لیلا آرامهر/ حضرت زینب(س) را در فصاحت و بلاغت با حضرت علی(ع) مقایسه می‌کنند و این نشانه‌ی عظمت علمی ایشان است. این بانوی بزرگوار در تمام سال‌های حکومت حضرت علی(ع) در کوفه و قبل از آن‌هم در مدینه به آموزش‌ تفسیر قرآن می‌پرداختند و در تمام مراحل زندگی خود همراه با ولایت بودند. این امر آموزش از سوی ایشان همیشگی بوده، مگر اینکه محدودیت‌هایی از جانب حاکمان ایجاد شده باشد. در دوران حکومت حضرت علی(ع) این امر علنی و قطعی بوده است. بعد از شهادت پدر بزرگوارشان و صلح امام حسن مجتبی(ع) و هجرت آن‌حضرت از کوفه به مدینه، دوباره این شخصیت والای همراه با ولایت به مدینه بازگشتند و هرگز از ولایت جدا نشدند.
حضرت زینب(س) پس از قیام حضرت سیدالشهدا(ع) همراه با نهضت آن‌حضرت به‌سوی کربلا رفتند و وجود مقدس آن‌حضرت را همراهی کردند. حضرت زینب(س) افزون بر همراهی حضرت سیدالشهدا(ع) در فاجعه کربلا، در ادامه نیز به همراه اسیران می‌روند و همیشه در کنار ولایت باقی می‌مانند و اینکه می‌گویند، اگر حضرت زینب(س) نبود، کربلا در کربلا می‌ماند، حقیقتی بزرگی است.
قدرت و صلابت حضرت زینب(س) به حدی بود که سرپرستی و مدیریت کاروان کربلا پس از ظهر عاشورا به ایشان واگذار شد و توانستند نهضت امام حسین(ع) را ادامه داده و به نتیجه مطلوب برساند. وصایت و داعیه‌ امامت را هر امامی به امام بعد از خود می‌رساند ولی در زمانی که امام حسین(ع) به شهادت رسید این مسئولیت به حضرت زینب(س) محول شد تا این وصایت را به حضرت امام سجاد(ع) که مریض بودند، برساند.
برای وی، القاب فراوانی نقل شده است، همانند عقیله بنی هاشم، عالِمه‌ی غیر معلَّمه، عارفه، موثّقه، فاضله، کامله، عابده‌ی آل علی، معصومه‌ی صغری، امینةاللّه، نائبةالزهراء، نائبةالحسین، عقیلة النساء، شریکة الشهداء، بلیغه، فصیحه و شریکةالحسین.
حضرت زینب(س) را به سبب سختی‌های بسیاری که در زندگی دید، ام‌المصائب نیز لقب داده‌اند. درگذشت جدش پیامبر(ص)، به شهادت رسیدن مادرش، شهادت پدرش امیرالمؤمنین(ع) شهادت برادرش امام مجتبی(س)، واقعه کربلا و به اسارت رفتن در کوفه و شام از جمله وقایع سخت و تلخ زندگی وی به شمار می‌آید.