براساس گزارش ها،‌ شبکه فارسی بی بی سی با تلویزیون خصوصی ۱ در افغانستان قرارداد همکاری امضا کرده که طی آن، بخشی از برنامه های تلویزیون فارسی بی بی سی از طریق آنتن های محلی تلویزیون ۱ برای مخاطب افغانستانی پخش و نشر خواهد شد.
براساس این قرارداد، مخاطبان در افغانستان پس از این برای اولین بار می توانند برنامه‌ های ۶۰ دقیقه، صفحه ۲ و پرگار تلویزیون فارسی بی بی سی را با استفاده از آنتن ‌های معمولی تماشا کنند.
برنامه اصلی خبری تلویزیون فارسی بی بی سی، برنامه ۶۰ دقیقه، هر شنبه تا چهارشنبه از تلویزیون ۱ پخش خواهد شد.
پخش این برنامه ها از دوشنبه ۱۴ حوت در افغانستان از طریق تلویزیون۱ آغاز شده است.
صادق صبا؛ مدیر بخش فارسی بی بی سی در این باره گفت:"این قرارداد به گسترش حضور تلویزیون فارسی بی بی سی در افغانستان کمک می‌ کند؛ زیرا به مخاطبان افغان این امکان را خواهد داد؛ تا بعضی از معروف ترین برنامه ‌های تلویزیون فارسی بی بی سی را به راحتی تماشا کنند. ما خوشحالیم که با شبکه‌ ای جوان و رو به رشد مثل تلویزیون ۱ همکاری داریم."
فهیم هاشمی؛ مدیر گروه یک که مالک تلویزیون ۱ است هم گفت:"من معتقدم این یک همکاری فوق العاده است و گام مهمی در جهت همکاری رسانه ‌ای چند کشوری به شمار می رود. ما اطلاعات و تخصص را مبادله می ‌کنیم و با برنامه ریزی های بهتر مخاطبان بیشتری را پوشش می دهیم."
چند سوال:
۱. این قرارداد براساس کدام قانون مشخص، صورت گرفته است؟
۲. اساساً رسانه های طرف قرارداد، تابع قانون رسانه های کدامیک از دو کشور انگلیس و افغانستان خواهند بود؟
۳. تکلیف قوانین اسلامی از جمله قانون اساسی کشور در برابر برنامه های جهت دار تلویزیون فارسی بی بی سی چه می شود؟
۴. کدام مرجع بر کار مشترک این دو رسانه داخلی و خارجی، نظارت خواهد کرد؟
۵. آنان خود را در برابر چه نهادی پاسخگو احساس خواهند کرد؟
۶. هدف از آنچه از سوی صادق صبا "گسترش حضور تلویزیون فارسی بی بی سی در افغانستان" می خوانده می شود چیست و بی بی سی چه اهداف سیاسی،‌ اجتماعی و فرهنگی را در افغانستان دنبال می کند؟
۷. منافع ملی افغانستان، اصول ارزشی مردم مسلمان کشور، خرد جمعی و شعور فرهنگی مخاطبان افغانستانی شبکه فارسی بی بی سی، در این قرارداد چه جایگاهی دارد؟
۸. آیا این بدان معناست که از این پس، همه رسانه های خارجی بدون دریافت مجوز از نهاد یا مرجعی خاص و بدون آنکه خود را در برابر کسی پاسخگو و مسئول احساس کنند، می توانند از طریق قرارداد با رسانه های وطنی، اهداف سیاسی، استخباراتی،‌ منافع کلان استراتژیک کشورهای متبوع خود، ارزش های اجتماعی و فرهنگی و... خود را به خورد مخاطبان افغانستانی بدهند؟
در این زمینه بی شمار پرسش های دیگری از این دست نیز می توان مطرح کرد؛ اما چه کسی باید پاسخ بدهد؟
تلویزیون ۱ خود به اندازه کافی، در راستای پخش و اشاعه ابتذال و بی اخلاقی و فساد و هرزگی، نقش ایفا می کند و اینک از طریق قرارداد با بی بی سی، این رویکرد خود را با پخش و نشر برنامه های پیام دار و غرض آلود بی بی سی، بیشتر از پیش تقویت خواهد کرد.
البته این تنها تلویزیون ۱ هم نیست که چنین کاری کرده است؛ پیشتر از این، تلویزیون ملی افغانستان که با هزینه مستقیم بیت المال اداره می شود، در خدمت تلویزیون آشنای صدای امریکا قرار گرفته و همه روزه برنامه خبری این تلویزیون را پخش و نشر می کند؛ بدون آنکه مسئولان آن، به سوالات فوق پاسخگو باشند و یا در برابر قوانین داخلی کشور در زمینه فعالیت های رسانه ای، اهمیتی قایل باشند.
مشخص نیست چه نهادی این شبکه ها را فراتر از قانون قرار داده است؟ و اگر قرار بر این باشد، وانگهی عنوان کردن برچسپ های بی بنیاد وابستگی این یا آن رسانه به فلان کشور خارجی و بهمان مؤسسه غیرافغانی، چه دلیلی دارد؟
دولت از یکطرف برای زبان رسانه ها، مرز و خط تعیین می کند و از سوی دیگر، رسانه های خارجی اجازه دارند بدون هیچ ملاحظه ای، برنامه های خود را از آنتن های محلی پخش کنند؛ آیا این تهاجم فرهنگی به حساب می آید یا لهجه و زبان های به اصطلاح بیگانه؟!
به نظر نمی رسد نهادهای مسئول، تاکنون حتی دستورالعمل مشخصی برای فعالیت رسانه های خارجی داشته باشند؛ اما آیا این توجیه مناسبی برای کار و فعالیت لجام گسیخته این رسانه ها از طریق آنتن های محلی محسوب می گردد؟!