رئیس جمهور در جریان سفر به امریکا مصاحبه ای با کریستین امانپور گزارشگر ارشد بخش اخبار بین المللی CNN داشت و به پرسش های بعضاً پیچیده ای آن خبرنگار متبحر امریکایی، تا حدودی پاسخ های هوشمندانه ارائه نمود. در این گفتگو، نکات مثبت بسیاری وجود دارد و شخص اول مملکت توانست نقطه نظرات معقول و محق مردم ما را برای افکار عمومی امریکا تبیین کند. در مبارزه با تروریسم گفت؛ ایالات متحده و ناتو، به جای مبارزه باعلت با معلول مبارزه میکند، در حالی که خاستگاه و جایگاه تروریسم قراء و قصبات کشور ما نیست. اینکه نیروهای مسلح ما آمادگی و توانایی مبارزه با تهدیدات امنیتی داخلی را دارند اما مبارزه با پرورشکده های تروریسم ، وظیفه جامعه جهانی است. 

می دانیم که برخی نگرانی ها را بیشتر رسانه های غربی دامن می زنند و چه اینکه "لورد رابرتسن" دبیرکل پیشین ناتو، انتقال سریع مسئولیت به نیروهای افغانی را سرپوش آرام برای خروج بداند؛ یا رئیس جمهور بستر اخراج آنها را فراهم کرده باشد و یا واقعاً بازی پیچیده جدیدی باشد، تفاوت نمیکند، رئیس جمهور این اطمینان را داد که نگرانی های ناشی از خروج، بی اساس است و تاکید کرد، مناطقی که نیروهای ملی، امنیت آن ها را به عهده گرفته اند، از امنیت بهتر برخوردار شده است. 

رئیس جمهور دراین خصوص، مطالبه تجهیز نیروهای اردوی ملی و فهرست نیازمندی های آن را توضیح داد و تصریح کرد؛ بخشی از تجهیزاتی را که ایالات متحده وعده داده، در ۲۰۱۳ تحویل می دهد و بخشی را هم که نمیدهد، با بودجه ملی باید تهیه کرد. نکته مهم دیگر، تفهیم این موضوع بود که حاکمیت ملی افغانستان قابل معامله نیست و کسی روی این موضوع حسابی باز نکند. 

این ها برجسته ترین نکات در کنار بقیه پاسخ های مثبت و مهم دیگر بود که رئیس جمهور به سیاستمداران ومردم امریکا داد. دراین میان موضوع مصئونیت قضایی، نکته قابل تاملی است که با توجه به اصل معامله ناپذیری حاکمیت ملی، مرجع تصمیم گیر و تفسیر آن، تامل بیشتری را میطلبد. 

رئیس جمهور در پاسخ به این پرسش که «باور دارید که اگر متیقن شدید که حاکمیت ملی افغانستان رعایت می شود، این مصؤنیت را خواهید داد؟» گفت: «اگر این یقین و اطمینان را بیابم و راضی باشم و اگر مردم افغانستان راضی بودند، حتما در مورد مصؤنیت تصمیم می گیرند.» و « شما می دانید که افغانستان کشوریست که مردم آن شیوه های تصمیم گیری مخصوص خود را دارند، و لویه جرگه یکی از چنین شیوه ها است و این تصمیم مربوط این مجمع بزرگ مردمی می شود» و در پاسخ به اینکه «فکر می کنید می توانید لویه جرگه را قانع بسازید این کار را کند؟» هم گفت:«من با ایشان در این مورد صحبت می کنم، تلاش می کنم آنها را قناعت دهم و مطمئن هستم که درک خواهند کرد.» 

همه می دانیم، یکی از بازوهای جنگی سیاستهای استعمار غربی و اعمال فشار و تبلیغِ تقلب درانتخابات ما رسانههای قدرتمندی چون BBC و همین CNN بوده و هست. حال وقتی که امانپور، حرفه ای ترین خبرنگار آن از رئیس جمهور میخواهد؛« شما رئیس جمهور هستید، می توانید برای شان بگوئید که به شما چه بگویند»، زاویه نگاه و اینکه به دنبال چیست، چندان پیچیده نیست. ازیک طرف میخواهند، به تشدید نگرانی ها دامن بزنند تا حضور شان را حیاتی جلوه دهند و از سوی دیگر، برای مصئونیت گرفتن برای سربازان شان، خارج از قواعد رسمی، از رئیس جمهور میخواهد که خود را در مظان تهمت قرار دهد و به نفع خواسته های امریکا در برابر ملت بایستد. 

بنابراین باید گفت:"حاکمیت ملی غیر قابل معامله" ما تعریفی دارد که جز مصئونیت دیپلماتیکی که در حقوق بین الملل آمده، دیگر مصادیقِ خارج از صلاحیت قضایی و سرزمینی افغانستان را برنمی تابد، لذا مصئونیت نظامیان خارجی، افزون بر اینکه نقض حاکمیت ملی است، آتش زدن به خرمن عدالت نیز هست و دامنه جرایم آنها را گسترش می دهد، ضمانت دفاع از حقوق اتباع کشور را از ما میگیرد. در این وضعیت، قصاب ها، میتوانند با توجیه داشتن بیماری روانی، معاف از مجازات گردند و حقوق بیگناهان پایمال شود. در حالی که یکی از اساسی ترین تعهدات حکومت در قانون اساسی، دفاع از حقوق، خون و مال اتباع کشور است. 

دیگر آنکه رئیس جمهور؛ از نظر حقوقی و حقیقی در چهارچوب قانون اساسی، صلاحیت های خود را دارد و میتواند، رایزنی با دیگران داشته باشد اما اینکه امریکایی ها صریحا می خواهد که رئیس جمهور تصویب آنرا به اعضای لویه جرگه دیکته کند و نهایتاً مصئونیت قضایی را از صندوق آراء بیرون بیاورد، برخلاف حاکمیت ملی و انتظارات مردم افغانستان است. ملت درپایان دو دوره، از رئیس جمهور کارکشته خود انتظار معمارگری دارند و تلاش او را در راستای تحقق و تضمین منافع ملی و تمامیت ارضی و استقلال کشور خود میخواهند. 

همان طوریکه تصریح شده، مردم افغانستان شیوه های تصمیم گیری مخصوص خود را دارد و «لویه جرگه یکی از چنین شیوه ها است» که مردم درباره مصئونیت قضایی تصمیم می‌گیرند. حال طبق ماده ۹۰ قانون اساسی، اگر توافقنامه امنیتی، از زمره معاهدات و میثاق هاست که هست، باید شورای ملی به نمایندگی ازملت افغانستان تصمیم بگیرد و اگراز موضوعات مهم ملی و سياسی است، باید براساس ماده ۶۵ قانون اساسی به روش بی شبهه‌ای دیگر یعنی مراجعه به آرای عمومی تصمیم گیری نمود. 

براین اساس مردم ما انتظار دارند؛ همانطوریکه تاکنون رئیس جمهور شجاعت بیان کژی های خارجی ها را داشته، شجاعانه پای به رفراندوم بگذارد و تصمیم این موضوع را به رای مستقیم مردم واگذار کند و این سنگ بنای حسنه را بگذارد، چنانکه معماران ملت ها گذاشته اند. در این مسیر از فشارخروج نهراسد و مطمئن باشد، حاکمیت،‌ عزت و استقلال ملی ما در همین است. 

نویسنده: سیدآقاموسوی نژاد