نگاه به چهره زوار حاضر در ایستگاه آغاز حرکت، نشان می دهد عشاق امام حسین و سایر شهدای کربلا علیهم السلام چه حال دلدادگی دارند؛ از یک سو دلِ پر از رضایت از همکاری سفارت و نمایندگی های جمهوری اسلامی ایران در راستای ارائه ویزای رایگان و دیگر خدماتِ در مسیر، دارند و از سوی دیگر، دعاگوی مسئولان و دست اندرکاران شرکتهای سیاحتی و زیارتی هستند که طی چند هفته تلاش خستگی ناپذیر، زمینه های سفر زیارتی را فراهم کرده و تا انتهای مقصد و سپس برگشت با آنها هستند و پر از احساس خوشی، مسرت و رضایت از همکاری مسئولانه دستگاه ها و نهادهای مختلف خدماتی و امنیتی امارت اسلامی اسلامی به نظر می رسند که شرایط امن و آسایش این مسافرت را از آغاز  تا پایان فراهم کرده اند.
                                   
به هرحال در ایستگاه حرکت از مبدا، شور است و نشاط و شوق و عشق به هدف مسافرت که همان رسیدن به زیارتگاه های عشاق در سرزمین کربلا و سپس در برگشت در جغرافیای جمهوری اسلامی ایران، از این رو با تمام انرژی سوار بر اتوبوس های از قبل آماده گردیده، با دعای خیر برای سلامتی خود و بستگان بدرقه کننده خویش، راهی مقصد هرات می شوند.
 
دورترین مسیر تاهرات از مبداء شهر مزارشریف است و سپس شهر کابل و زوار بایستی راه دور و درازی را بپیمایند تا به هرات برسند و در این شهر یک شبی معطل می شوند و در موکب های برپاشده از سوی هراتیان عزیز، مورد بهترین و دلپسندترین پذیرایی قرار می گیرند و آنگاه صبح روز بعد، راهی مرز اسلام قلعه می شوند و در مرز اگرچه بسیار شلوغ است و ازدحام، اما از یکسو طرف افغانی به سرعت کار خروجی زوار را راه می اندازند و از آن طرف ماموران ایرانی دست به کارند تا در کمترین زمان ممکن ورودی زوار اتباع هموطن را تسهیل کنند و سپس در موکب بزرگی که در مرز دوغارون تدارک دیده شده است، به بهترین شکل مورد پذیرایی قرار می گیرند و سپس راهی مرز چذابه می شوند.
 
طبعا در طول مسیر تا رسیدن به مقصد مرز عراق، بایستی بیش از ۲۴ ساعت راه را بپیمایند، اما با امنیت و آسایش قابل قدر، ولی آنچه باعث می شود همین زوار پر انرژی و مملو از عشق دل نگرانی داشته، و نگاهی به عقب کنند، زوار جامانده ای هستند که هنوز از سرنوشت شان خبری نیست که آیا می توانند با عبور از موانع زون بندی و...‌ ویزای زیارتی ایران گرفته، به آنها وصل شوند یا خیر؟! مطمئنا بخش زیادی از دعای زوار راه افتاده، متوجه  زایران جا مانده در وطن است که هرچه سریعتر راه افتاده، به آنها ملحق شوند.