وزیر دفاع کشور در کنفرانس خبری خویش در روز سه شنبه، از استقلال نیروهای امنیتی کشور در دو سال آینده خبر داد. ایشان در این زمینه می گوید:"اردوی ملی کشور متشکل از چهار بخش می باشد که فعلا باید دانست نیروی زمینی کشور تکمیل می باشد؛ ولی نیروی هوایی ما دچار چالش است که بعد از این سفر- سفر اخیر رییس جمهور و هیات همراه ایشان به امریکا- با توجه به توافقات، مورد توجه قرار خواهد گرفت". 

به گفته بسم الله محمدی وزیر دفاع کشور، جانب امریکایی توافق نموده است؛ تا در این بخش کمک نماید و هم اکنون حدود ۳۰۰ تن از افسران نیروی هوایی در "کشورهای دوست" در حال تعلیم فنون خلبانی بوده و تا سال دیگر، افغانستان دارای ۳۰۰ خلبان ماهر خواهد بود.
محمدی افزود:"کشور امریکا وعده داده؛ تا بهار آینده ۴ طیاره مدل c۱۳۰ و نیز ۲۰ هلیکوپتر را به کشور کمک نماید که این تعداد بیشتر نیز خواهد شد".
البته وزیر محترم دفاع در باره مسایل بسیار و مهم دیگر نیز سخنانی داشته اند که در زیر، به واکاوی مهم ترین فراز آن توجه می دهیم. 

به دور از هر گونه برخورد سیاسی و غیرصادقانه، وعده ی داده شده از سوی وزیر دفاع کشور را باید غنیمت شمرد و به فال نیک گرفت. می دانیم که این نهایت امیدواری و آرزوی هر افغان آزاده و غیوری است که استقلال و آزادی همه جانبه ی کشورش از قید و بند دولتها و قدرتهای دیگر را شاهد باشد. 

مردم افغانستان در عرض و طول سالهای متمادی، برای استقلال و آزادی خویش، بها و تاوانهای سنگینی را پرداخته اند. شاید نیازی به تکرار نباشد که ملت نجیب و آزاده افغانستان، بیشتر از هر مردم و ملتی، برای استقلال و آزادی کشور شان، جنگیده و قربانی داده اند.
میلیونها شهید و هزاران هزار معلول و معیوب و آواره و نیز ویرانی شهرها و خانه های گلی و محقر این آب و خاک، تنها سود و عایدی است که در طول سی و چند سال جنگ و ناامنی، نصیب این ملت مظلوم و دردکشیده شده است؛ اما با تمام این ضرر و زیانها، هنوز دست از استقلال طلبی و آزادگی برنداشته و ننگ وابستگی به غیر را بر پیشانی بلند خویش نپذیرفته است. 

یاد این ملت نمی رود که رییس جمهور در سخنانی در چند ماه پیش، عزت و آزادگی را به آنان گوشزد می کرد و می گفت:" ما افغانها حاضریم کاه -علف- بخوریم، اما دست خویش را پیش دیگران دراز نکنیم!" و این سخن استوار ایشان، ذهن را متوجه آن ابیات بلند مولانا می کند که:
"مرد حُر از لااله روشن ضمیر
می نگردد بنده سلطان و میر
مرد حُر چون اشتران باری بَرَد
مرد حُر باری برد، خاری خورَد!" 

واقعیت نیز همین است که اگر ماه را میان یک دستت و خورشید را میان دست دیگرت بگذارند، اما در بدل، استقلال و آزاده گی ات را از تو بگیرند، به اندازه پر کاهی نیز ارزش ندارد! اما باید دانست که این مفاهیم بلند و ارزشی را هر ملت و دولتی درک نکرده و فقط آزادگان و فرزانگان را توان درک و فهم آن است و همانها هم هستند که ارزش و بهای آن را درک می کنند.
حفظ استقلال و آزادگی با تمام ارزشها و شکوهمندی هایی که دارد، چندان راحت و آسان نیست! شاید در مرحله حرف و ادعا، بسیاری از دولت و ملتها، دم از استقلال و آزادگی بزنند، اما این عملکرد و رویکرد آنان است که میزان آزادگی و وابستگی آنان به دیگران را مشخص و تعیین می کند. 

در ربطِ به اظهارات وزیر محترم دفاع کشور و البته با توجه به توصیه های رییس جمهور، مبنی بر توقع نداشتن از کشورهای خارجی در بازسازی و نوسازی وطن، باید گفت اولاً با اهدای ۴ طیاره باری و ۲۰ چرخبال، نیروی هوایی کشوری مانند افغانستان، ابداً مستقل و سر پا نمی شود، ولو اینکه این تعداد به چهار صد عدد نیز ارتقا پیدا کند، باز هم با وجود همسایه شروری چون پاکستان که از قدرت اتمی نیز برخوردار است، رقم قابل توجهی نمی‌تواند به حساب بیاید. 

در ثانی، همه می دانیم که هیچ گربه ای برای رضای خدا موش نمی گیرد! امریکا هم اگر بعد از ۱۱ سال، ۴ هواپیمای باری و ۲۰ هلی کوپتر به نیروی هوایی کشور کمک می کند، یقیناً بدون عوض نبوده و تا صدها برابر آن را از افغانستان بیرون نکشد، آرام نخواهد گرفت.
ثالثاً بنابر توصیه ها و هشدارهای شخص رییس جمهور، این گونه چشمداشت ها، در دراز مدت خطر وابستگی به غیر را به دنبال دارد و اگر دولت و ملتی، این روش را نصب العین خودش قرار بدهد، در کوتاهترین زمان ممکن، دیگر چیزی از آزادگی و استقلال برایش باقی نخواهد ماند و خواه ناخواه، در زمره مستعمره های همیشگی کشور کمک کننده در خواهد آمد. 

کشورهایی چون جاپان، ترکیه، کوریای جنوبی، قطر، کویت و... که با آنکه در ظاهر کشورهای مستقل و آزادی می نمایند؛ اما در باطن و اصل، کشورهایی اند که تکیه اصلی شان بر قدرت های امریکایی و اروپایی است و استقلال و آزادی شان نیز، تعارفات و تشریفات سیاسی ای بیش نیست.
به هر حال، در قاموس یک ملت و دولت زنده و به روز، استقلال و آزادگی، زمانی معنی و مفهوم واقعی و حقیقی خویش را باز میابد که الف تا یای استقلال و آزادگی را با همت و تلاش خویش رقم بزنند که البته این کار آسان و راحتی نخواهد بود؛ اما از طرفی هم محال و ناممکن نیز نیست. 

نویسنده: سید فاضل محجوب