بنابراین مهاجرین شاغل با چنین کارت کارهایی از سوی بازرسین اداره کار، جریمه می شوند و نگارنده تا ۵۰ میلیون جریمه را مشاهده کرده است و جالب اینجای داستان است که مهاجر حاضر می شود تا جریمه را بپردازد ولی با تقاضای تعهد مبنی بر عدم ادامه کار در محل قبلی مواجه می گردد، به این معنا که دکان شخصی و یا محل کار آن در محدوده ی سه کیلومتری حرم مطهر است و این محدوده هم برای هرگونه حضور مهاجر، چه اسکان و چه کار ممنوع اعلام گردیده است.
 


اینجا سوال هایی مطرح می شود!
۱- آیا در پیش گرفتن چنین سیاستی از سوی ادارات ذیربط ایرانی، ضربات هولناک بر شیرازه ی زندگی مهاجرین وارد نمی کند!
مهاجرینی در شعاع سه کیلومتری حرم مطهر مشغول به کار اند که اولا قانونی اند، یعنی دارای کارت آمایش و نیز کارت کار می باشند و ثانیا این طیف کسانی اند که چه بسا در ایران متولد شده و سالها است که اشتغال به شغل‌هایی دارند که متناسب با سن و سال و نیز محیط اطراف حرم مطهر است و بسیار اند افرادی که محل کار و یا مغازه، مِلک شخصی شان بوده و میلیاردها و بلکه ده ها و صدها میلیارد تومن سرمایه صرف خرید و راه اندازی آن کرده اند.
طبیعی است که اتخاذ سیاست ممنوعیت حضور مهاجر در شعاع سه کیلومتری حرم مطهر ضربات سخت و هولناکی بر پیکره زندگی مهاجر وارد می کند!!!
 
۲- آیا سیاست ممنوعیت حضور مهاجر در شعاع سه کیلومتری حرم مطهر باعث نمی شود عمدا زمینه فرار سرمایه از ایران، فراهم شود؟!
این درحالی است که مطابق اعلام منابع ایرانی، رتبه نخست سرمایه گذاری در ایران منحصر به سرمایه گذاران افغانستانی در این کشور است ولی با وضعیت پیش آمده، معلوم است که مهاجر علاقه ای به ادامه کار اقتصادی در ایران نخواهد داشت و اگرچه تاهنوز نیز ده ها هزار عناصر اقتصادی، کار و کاسبی خودرا به کشورهایی چون ترکیه، امارات، قزاقستان و... منتقل کرده اند و تنها کسانی علاقمند به حضور در ایران آنهم در مشهد مقدس بودند و هستند که دارای عِرق دینی و مذهبی بیشتری بودند و هستند، اما حالا که دایره زندگی و کار برای مهاجر کاملا ضیق تر از همیشه شده است، به صورت طبیعی، مهاجر وادار ساخته می شود تا بساط خودرا جمع و به کشورهایی مهاجرت کنند که از انتقال سرمایه  آنها استقبال و زمینه و شرایط امنیت شغلی و گسترش و پایداری آن را بیشتر از هر کشوری تضمین می کند!
 
۳- دولت ایران با در پیش گرفتن این سیاست یعنی ممنوعیت حضور مهاجرین در محدوده شعاع سه کیلومتری حرم مطهر، عمدا سعی می کند مهاجرینی را به سمت جبهه دشمن هُل بدهد که هرکدام ممکن است بیش از ۴۰ سال در ایران زندگی کرده و با هزاران مشقت توانسته اند پولی دست و پا کرده و مراکز کسب و کاری برپا کنند.
سوال این است که جمهوری اسلامی ایران آیا به عقب برنگشته است؟!
آیا در پیش گرفتن این روند، پذیرفتن رسمی شکست در جذب و همراه ساختن مهاجر با سیاست های جمهوری اسلامی و ایحاد پایگاه وسیع و محکم در میان جامعه مهاجر نیست؟! و آیا بعد از بیش از ۴۰ سال مهاجر داری و پذیرایی از میلیون ها تن از اتباع هموطن افغانستانی و خرج و مصارف آنچنانی برای حضور آنها، پیدا کردن نگاه امنیتی به مهاجر و دشمن پنداشتن آنان و ایجاد حساسیت نسبت به طیف های گسترده مهاجر آنهم به زعم، اقدام و ترغیب برخی دست اندرکاران ایرانی، برای دور نگهداشتن مهاجرین از مراکز مذهبی صرفا جهت جلوگیری از اتفاقات تروریستی جدیدِ چون حمله به شاه چراغ، شکست فاحش جمهوری اسلامی نیست؟! و آیا واقعا راه تامین امنیت اماکن مذهبی، داشتن نگاه امنیتی به مهاجرین و تروریست پنداشتن آنها و ایجاد قید و قیودات اینچنینی علیه طیف های مختلف مهاجر، است؟!
گمان می کنم طراحان این سیاست راه به خطا رفته اند؟! مهاجرین افغانستانی نه تروریست اند و نه حامی و هواخواه آن، بلکه عناصر و طیف های سالم و درست کار اند و شاید انقلابی تر از خیلی مدعیان انقلابی و نسبت به انقلاب اسلامی ارادتمند تر از خیلی مدعیان ارادتمندی و فداکار تر از بسیاری مدعیان فداکاری، چنانچه، تاریخ ۴۵ ساله گذشته، ادعای من را به وضاحت و صراحت ثابت می کند.
 
بنابراین، بسیار به جا خواهد بود هرچه زودتر دلسوزان انقلاب اسلامی وارد عمل گردیده، جلو تداوم سیاست ناپخته بلکه دشمن ساز ممنوعیت کسب و کار مهاجرین در کل و به ویژه در محدوده ۳ کیلومتری حرم مطهر و یا هرمکان مذهبی را بگیرند، در غیر آن درست است که هست و بود مهاجرین مظلوم اما در ظاهر بی وطن به باد فنا می رود ولی ضرر کننده و آسیب پذیرنده اصلی، دولت ایران، جمهوری اسلامی و کل مردم و سرزمین ایران خواهد بود.