مباهله و آمدن به میدان حق‌طلبی با تمام وجود

سیداحمد منیرپور/ مباهله به معنی لعنت کردن و نفرین کردن یعنی خواستن از درگاه ایزد متعال برای نابودی باطل و نگاه داشتن حق و حقیقت است.
 
پیامبر (ص) از مسیحیان نجران خواست که به دین اسلام روی آورند و از شِرک ورزیدن به خداوند دوری بورزند، چرا که مسیحیان حضرت مسیح را پسر خدا می دانستند. این شد که مسیحیان با پیامبر وارد مباحثه شدند.
 
آنان دلیل و برهان آوردند که حضرت مسیح بدون پدر متولد شده است، پس او فرزند خدا است و ما باید مسیح را به عنوان فرزند خدا ستایش کنیم. اما پیامبر (ص) در پاسخ به این ادعا فرمود که در این صورت حضرت آدم سزاوارتر است نسبت به مسیح به فرزند خداوند آسمان و زمین بودن، چون او بدون پدر و مادر متولد شده است.
 
اینجا بود که مسیحیان تُهی دست شدند و دیگر دلیل و برهانی نداشتند تا در مقابل پیامبر اسلام (ص) بیاورند. اما با وقاحت تمام بر سر حرف شان ماندند که ما بر حق استیم و مسیح فرزند خداوند است. آنگاه پیامبر به دستور خداوند آنها را دعوت به مباهله کرد. فرمود بیایید از خداوند بخواهیم که هر کسی باطل است خداوند او را نابود کند و هر کسی بر حق است ماندگار شود.
 
مسیحیان نجران مباهله را پذیرفتند و این شد که در روز ۲۴ ذی‌الحجه سال نهم هجری قرار بر مباهله شد. مسیحیان نجران تصور می‌کردند که محمد با اصحابش خواهد آمد اما دیدند که پیامبر با نزدیک‌ترین و عزیزترین افرادش می‌آیند.
 
در این هنگام آنان به همهمه افتادند که نکند محمد بر حق باشد، اگر او بر حق نمی‌بود نباید با کسانی که در واقع جان و نفس او هستند می‌آمد، آیه ۶۱ سوره آل عمران هم به این نکته اشاره دارد. آنجا بود که مسیحیان دست از مباهله کشیدند و بر بر حق بودن پیامبر اسلام (ص) گواهی دادند.

آری، همیشه حق با تمام وجود وارد میدان می‌شود و باطل که در طول تاریخ جز ادعایی بیش نبوده و نیست از بین رفتنی است. این بدون شک وعده قطعی خداوند متعال است.