خبرگزاری صدای افغان(آوا) - نگاه روز: او باید توضیح دهد که از چه زمانی و چگونه توانسته از یک مهره سوخته «سیا» تبدیل به رهبری آزادیخواه شده و برای زنان در افغانستان و ایران، مانیفست توییتری می نویسد و پیام حمایت صادر می کند!

رحمت ‌الله نبیل؛ رییس پیشین امنیت ملی می ‌گوید که زنان در افغانستان و ایران از پیشتازان مبارزه با افراط‌ گرایی دینی هستند.
 
رییس پیشین امنیت ملی، امروز دوشنبه (۴ میزان) با نشر توییتی از اعتراضات زنان در ایران استقبال کرده و گفته ‌است: زنان در افغانستان و ایران از پیشتازان مبارزه با افراطیت دینی در این دو کشور هستند.
 
او این اعتراض‌ ها را «راه‌ رفتن روی اعصاب افراطیون دینی» توصیف کرده‌ است.
 
او همچنین عملکرد طالبان در «گستره افراطیت دینی» را به محدود ساختن زنان و به بند کشیدن آنان خلاصه کرده ‌است.
 
در این شکی نیست که وضعیت کنونی زنان در افغانستان نیاز به توجه و رسیدگی و تغییر برخی احکام و قوانین دارد تا آنان به شأن شایسته یک انسان و کرامت انسانی شان در یک جامعه اسلامی دست پیدا کنند و مهم تر از همه اینکه دیگر دست ابزار سازمان ها، کشورها و چهره های بدنام و منفور و استعماری یا مزدور استعمار قرار نگیرند.
 
با این حال، آنچه اکنون در ایران جریان دارد هرگز قابل مقایسه با وضعیت زنان و دختران در افغانستان نیست. در ایران چیزی به نام «افراطیت دینی» که نبیل مدعی شده، وجود ندارد. زنان و دختران در ایران نه تنها می توانند کار و تحصیل کنند و در پیشرفت و توسعه و آبادانی کشورشان دوشادوش مردان سهم بگیرند؛ بلکه از سایر آزادی های انسانی و قانونی نیز برخوردار اند و در یک جامعه آزاد اما قانونمند و دارای نظم و ثبات زندگی می کنند.
 
جنبش آشوبگری که اخیرا در ایران شکل گرفته، نه ارتباطی به حاکمیت و شیوع «افراطیت دینی» دارد و نه آنگونه که رحمت الله نبیل تصور و تبلیغ می کند مبارزه زنان با این پدیده است. این یک شورش سازمان دهی شده است که سرنخ ها و سرچشمه های اصلی آن به ورای مرزهای جمهوری اسلامی ایران می رسد، گروهک های مزدور و برانداز وابسته به سرویس های امنیتی و استخباراتی منطقه و فرامنطقه در این آشوب ها به شدت فعال اند، به آشوبگران سلاح توزیع کرده، به آنان راهکارهای ایجاد آشوب و فتنه و تخریب اموال عمومی و مختل کردن نظم و ثبات را آموزش می دهند، شعار می سازند، دار و دسته تخریب به وجود می آورند، برای درهم شکستن نظم و امنیت در خیابان ها برای هر دسته آشوب، لیدر و فرمانده و سلسله مراتب و دستور کار ساخته و رسانه های لندنی و فارسی زبان هم به طور ۲۴ ساعته با استفاده از تمام توان شان به تبلیغات گسترده برای تحریک و تهییج آشوب و بحران تلاش می کنند، وضعیت را متشنج و خارج از کنترل نشان می دهند، آشوب طلبان را تحریک می کنند و برای گسترش اغتشاشات مذبوحانه تقلا می کنند، در حالی که در مقابل، خروش میلیونی مردم ایران در تبری از آشوب طلبان و فتنه گران را نمی بینند و گزارش نمی کنند!
 
پرسش این است که رحمت الله نبیل با این موضع گیری سخیف و کودکانه اش، اگر همچنان رییس امنیت ملی افغانستان می بود و فتنه ای مشابه در خیابان های کابل و چندین شهر دیگر شکل می گرفت، آیا بازهم اینگونه موضع می گرفت و آنان را جنبش آزادیخواهی زنان علیه افراطیت دینی معرفی می کرد؟
 
آیا او از یاد برده است زمانی را که به عنوان جاسوس «سیا» رهبری دستگاه مخوف امنیت ملی رژيم دست نشانده را در اختیار داشت، چگونه به سرکوب و ارعاب و تهدید و بازداشت و شکنجه سیستماتیک منتقدان حکومت می پرداخت و هیچ اعتقادی به مبارزه با دیکتاتوری و افراطیت و رژيم های دست نشانده و مزدور بیگانه نداشت؟
 
او باید توضیح دهد که از چه زمانی و چگونه توانسته از یک مهره سوخته «سیا» تبدیل به رهبری آزادیخواه شده و برای زنان در افغانستان و ایران، مانیفست توییتری می نویسد و پیام حمایت صادر می کند!
 
او اگر خیلی علاقه به حمایت از جنبش های آزادیبخش دارد، ابتدا سابقه سیاه خودش در زمینه کار برای بدنام ترین، مخوف ترین، سرکوبگرترین، خشن ترین و جنایتکارترین سرویس جاسوسی جهانی یعنی سازمان اطلاعات مرکزی امریکا (سیا) را تغییر دهد و اثبات کند که دیگر یک مهره مزدور نیست.
 
او همین اکنون به عنوان یک فراری قادر نیست به وطن اش بازگردد و در سایه حمایت سرویس های جاسوسی امریکا و انگلیس مثل یک روباه حقیر، زندگی می کند. پس چگونه و با چه جسارت اخلاقی می تواند در توییتر برای حمایت از آشوب های خیابانی چند جوان فریب خورده در خیابان های ایران پیام صادر کند؟
 
مگر همین پیام او کاری دیگر برای سرویس های جاسوسی غربی و در ادامه مأموریت های پیشین او به مثابه یک مزدور بی هویت نیست؟
 
و نکته آخر اینکه ایکاش نبیل به عنوان مبلغ جنبش آزادیخواهی زنان ایران در برابر «افراطیت دینی» یکبار از نزدیک فضای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی حاکم بر ایران را بررسی می کرد و می دید که آیا ایران امروز بازتر و آزادتر و مدنی تر و عدالت محورتر برای زنان و رسانه ها و مردم است یا افغانستانی که در زمان ریاست خفقان آور رحمت الله نبیل در امنیت ملی وجود داشت و در آن صداهای مخالف، رسانه های منتقد و چهره های آزادیخواه و ضد استعماری به اشکال گوناگون، سرکوب می شدند تا ارباب رحمت الله نبیل از او راضی و خوشنود باشد.