رییس جمهور کرزی، طی یک هفته اخیر اظهارات بسیار تند و بی سابقه ای را علیه امریکا و ماموریت مشکوک و مبهم آن کشور در افغانستان ایراد کرد؛ سخنانی که به نظر می رسد از یک ناراحتی جدی رییس جمهور نسبت به امریکا ناشی می شود و اکنون آقای کرزی سعی می کند افکار عمومی و رسانه ها را نیز به صورت گسترده در جریان این تنش ها قرار دهد؛ تا در این دوئل نابرابر احساس تنهایی و ضعف نکند.
البته به نظر می رسد تا حدود زیادی حق با او باشد؛ زیرا این چیزی است که ایمل فیضی؛ سخنگوی ریاست جمهوری آن را موجه دانسته و در آن، نوعی ناگزیری می بیند.
آقای فیضی می گوید که دیپلماسی در بسیاری از زمینه های مربوط به روابط دو جانبه کابل و واشنگتن با شکست و بن بست مواجه شده و رییس جمهور ناگزیر شده آنچه را که نتوانسته از مجرای مراودات اعلام نشده و غیررسمی دیپلماتیک از امریکا به دست آورد، در اختیار افکار عمومی قرار دهد؛ تا مردم و رسانه ها در برابر آن، تصمیم بگیرند.
از نظر ارگ ریاست جمهوری، امریکا سخنان و موضع گیری های آقای کرزی را جدی نمی گیرد و همین امر، او را واداشته؛ تا اختلافات را رسانه ای سازد.
در همین حال،‌ رییس جمهور کرزی روز پنجشنبه در یک برنامه تلویزیونی اظهار داشت که از سخنانش برداشت نادرست شده و هدف او از این اظهارات، اصلاح رابطه با امریکا بوده؛ نه تخریب آن.
به گفته رییس جمهور، افغانستان با امریکا رابطه دوستی می ‌خواهد؛ "ولی دوستی بین دو ملت مستقل."
از این سخنان رییس جمهور این نکته فهم می شود که مهم ترین محور اختلاف او با امریکا،‌ بحث های مربوط به استقلال و حاکمیت ملی کشور است؛ چیزی که امریکایی ها به آن بهایی قایل نیستند و خود را در هر زمینه ای از امور داخلی افغانستان، فعال مایشاء فرض کرده اند؛ اما آقای کرزی می گوید او ریاست جمهوری یک کشور مستقل را به عهده دارد و نیروهای امریکایی نباید رفتار اشغالگرانه داشته باشند؛ بلکه می بایست تابع اصول حاکمیت ملی و استقلال سیاسی کشور باشند.
او در سفر اخیر خود به هلمند بار دیگر هشدار داد که اگر امریکا از واگذاری زندان بگرام، خودداری کند، دولت وی به صورت یکجانبه وارد عمل خواهد شد. زندان بگرام آخرین بار قرار بود هفته گذشته به افغانستان واگذار شود؛ اما بازهم نشد! به باور کارشناسان، این هشدار چیزی نبود جز یک اعلام جنگ صریح در برابر کژتابی های واشنگتن از دستورات دولت کابل.
به همین جهت، جوزف دانفورد؛ فرمانده نیروهای ناتو و امریکایی در افغانستان، به دنبال این اظهارات به نیروهای تحت فرماندهی اش، دستور آماده باش داد و نسبت به بروز حملات علیه آنها، هشدار داد.
این هشدار معنای دیگری جز این ندارد که سخنان آقای کرزی ممکن است موجی از خشم و اعتراض عمومی را علیه نیروهای خارجی تهییج کند و به این ترتیب، احتمال بروز بی ثباتی و جنگ های استقلال طلبانه منتفی نخواهد بود.
در هر حال، اکنون آقای کرزی سخنانش را تعدیل کرده و گفته است که هدف او اصلاح بوده؛ نه تخریب؛ اما به باور شماری از کارشناسان، چه آقای کرزی بخواهد و چه نخواهد سخنان وی، امریکا و نیروهای نظامی آن کشور در افغانستان را در چشم مردم، بد جلوه داده و نگاه مردم نسبت به آنان را به مثابه نیروهای "اشغالگر" و خارج از سلطه و اختیار حکومت افغانستان، تنظیم خواهد کرد؛ ولی به نظر می رسد این چیزی نیست که رییس جمهور خود نسبت به آن،‌ میل باطنی نداشته باشد؛ زیرا به باور تحلیلگران،‌ میزان منافع او با واشنگتن اکنون به حداقل ممکن رسیده و او می پندارد که دیگر، هیچ وجه مشترکی میان او و امریکا باقی نمانده است؛ ابتکار طرح صلح از دست وی خارج شده، به فرمان ها و دستوراتش به عنوان رییس جمهور یک کشور مستقل، عمل نمی شود و از امضای او تنها به منظور مشروعیت بخشیدن به پیمان های سلطه جویانه امریکا استفاده شده و می شود و این از نظر وی، چیزی نیست جز یک استفاده ابزاری از جایگاه حقوقی او در راستای منافع امریکا و مخدوش کردن اصل حاکمیت و منافع ملی افغانستان. در این میان،‌ این واشنگتن است که باید نگران باشد و اعلام آماده باش به سربازان امریکایی هم دست کم یکی از دلایل آن، نگرانی عمیق و جدی واشنگتن از این اظهارات بی پرده و افشاگرانه آقای کرزی است.