دیروز شنبه، سال نو تعلیمی با نواختن زنگ مکتبی در کابل به صورت نمادین توسط رییس جمهور رسماً آغاز شد.
رییس جمهور کرزی در مراسم دیروز از طالبان خواست؛‌ تا مکاتب را به آتش نکشند؛ زیرا به گفته وی، دشمنی با معارف، دشمنی با انسانیت است.
آقای کرزی گفت که کودکان افغانستان مثل کودکان پاکستان و دیگر کشورها حق آموزش دارند. او از طالبان خواست که با آموزش کودکان "دشمنی" نکند و بگذارد که دانش‌ آموزان در سراسر افغانستان درس بخوانند.
آقای کرزی گفت:"تعداد زیادی از مکاتب توسط طالب یا به نام طالب، بسته است. طالبان اگر پابند اسلام هستند، حکم دین، آموختن از گهواره تا گور است."
او به چند مورد حمله به مکاتب و تیزاب پاشی بر دختران دانش‌ آموز در ولایات مختلف افغانستان به ویژه قندهار و تخار اشاره کرد و گفت که مخالفت با آموزش کودکان، دشمنی با انسانیت است و مردم این منطقه را بیچاره و محتاج نگه می ‌دارد.
رییس جمهور همچنین به دستاوردهای معارف در طول یک دهه اخیر اشاره کرد و گفت که در این مدت تعداد دانش‌ آموزان از ۷۰۰ هزار دانش آموز به بیش از ۹ میلیون افزایش یافته و تعداد دانشجویان افغان در خارج کشور نیز از ۵۰ نفر به ۱۰ هزار نفر رسیده است.
او افزود:"کشور ما در عجله است، اگر جوانان دیگر کشورها یک قدم برمی‌ دارند و نیم متر را طی می‌ کنند ما باید با یک قدم خود صدها متر را طی کنیم؛ تا به کاروان جهانی ترقی برسیم که از آن سال ها عقب هستیم."
سخنان رییس جمهور آشکارا نشان می دهد که از نظر دولت وی، معارف پایه و اساس پیشرفت است و با تقویت نظام آموزشی کشور است که می توان در آینده به کشوری توسعه یافته، باثبات و مترقی تبدیل شد؛ اما با توجه به چالش ها و تهدیدهای کنونی فراراه نظام معارف افغانستان، به باور کارشناسان مسایل اجتماعی، بسیار بعید به نظر می رسد این امر طی دست کم یک دهه آینده، محقق شود؛ زیرا طالبان تنها تهدیدی نیست که معارف افغانستان را به صورت جدی با خطر مواجه ساخته و آینده نامعلومی را در برابر فرزندان این کشور قرار داده است؛ بلکه در این میان، مسایل و تهدیدهای دیگری هم وجود دارد که می تواند مانع رشد و تعالی و کمال نظام آموزشی کشور گردد. تهدیدها و چالش هایی مانند قومی شدن سیستم آموزش و پرورش، ارائه خدمات یکجانبه به برخی ولایات و بی توجهی به برخی دیگر از آنها، سیستم ضعیف و غیرمعیاری درسی، نبود معلمان تحصیل یافته و باسواد و متعهد، ناامنی و عدم دسترسی به ولایات و ولسوالی های دوردست، فساد گسترده در سیستم معارف کشور که براساس آمارها، مردم افغانستان طی سال گذشته بیشترین میزان رشوه را به کارمندان معارف پرداخته اند، معاش اندک معلمان و بی توجهی نسبت به وضعیت معیشتی آنان، عدم استفاده از شیوه های دیگر کمک آموزشی مانند راه اندازی تورهای آموزشی و تفریحی، برگزاری مسابقات میان مکاتب،‌ اهدای جوایز به دانش آموزان برتر و راه اندازی مکاتب ویژه برای تیزهوشان و استعدادهای نبوغ آمیز فرزندان افغانستان و...
همه اینها چالش ها و تهدیدهایی است که در برابر نظام آموزش و پرورش کشور قرار دارد و به نظر می رسد دستگاه های مسئول در این زمینه تدابیری روی دست ندارند؛ این در حالی است که اگر به درستی نگریسته شود، تهدید طالبان در برابر این چالش ها، تنها یک تهدید معمولی و نه چندان مؤثر خواهد بود؛ به گونه ای که حتی اگر چنین تهدیدی نیز وجود نداشت، با وجود چالش های یادشده نمی توان به رشد و پیشرفت نظام آموزشی کشور امیدوار بود و نکته مهمی را که رییس جمهور به آن اشاره کرد مبنی بر اینکه اساس پیشرفت کشور و رسیدن افغانستان به کاروان ترقی جهان، تقویت معارف است، حتی اگر تهدید طالبان را نیز نادیده بگیرم نمی تواند با سیستم کنونی، محقق گردد؛ بنابراین، بهبود در سیستم معارف افغانستان و روی دادن جهشی چشمگیر و آنی در این روند راکد و انفعالی، نیازمند یک جهاد و انقلاب آموزشی است؛ نه چیزی کمتر از آن.