سید عیسی حسینی مزاری/ کاتب محبوب بنایی! محبوب هراتی ها و مردم افغانستان! میدانی امروز چه روزی است! یا خبر داری دیروز در کابل در همجواری شما چه اتفاقی افتاد! نه، خبر نداری! چون طبعا کسی که در بند امنیت ملی، آنهم احیانا در ریاست ۱۰ آن باشد هیچگونه دسترسی به اخبار و اطلاعات بیرونی ندارد، اما با توجه به عشق و علاقه است به آل الله حتما روح و روانت آگاه شده است و محزون و غمگین خواهی بود، آنهم قطعا به این دلیل که امروز سالروز شهادت حضرت امام حسن عسکری علیه السلام است و دیروز هم ده ها جوان از پیروان این خط به دست شقی ترین مزدوران آمریکایی به فیض عظمای شهادت رسیدند و شما هم که از ارادتمندان مخلص آن آقا بودید و هستید دربند بودن تان غم دیگر بر غمهای نه شما و مردم افغانستان و کل امت مسلمه بلکه بر اندوه و ناراحتی امام حاضر و ناظر ما حضرت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف افزوده است.
آن امام اکنون به یاد غم از دست دادن پدر اشکبار است و به خاطر مظلومانه سفر کردن جوانان جویای علم و آگاهی محزون است و برای دربند بودن امثال شما در افغانستان و سایر بلاد دلخون و مصیبت بار است اما در تعجبم که چرا همواره دوسوال پاسخ خودرا به روشنی در نمی یابد:
۱- چرا مدعیان دوستی با امام زمان، خواست و اراده امام خودرا درک نمی کنند و برای یاری آن آقا کسب آمادگی نمی نمایند و همچنان در انتظار منفی نشسته اند و الا اگر امروزه همان افراد و جریان هایی که نیمه شعبان را با چه شکوهی گرامی می دارند و عید غدیر را با چه گستردگی ی تجلیل و ماه های محرم و صفر را چه غوغا فضایی درست و هر صبح و شام برای ظهور حضرت حجت علیه السلام دعا می کنند اگر به راستی به یک درصد از این شعارها جنبه عملی ببخشند امروزه خون از بینی یک هموطن ما بیرون نخواهدشد و یک وجب از خاک و ساختار جغرافیایی و ساختمانی سرزمین ما آسیب نخواهد دید و یک کشور قدرتمند و مردم سرافراز خواهیم داشت، اما چه کنیم که چنین نیست و امیدواریم حد اقل ازین پس و با تحمل این همه هزینه های سنگین و ترس از آینده تاریک و وحشتناک، مردم ما، راه درست را در پیش بگیرند و آنچه درظاهر، به خدا و پیامبران الهی و امامان خود اظهار ارادت می کنند، در عمل نیز چنین باشند و به این باور برسند که اتخاذ چنین سیاستی باعث اقتدار و عزت دنیا و سعادت اخرا خواهد گردید.
۲- کسانی که در راس هرم قدرت حکومتی به ویژه نهادهای امنیتی حضور دارند چرا از تاریخ درس نمی گیرند و دور نمی رویم؛ آیا سرنوشت حکومت شاهی را مطالعه نکرده اند؟! آیا پایان کار جمهوری داودخان و وضعیت فاجعه بار خانواده اورا نخوانده اند؟! آیا نمی بینند و یا نمی شنوند که مزدوران کمونیستی با وصف دستگیری های گسترده و سر به نیست کردن نخبگان حوزوی و دانشگاهی و فرهنگیان و متنفذین و کشتار بیرحمانه مردم در مناطق مختلف و تخریب وسیع زیر ساختهای کشور، یکی پس از دیگری سر به نیست گردیدند و اکنون نیز در عذاب الهی گرفتارند و مورد لعن و نفرین تاریخ و مردم قرار دارند؟! یا نمی بینند و نمی شنوند که حکومت های جبار در منطقه و جهان از چه سر نوشتی برخوردارند؟! اگر واقعا نمی فهمند و نمی دانند حتما وقت بگذارند و کمی مطالعه کنند که حتی بزرگترین قدرت شرق زمان نه تنها از مزدوران خود حمایت نتوانست بلکه رها کرد و چه بسا در برخی مواقع دست اندرکاران آن در افغانستان وفادران خودرا از دم تیغ گذراندند و یا آمریکا در دنیا به ویژه در جهان اسلام، نه تنها از عوامل مورد حمایت خود نتوانست پشتیبانی کند و اقدام به رهاکردنشان نمود که شخصیتی وابسته به آمریکا و دلبسته ی به حمایت های همه جانبه آن مثل صدام را با امر خود اما با دستان پرتوان مجاهدین عراق به دار مجازات آویخت.
پس حکومت افغانستان نیز رفتار خودرا اصلاح کند و اگر به خدا و آخرت ایمان ندارد به مردم تکیه کند و به خاطر دلخوشی اجانبی چون آمریکا شخصیت های محبوب ملت را به بند نکشد و در حبس های طویل المدت قرار ندهد تا در همان محابس جان به جان آفرین تسلیم کنند.
قطعا وجود این روند، مردم را نه تنها از حکومت دور می کند بلکه در تقابل آن قرار می دهد و آنگاه خارجی های مثل آمریکا هم، عاشق چشم و ابروی آن نبوده، در فرصت مناسب سران و مسئولان این حکومت را قربانی منافع و اهداف سیاسی و اقتصادی خود خواهند کرد.
پس هرچه زودتر فرمانده شجاع، کاتب محبوب بنایی و امثال اورا که روزها، ماه ها و سالها دربند امنیت ملی و یا به دستور آن اکنون در پل چرخی و سایر محابس به سر می برند و کاملا بی گناه و صرفا با ساختن یک پاپوش زندانی اند، آزاد کنید.
آن امام اکنون به یاد غم از دست دادن پدر اشکبار است و به خاطر مظلومانه سفر کردن جوانان جویای علم و آگاهی محزون است و برای دربند بودن امثال شما در افغانستان و سایر بلاد دلخون و مصیبت بار است اما در تعجبم که چرا همواره دوسوال پاسخ خودرا به روشنی در نمی یابد:
۱- چرا مدعیان دوستی با امام زمان، خواست و اراده امام خودرا درک نمی کنند و برای یاری آن آقا کسب آمادگی نمی نمایند و همچنان در انتظار منفی نشسته اند و الا اگر امروزه همان افراد و جریان هایی که نیمه شعبان را با چه شکوهی گرامی می دارند و عید غدیر را با چه گستردگی ی تجلیل و ماه های محرم و صفر را چه غوغا فضایی درست و هر صبح و شام برای ظهور حضرت حجت علیه السلام دعا می کنند اگر به راستی به یک درصد از این شعارها جنبه عملی ببخشند امروزه خون از بینی یک هموطن ما بیرون نخواهدشد و یک وجب از خاک و ساختار جغرافیایی و ساختمانی سرزمین ما آسیب نخواهد دید و یک کشور قدرتمند و مردم سرافراز خواهیم داشت، اما چه کنیم که چنین نیست و امیدواریم حد اقل ازین پس و با تحمل این همه هزینه های سنگین و ترس از آینده تاریک و وحشتناک، مردم ما، راه درست را در پیش بگیرند و آنچه درظاهر، به خدا و پیامبران الهی و امامان خود اظهار ارادت می کنند، در عمل نیز چنین باشند و به این باور برسند که اتخاذ چنین سیاستی باعث اقتدار و عزت دنیا و سعادت اخرا خواهد گردید.
۲- کسانی که در راس هرم قدرت حکومتی به ویژه نهادهای امنیتی حضور دارند چرا از تاریخ درس نمی گیرند و دور نمی رویم؛ آیا سرنوشت حکومت شاهی را مطالعه نکرده اند؟! آیا پایان کار جمهوری داودخان و وضعیت فاجعه بار خانواده اورا نخوانده اند؟! آیا نمی بینند و یا نمی شنوند که مزدوران کمونیستی با وصف دستگیری های گسترده و سر به نیست کردن نخبگان حوزوی و دانشگاهی و فرهنگیان و متنفذین و کشتار بیرحمانه مردم در مناطق مختلف و تخریب وسیع زیر ساختهای کشور، یکی پس از دیگری سر به نیست گردیدند و اکنون نیز در عذاب الهی گرفتارند و مورد لعن و نفرین تاریخ و مردم قرار دارند؟! یا نمی بینند و نمی شنوند که حکومت های جبار در منطقه و جهان از چه سر نوشتی برخوردارند؟! اگر واقعا نمی فهمند و نمی دانند حتما وقت بگذارند و کمی مطالعه کنند که حتی بزرگترین قدرت شرق زمان نه تنها از مزدوران خود حمایت نتوانست بلکه رها کرد و چه بسا در برخی مواقع دست اندرکاران آن در افغانستان وفادران خودرا از دم تیغ گذراندند و یا آمریکا در دنیا به ویژه در جهان اسلام، نه تنها از عوامل مورد حمایت خود نتوانست پشتیبانی کند و اقدام به رهاکردنشان نمود که شخصیتی وابسته به آمریکا و دلبسته ی به حمایت های همه جانبه آن مثل صدام را با امر خود اما با دستان پرتوان مجاهدین عراق به دار مجازات آویخت.
پس حکومت افغانستان نیز رفتار خودرا اصلاح کند و اگر به خدا و آخرت ایمان ندارد به مردم تکیه کند و به خاطر دلخوشی اجانبی چون آمریکا شخصیت های محبوب ملت را به بند نکشد و در حبس های طویل المدت قرار ندهد تا در همان محابس جان به جان آفرین تسلیم کنند.
قطعا وجود این روند، مردم را نه تنها از حکومت دور می کند بلکه در تقابل آن قرار می دهد و آنگاه خارجی های مثل آمریکا هم، عاشق چشم و ابروی آن نبوده، در فرصت مناسب سران و مسئولان این حکومت را قربانی منافع و اهداف سیاسی و اقتصادی خود خواهند کرد.
پس هرچه زودتر فرمانده شجاع، کاتب محبوب بنایی و امثال اورا که روزها، ماه ها و سالها دربند امنیت ملی و یا به دستور آن اکنون در پل چرخی و سایر محابس به سر می برند و کاملا بی گناه و صرفا با ساختن یک پاپوش زندانی اند، آزاد کنید.