این مجتهد خود خوانده که هیچگونه مدرک تائیدی برای اثبات ادعای مرجعیت خود، از هیچ مرجع مطرح و بزرگی ندارد، در رد اقدامات موثر و مفید وزارت امر به معروف و نهی از منکر حکومت مبنی بر مبارزه با ناهنجاریهای اجتماعی از جمله منکر مهم بی حجابی و بد حجابی، به احکام مربوط به حرمت تدریجی شراب متوسل شده و بر خلاف نظم آیات قرآن، احکام مربوطه را کاملا جابجا و اشتباه می‌گوید:

الف - بهسودی در کمال غرور و بی دقتی می‌گوید؛ اول آیه آمد که ضرر شراب بیشتر از منفعتش است. 
شراب خوردن هم ضرر داره و هم منفعت، ولی ضررش بیشتر است!
اما برخلاف آنچه واعظ زاده بهسودی می گوید، نخست قرآن مجید به زشتى این کار اشاره می نماید، نه به نفع و ضررش، 
در آیه ۶۷ سوره نحل مى‌‌خوانیم:
وَ مِنْ ثَمَراتِ النَّخِیلِ وَ الْأَعْنابِ تَتَّخِذُونَ مِنْهُ سَکَراً وَ رِزْقاً حَسَناً
 از میوه‌‌هاى درخت نخل و انگور، مسکرات و روزی‌هاى پاکیزه فراهم مى‌‌کنید.
 اینجا "‌سکر" یعنى مسکر و شرابى را که از انگور و خرما مى‌‌گرفتند، در مقابلِ رزق حسن قرار داده، و آن را یک نوشیدنى ناپاک و آلوده دانسته است. 

ب - بهسودی می‌گوید: پس از چند ماه یک قدم بالاتر گذاشت و گفت در حال نماز شراب نخورید، قبل و بعد از نماز، خوردن شراب اشکال ندارد و به آیه شریفه «لاتقربوا الصلاة و انتم سکری» استناد می کند.
 درحالی‌که قطعا این آیه شریفه به مجاز بودن و بِلااشکال بودن شرب خمر به قبل و بعد از نماز اشاره ای ندارد، بلکه دقیقا کسی که شراب خورده و مست هست، نباید در حال سکر و مستی نماز بخواند، تا بتواند باخدایش به درستی ارتباط برقرار نماید.
 بنابراین، آیات مربوط به مرحله دوم احکام تدریجی شرب خمر، فهم غلط واعظ زاده بهسودی از احکام مربوطه را به خوبی می‌رساند.

دقت کنید: 
زمانی که حکومت اسلامى تشکیل شد، دومین دستور در زمینه منع شراب خوارى به صورت قاطع‌ترى نازل گردید، تا اذهان را براى تحریم نهایى آماده‌‌تر سازد، 
لذا در آیه ۲۱۹ سوره بقره می فرماید:
یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْخَمْرِ وَ الْمَیْسِرِ قُلْ فِیهِما إِثْمٌ کَبِیرٌ وَ مَنافِعُ لِلنَّاسِ وَ إِثْمُهُما أَکْبَرُ مِنْ نَفْعِهِما.        
درباره شراب و قمار از تو سؤال مى‌‌کنند، بگو: در آن‌ها گناه و زیان بزرگى است و منافعى (از نظر مادى) براى مردم دربر دارد، ولى گناه آن‌ها از نفعشان بیشتر است.
در این آیه منافع و زیان‌هاى این دو با هم مقایسه شده و بیشتر بودن زیان‌ و گناه سنگین بر منافع آن‌ مورد تصریح قرار گرفته است. مسلماً منافع مادى که احیاناً از طریق فروش شراب حاصل می شد، یا منافع خیالى که به‌خاطر تخدیر حاصل از مستى شراب و غفلت از هم و غم و اندوه‌ها به دست مى‌‌آید، در برابر زیان‌هاى فوق‌العاده اخلاقى، اجتماعى و بهداشتى این دو بسیار ناچیز خواهد بود.
تا اینجا بی دقتی ها، کج فهمی ها و دور بودن «بهسودی» از مسائل و موضوعات قرآنی و جابجاگفتن احکام آن، کاملا محرز و مشخص است.

ج- جناب بهسودی می‌گوید: 
پس از نهی شراب خوردن در حال نماز، مدت زمانی گذشت و گذشت و گذشت ... تا حکم نهایی آمد و گفت؛ 
إِنَّمَا الْخَمْرُ وَ الْمَیْسِرُ وَ الْأَنْصابُ وَ الْأَزْلامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّیْطانِ فَاجْتَنِبُوهُ.
درحالی که محققین علوم قرآنی و مفسرین قرآن مجید تصریح دارند بر اینکه در مرحله سوم، احکام نهایی شرب خمر نیامده، بلکه 
 آیه ۴۳ سوره نساء آمده و به مسلمانان دستور داده شده در حال مستى هرگز نماز نخوانند؛
یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَقْرَبُوا الصَّلاةَ وَ أَنْتُمْ سُکارى‌‌ حَتَّى تَعْلَمُوا ما تَقُولُونَ. 
اى کسانى که ایمان آورده‌‌اید! در حال مستى به نماز نزدیک نشوید، تا بدانید چه مى‌‌گویید.
البته مفهوم این آیه آن نبود که در غیر حال نماز، نوشیدن شراب مجاز بود، بلکه برنامه همان برنامه تحریم تدریجى و مرحله به مرحله بود و به عبارت دیگر، این آیه نسبت به غیر حال نماز، سکوت داشت و چیزى نمى‌‌گفت.

مرحله نهایی مرحله چهارم است؛
دستور نهایى با صراحت کامل و بیان قاطع که حتى بهانه‌‌جویان نیز نتوانند به آن ایراد گیرند، نازل گردید؛
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنَّمَا الْخَمْرُ وَ الْمَیْسِرُ وَ الْأَنْصابُ وَ الْأَزْلامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّیْطانِ فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ».
اى کسانى که ایمان آورده‌‌اید! شراب و قمار و بت‌ها و ازلام (نوعى بخت‌‌آزمایى‌‌)، پلید و از عمل شیطان است، از آن‌ها دورى کنید تا رستگار شوید، (مائده/۹۰)
جالب توجه این‌که در این آیه با تعبیرات گوناگون و در چهار مرحله ممنوعیت این کار مورد تاکید قرار گرفته است، نه در سه مرحله.

بنابراین سخنان بهسودی واقعا تأسفبار است و اوج بی دقتی، بی نظمی مفرط در ترتیب نزول احکام و اشتباهات فاحش، در چند دقیقه گفتار یک «مجتهد خود خوانده ی گروهی»!!! کاملا آشکار و روشن است.

ادامه دارد ...