رییس جمهور در یک بیانیه رادیویی که هر دو هفته یکبار از آنتن رادیو افغانستان، منتشر می شود، طی پیامی نوروزی بار دیگر از طالبان به عنوان "برادر" خواست؛ تا تفنگ شان را بر زمین گذاشته و برای سازندگی و صلح و پیشرفت کشور و رهایی آن از نیاز و احتیاج به کشورهای خارجی تلاش نمایند.
وی گفت:"در این روز که مردم افغانستان سال نو را آغاز می کنند، بر طالبان، آن تعداد طالبانی (را) که افغان، مسلمان (هستند) و خود را از این خاک می دانند، بازهم به نام برادر خطاب می کنم که برادر! تفنگ خارجی را که بر منفعت بیرونی ها و خارجی هاست از سر شانه هایت دور کن، بیا به خاک و خانه عزیزت و با هموطن ات دست را یکی کرده در ترقی و پیشرفت این خاک و در تقویت اسلام و افغانیت با این خاک یکجا شو؛ تا این مملکت ما از احتیاج و نیاز به خارجی ها بی نیاز شود."
رئیس جمهور افزود:"با کنار گذاشتن تفنگ و یکجا شدن به صلح از تلفات ملکی دست بکشید. ریش سفید، بیوه زن، فرزند، جوان و صغیر افغانستان را در حملات ناحق تلف نکنید و به جوان افغانستان که به یک معاش ناچیز هر روز به دفاع (از) این خاک ایستاده است، حمله نکنید؛ زیرا حمله بر سرباز، پولیس و کارمندان امنیت افغانستان، حمله بر تقویت این خاک است."
این پیام در حالی صادر می شود که همین چند روز پیش، آقای کرزی با ایراد انتقادات تندی بر طالبان، آنها را خدمتگزاران به امریکا توصیف کرده و حملات انتحاری آنها را نوعی خدمت به امریکا و در جهت ادامه حضور نیروهای نظامی غربی در افغانستان خوانده بود.
وی همچنین طالبان را متهم کرد که رهبران آنها توسط هواپیماهای امریکایی به کشورهای حاشیه خلیج فارس و اروپا منتقل می شوند و با امریکا سرگرم مذاکره هستند؛‌ اما افراد آنان با راه اندازی حملات انتحاری به بهانه "زور نشان دادن به امریکا" زنان و مردان و کودکان افغانستان را می کشند.
این سخنان شاید تندترین موضع گیری رییس جمهور کرزی علیه نیروهای طالبان باشد؛‌ اما به نظر می رسد او در پیام نوروزی خود بار دیگر دیپلماسی سازشکارانه قدیمی اش را در برابر طالبان اتخاذ کرده و از مواضع احساسی، تند و صریح خود علیه آن گروه عدول نموده است.
به باور تحلیلگران،‌ این پیام آقای کرزی آشکارا نشان می دهد که وی تمایل زیادی دارد؛ تا روند صلح سازشکارانه و یکجانبه دولت وی با طالبان در سال ۱۳۹۲ نیز استمرار یابد و او به رغم آنکه می داند طالبان در برخورد با دولت افغانستان و دولت و نیروهای امریکایی، دوگانه عمل می کنند؛ با این حال،‌ سعی خواهد کرد رویکرد گذشته حکومت خود مبنی بر التماس در برابر طالبان برای پیوستن آنها به روند صلح را همچنان ادامه دهد.
اما آیا امیدی به برادری برادران رییس جمهور و تمکین و توجه آنها به التماس های وی وجود دارد؟
اگر سخنان چندی پیش رییس جمهور درباره زد و بندهای پنهانی طالبان و امریکا را مبنا و معیار ارزیابی رفتار طالبان در سال ۱۳۹۲ با حکومت آقای کرزی و برخورد و واکنش آنها به پیام نوروزی او قرار دهیم،‌ بسیار بعید و دور از انتظار به نظر می رسد که این خواسته مکرر کرزی، این بار از سوی طالبان مورد توجه قرار گیرد. به تعبیر دیگر، علیرغم آنکه رییس جمهور آنها را مکررا "برادر" می خواند؛ اما آنها همچنان چون گذشته در حق وی، نابرادری خواهند کرد و نکته جالب توجه در این میان این است که رییس جمهور کرزی نیز به درستی می داند و آگاه است که آنهایی را که او برادر می خواند،‌ نابرادرانی بیش نیستند و شاید به همین دلیل هم هست که قایل به تفکیک میان طالبان "افغان، مسلمان و (آنهایی که) خود را از این خاک می دانند" از طالبان غیرافغان، غیرمسلمان و وابسته به بیگانگان است؛‌ اما پرسش این است که آیا این تفکیک می تواند مشکلی را حل کند و آنچه رییس جمهور به دنبال آن است را برآورده سازد؟
واقعیت این است که سرگذشت سیاسی و نظامی طالبان در گذشته، چنین چیزی را ثابت نمی کند؛ زیرا طالبان اساساً یک پروژه امریکایی-انگلیسی-پاکستانی-عربی است که هیچ تفکیک و توفیری میان طالبان افغان و غیرافغان در درون ساختار پیچیده مبتنی بر ایدئولوژی و استخبارات این تشکل وجود ندارد؛ بنابراین نمی توان امیدی به تحقق این پیام آقای کرزی داشت؛ مگر اینکه اربابان و سازمان دهندگان خارجی طالبان، روزی به این جمع بندی برسند که این بار،‌ صلح بیشتر از جنگ در راستای تحقق اهداف آنها کارآیی دارد!