آلمان، به عنوان یکی از کشورهای پیشرفته و مدعی حقوق بشر، در حالی که سلاح‌های پیشرفته‌ای را به اسرائیل ارسال می‌کند، به وضوح از بحران‌های انسانی در غزه و دیگر مناطق تحت اشغال چشم‌پوشی می‌کند. این رفتار نه‌تنها به بحران‌های انسانی دامن می‌زند، بلکه نشانه‌ای از همدستی با نقض حقوق بشر است. چرا باید کشوری که به خود می‌بالد از اصول حقوق بشر حمایت می‌کند، به حمایت از یک رژیم که به نقض فاحش این حقوق شهرت دارد، ادامه دهد؟
این در حالی است که امارت اسلامی افغانستان، به عنوان یک حکومت اسلامی، در سه سال اخیر در برابر گروه‌های تروریستی مانند داعش ایستاده و با قاطعیت به مبارزه با افراط‌گرایی پرداخته است. با وجود چالش‌های فراوان، این حکومت نشان داده که می‌توان با همت و عزم جدی، به‌ویژه با حمایت مردم، امنیت و ثبات را در داخل کشور برقرار کرد.
در کنار این، ایران و سایر کشورهای اسلامی نیز به‌عنوان حامیان صلح و ثبات در منطقه، با تروریسم به‌صورت جدی مقابله می‌کنند. این کشورها نشان داده‌اند که با وجود همه چالش‌ها، به‌دنبال تقویت امنیت ملی و همکاری‌های منطقه‌ای هستند و در عین حال به مسائلی چون حقوق بشر نیز اهمیت می‌دهند.
با این حال، آیا وقت آن نرسیده است که کشورهای غربی به‌ویژه آلمان، از خواب غفلت بیدار شوند و به جای حمایت از گروه‌های تروریستی و رژیم‌های متجاوز، بر همکاری‌های مشترک در مبارزه با تروریسم تأکید کنند؟ سکوت در برابر نقض حقوق بشر و حمایت از تروریسم تنها به بحران‌ها دامن می‌زند و به ضرر خود این کشورها خواهد بود.
این حملات باید زنگ خطری برای همه باشد. جهانیان باید به این نکته توجه کنند که همبستگی و همکاری در مبارزه با تروریسم، نه تنها از بین بردن تهدیدات، بلکه ایجاد درک مشترک و احترام به حقوق بشر را نیز به همراه دارد. وقت آن است که کشورهای اسلامی به‌عنوان مشعل‌داران صلح و امنیت جهانی شناخته شوند و به‌جای تنش، راه‌های همکاری را پیش بگیرند.
در نهایت، برقراری امنیت در سطح جهانی نیازمند همت جمعی و همکاری است. کشورهای اسلامی می‌توانند با تجربیات خود در مبارزه با تروریسم و افراط‌گرایی، به‌عنوان الگویی برای دیگر کشورها عمل کنند و به امنیت جهانی کمک نمایند.