این است که آیا پاکستان نیز آمادگی مشابهی در این زمینه دارد؟
ایمل فیضی در این زمینه هم به حکومت پاکستان هشدار و یک فراخوان تلویحی می دهد و می گوید بدون شک پاکستان منافع خود را در افغانستان دنبال می ‌کند؛ ولی افغانستان دیگر نمی ‌تواند که سیاست‌ های دو پهلوی این کشور را تحمل کند. پاکستان باید متوجه شود که خود قربانی تروریزم است و این کشور باید به همکاری صادقانه خود با دولت افغانستان و جامعه جهانی ادامه دهد.
با اینهمه به نظر می رسد کابل، خطوط سرخ زیادی در برخورد تنش آلود با پاکستان دارد. از عدم توازن در توان نظامی؛ تا وابستگی اقتصادی،‌ وضعیت مبهم و نامشخص مرزهای طولانی و غیرقابل کنترل، خانواده های دو سوی سرحد و تروریزمی که به گفته سخنگوی ریاست جمهوری، به تمامی در چنبره پاکستان قرار دارد. با این حساب،‌ تا کجا می توان به این تنش دامن زد یا دست کم همچنان وضعیت را تنش آلود نگهداشت؟