خبرگزاری صدای افغان(آوا) - نگاه روز: تلاش کشورهایی مانند امریکا در چارچوب سفرهای منطقه ای اخیر توماس وست؛ فرستاده ویژه آن کشور برای افغانستان و دیدار او با چند مهره سوخته و رهبران فراری در استانبول، نه تنها سازنده نیست؛ بلکه نگرانی ها درباره تلاش های جاری داخلی برای رسیدن به اهداف پیشگفته را تشدید می کند.

تام وست؛ نماینده ویژه امریکا در امور افغانستان به استانبول رفته و با برخی افراد و فعالان سیاسی فراری در آن‌جا دیدار کرده‌است. پس از سقوط نظام جمهوری، بسیاری از رهبران سیاسی، فعالان مدنی و فرماندهان نظامی به کشورهای همسایه و منطقه از جمله ترکیه گریختند.
 
محمد محقق گفته‌است که توماس وست؛ نماینده ویژه امریکا در امور افغانستان و هیات همراه‌اش در استانبول با نمایندگان احزاب سیاسی عضو «شورای مقاومت ملی»، زنان و جامعه مدنی دیدار و گفتگو کرده‌است.
 
این افراد در این دیدار، روی برگزاری لویه جرگه و رسیدن به یک توافق سیاسی با طالبان گفتگو کرده‌اند.
 
گفته می‌شود آ‌نها طرح برگزاری لویه ‌جرگه را رد کرده‌اند و بیش‌تر بر گفتگو برای رسیدن به یک توافق سیاسی با طالبان تاکید دارند.
 
اعضای این هیات شش نفره در ترکیه، به نماینده امریکا گفته‌اند که اگر این توافق حاصل نشود، جنگ با طالبان تنها گزینه خواهد بود.
 
در این شکی نیست که راه حل بحران سیاسی در نهایت از تشکیل دولت فراگیر می گذرد؛ دولتی که نماینده همه اقوام و اقلیت های قومی و مذهبی باشد بر اساس اخوت اسلامی، صلح و آشتی ملی و و وحدت و همپذیری سراسری بنیان گذاشته شده باشد؛ این چیزی که سران و رهبران «امارت اسلامی» نیز بر آن تاکید می کنند.
 
آنها از آغاز رسیدن به قدرت در ۲۴ اسد سال گذشته خورشیدی تاکنون بارها به مناسبت های گوناگون اعلام و تصریح کرده اند که هیچ گروه یا قومی به تنهایی قادر به حکومت بر کشور نیست؛ بنابراین همه باید براساس اصول عدالت و شریعت در قدرت سهیم و شریک شوند.
 
به این ترتیب، تشکیل دولت فراگیر مبتنی بر توافق سیاسی و صلح آمیز میان اقوام و جریان های سیاسی و قومی و مذهبی، یک اصل خدشه ناپذیر است که همه بر آن توافق و اتحاد نظر دارند؛ اما آنچه تفاوت ایجاد می کند راه ها و شیوه های رسیدن به این هدف است.
 
«امارت اسلامی»‌ به منظور دستیابی به آن، اخیرا تلاش های فشرده ای را برای تماس با رهبران سیاسی فراری و برگزاری یک جرگه بزرگ ملی، راه اندازی کرده است. اگرچه تاکنون جزئیات این تلاش ها و نتایج حاصل از آن، و نیز اینکه کار تا کجا پیش رفته، در دست نیست؛ اما به باور ناظران سیاسی، گام های اولیه امیدبخشی در این مسیر دشوارگذار و طولانی برداشته شده و انتظار می رود که نتایج آن برای همه مردم افغانستان، صلح و آشتی و ثبات و آرامش را به ارمغان بیاورد و به عدالت و امنیت و پایداری و اقتدار منبعث از وحدت ملی و اخوت اسلامی بیانجامد.
 
با اینهمه، تلاش کشورهایی مانند امریکا در چارچوب سفرهای منطقه ای اخیر توماس وست؛ فرستاده ویژه آن کشور برای افغانستان و دیدار او با چند مهره سوخته و رهبران فراری در استانبول، نه تنها سازنده نیست؛ بلکه نگرانی ها درباره تلاش های جاری داخلی برای رسیدن به اهداف پیشگفته را تشدید می کند؛ زیرا تجربه نشان داده است که در هر جایی که رد پای امریکا وجود داشته باشد، سرانجام خوشی رقم نخواهد خورد؛ زیرا اراده و اهداف استعمار نو با آنچه منافع مشروع ملت های مستقل، اقتضا می کند در تعارض و تضاد است و امریکا در طول دو دهه گذشته هم نشان داد که هرگز خواستار صلح و آرامش و ثبات در افغانستان نیست و منافع هژمونیک خود را در بی ثباتی و ناامنی و بحران جستجو می کند.
 
اکنون که مردم افغانستان در مسیر تسلط بر سرنوشت خویش قرار گرفته و استقلال خود را در برابر اشغال امریکا و ناتو دوباره به دست آورده اند، تلاش مذبوحانه نماینده امریکا در دیدار با مهره های سوخته به منظور بازگرداندن آنان به بازی، یادآور نقش شوم واشنگتن در معادلات سیاسی و امنیتی افغانستان است و به ترس و هراس مردم و ناظران از پیامدهای این تحرکات و تلاش ها دامن می زند.
 
بدیهی است که رهبران فراری و مهره های سوخته سیاسی که از کشور گریخته اند نیز کماکان از حقوق شهروندی خویش برخوردار اند و در صورت دستیابی به یک توافق جامع و فراگیر صلح می توانند از این حق بهره مند شوند و به کشور بازگردند؛ اما اینکه آنها باید لزوما بخشی از راه حل باشند یا بار دیگر به عنوان نمایندگان ناخوانده مردم افغانستان در نظر گرفته شوند، کاملا منتفی و مردود است؛ زیرا مردم افغانستان نباید این فرصت تاریخی را از دست بدهند که این بار بدون اینکه مجبور باشند قربانی رهبران جاه طلب سیاسی، بازیگران بدنام قومی و چهره های قدرت پرستی شوند که به نام مردم در صدد تامین منافع و کسب امتیازات، شخصی، خانوادگی و جناحی خود هستند، خود درباره سرنوشت سیاسی خویش تصمیم بگیرند و یکبار برای همیشه هم از سیطره قدرت های اشغالگر و استعماری خارجی رهایی یابند و هم از سلطه رهبران اقتدارگرا، سودجو، جاه طلب و وابسته به قدرت های بیگانه.