خبرگزاری صدای افغان(آوا) - نگاه روز: رهبران پاکستان به جای حل مشکلات داخلی و اصلاح سیاست های منطقه ای بی ثبات کننده خودشان در پی یافتن مقصر در ورای مرزهای خود هستند و در این میان، بربنیاد نگاه خصمانه دیرپای شان، انگشت اتهام را به سمت افغانستان نشانه می روند. این در حالی است که افغانستان، همواره بزرگترین قربانی تروریزم بوده؛ تروریزمی که همیشه از حمایت های قوی و مستقیم دستگاه های امنیتی پاکستان برخوردار بوده است.

در پی اتهامات پاکستان علیه افغانستان پس از انفجار اخیر پیشاور، سرپرست وزارت خارجه‌ گفته: «نباید برف بام خود را بر بام دیگران بیاندازد».
 
امیرخان متقی گفت: پاکستان باید انفجار اخیر در پیشاور را به‌طور کامل بررسی کند و ملامتی را به گردن افغانستان نیاندازد.
 
او گفت: «از وزیران محترم پاکستان خواهش می‌کنم که برف بام خود را به بام دیگران نیاندازند. مشکلات خود را در خانه ببینید.»

متقی با اشاره به میزان تخریب انفجار اخیر پیشاور افزود: «این هیچ امکان ندارد که یک انتحاری یا یک واسکت یا یک بمب کوچک یا یک بشکه این‌قدر زیاد تخریب کند؛ لذا ما در ۲۰ سال گذشته این رقم یک بمب را ندیدیم. نه یک واسکتی را دیدیم که آن سقف مسجد را ویران کند… این باید دقیق پرسیده و تحقیق شود. افغانستان باید ملامت نشود.»

وی خطاب به مقامات پاکستانی که افغانستان را مرکز تروریست‌ها می‌دانند، گفت: «اگر تروریزم در افغانستان می‌بود، باید به چین نیز می‌رفت، به تاجیکستان نیز می‌رفت، به ازبکستان هم… اما امروز کل این کشورها امن هستند و افغانستان نیز امن است.»
 
اتهام های خصمانه پاکستان در شرایطی علیه افغانستان، مطرح می شود و روند ناامنی های چند ده ساله معکوس شده و برخلاف سیاست دیرینه اسلام آباد، اکنون افغانستان در مسیر امنیت و ثبات قرار گرفته و پاکستان در حال ناامن شدن است.
 
رهبران پاکستان اما به جای حل مشکلات داخلی و اصلاح سیاست های منطقه ای بی ثبات کننده خودشان در پی یافتن مقصر در ورای مرزهای خود هستند و در این میان، بربنیاد نگاه خصمانه دیرپای شان، انگشت اتهام را به سمت افغانستان نشانه می روند. این در حالی است که افغانستان، همواره بزرگترین قربانی تروریزم بوده؛ تروریزمی که همیشه از حمایت های قوی و مستقیم دستگاه های امنیتی پاکستان برخوردار بوده است.
 
در حال حاضر نیز بزرگترین معضل امنیتی افغانستان، گروه های تروریستی مورد حمایت پاکستان مانند داعش، القاعده و دیگر جریان هایی است که سال ها در خاک پاکستان، پایگاه ها و پناهگاه های امن داشته و از آنجا اقدام به ایجاد بی ثباتی و بحران در افغانستان کرده اند.
 
بر این اساس، مقام های پاکستانی به جای حل مساله، تلاش می کنند صورت مساله را پاک کنند؛ زیرا این مشکلی است که مستقیما از راهبردهای امنیتی و سیاست خارجی بی ثبات کننده پاکستان، نشأت می گیرد و کشورهای منطقه پیوسته قربانی این راهبردهای بحران زا و درد سرساز بوده اند.
 
از جانب دیگر، امنیت در پاکستان، کلید امنیت و ثبات در افغانستان است و بالعکس. به همان میزان که ناامنی و بی ثباتی ناشی از فعالیت های تروریستی در افغانستان، پاکستان را تحت تاثیر قرار می دهد، افغانستان نیز از بی ثباتی در پاکستان، متضرر می شود. با این حساب، مقابله با تروریزم و دیگر عوامل و کانون های بی ثبات ساز، همراستا با منافع کلان و راهبردی و امنیت ملی هر دو کشور همسایه است.
 
با اینهمه، مقام های کنونی دولت پاکستان علیرغم اذعان صریح وزرای دفاع و داخله شان مبنی بر اینکه خودشان تروریزم به وجود آوردند، نمی خواهند مسئولیت کشتار اخیر پیشاور را به مثابه بخشی از پیامدهای سیاست های امنیتی دیرپای شان بپذیرند. به همین دلیل، در حالی که تروریزم عملا نوک پیکان خود را علیه امنیت و ثبات در منطقه به ویژه در افغانستان و پاکستان، نشانه رفته، سران اسلام آباد، تحت تاثیر خصومت تاریخی شان، سعی می کنند افغانستان را مسئول بشناسند و انگشت اتهام را به سمت همسایه شمالی شان نشانه بروند.
 
این رویکرد اما هرگز هیچ کمکی به مهار تروریزم و از میان بردن هسته های ناامنی نخواهد کرد. منطقه نیازمند اتحاد و همبستگی همه کشورها و ملت هایی است که قربانی تروریزم اند. استفاده ابزاری و گزینشی از تروریزم و این تصور ساده لوحانه که تروریست ها خوب و بد و سودمند و زیانبار دارند، به این ضرورت حیاتی، آسیب می زند و امنیت منطقه ای را بیشتر از پیش، شکننده و آسیب پذیر خواهد کرد.
 
با توجه به این واقعیت ها، انتظار می رود که اسلام آباد در پی حمله مرگبار پیشاور که همه ملت های منطقه را متاثر ساخت، پیش از هر اظهار نظر خصمانه ای که به تیرگی روابط اسلام آباد با همسایگان منجر شود، استراتژی های امنیتی خودشان را بازبینی کنند، خلأهای امنیتی را شناسایی کرده و از میان ببرند و برای مواجهه مؤثر با تروریزم وحشی و خونریز با دیگر ملت ها و دولت های قربانی ترور، همسو و همصدا شوند. این تنها راه باقی مانده برای عبور از ناامنی های مرگبار و خونینی است که پس از افغانستان، اکنون دامن پاکستان را نیز گرفته است.