محمد داوود افشار/ ضرب المثل فارسی است که می گوید: طرف از آنجا مانده و از اینجا رانده! این ضرب المثل حکایت افرادی است که در موقع تصمیم گیری بر سر دوراهی ها؛ عاقلانه تصمیم گیری نکرده، همه جانبه نیاندیشیده و در گزینش خیر و شر خود گرفتار اشتباه محاسباتی گردیده اند.
این افراد برای رسیدن به یک وضعیت مطلوب تر، یک موقف مطلوب را رها کرده؛ اما نه تنها به مطلوب تر نرسیده، بلکه وضعیت مطلوب گذشته را هم از دست داده اند و یا برای رهایی از یک موقف شر؛ به چیزی شرتر گرفتار گردیده اند.!! این روزها ملت ما عموما و جامعه زنان ما خصوصا در عرصه سیاسی و اجتماعی، مصداق این ضرب المثل قرار گرفته اند!
بیست سال قبل، طالبان بعد از سناریوی ۱۱ سپتامبر سقوط کردند و نیروهای جهادی مجددا وارد کابل شدند. ملت و سیاسی های ما بر سر دوراهی انتخابی تاریخی قرار گرفتند. یک انتخاب این بود که رهبران و سیاسیون ما به نمایندگی از ملت به کشورهای غربی پیام می دادند که: "ما از سال ها جنگ داخلی و حزبی درس عبرت گرفته و می خواهیم این بار در سایه تفاهم و تعامل، کشور خود را به طور مستقل اداره کنیم، بدون حضور بیگانگان! و اجازه اشغال کشور را به غربی ها نمی دادند".
حالت دوم همین وضعیت موجود بود که برای رسیدن به یک بهشت خیالی؛ یک امنیت رویایی و...افسار غلامی را به گردن انداخته و راضی به اشغال کشور شوند. البته باغ سبز و سرخ نشان دادن آمریکایی ها کارگر افتاد و یک بار دیگر ملت و رهبران ما از یک سوراخ برای چندمین بار در تاریخ معاصر خود گزیده شدند. کار تا آنجا پیش رفت که سیاست بازان این مرزوبوم برای تثبیت حکومت چند روزه خود، پیمانی را با آمریکا بستند که مفاد آن جز تن دادن رسمی به اشغال کشور، هیچ چیز دیگری را تداعی نمی کرد.
در این دو دهه با توجه به جایگاه زنان در اثرگذاری تحولات زیرپوستی جوامع، بیشترین تبلیغات غربی ها روی اعطای امتیاز به زنان، سمت و سو گرفت. آنها خود را منجی آزادی برای اقشار در بند استبداد از جمله زنان معرفی کردند. اما خبرهایی که اینک از دل کمپاین های انتخاباتی در حال مخابره به طرف کشور ما می باشد، بیشتر تداعی کننده همان ضرب المثلی است که در صدر این مطلب بدان اشاره نمودیم!
ترامپ با طالبان معاهده صلح امضا می کند و در حالی دولت افغانستان را مجبور به آزادی ۵۰۰۰ تروریست و انتحاری کرده است که طالبان هیچ قدمی مبنی بر عدم قتل و کشتار سربازان این وطن و یا عدم ظلم و ستم بر مردان و زنان این سرزمین بر نداشته اند. در حالی که طالبان همانند یک گروه خون آشام از جلو رجز می خوانند و ترامپ از پشت سر بر این ملت خنجر خود را فرو می برد؛ آن‌هم با گفتن این جمله: ما قرار نیست برای حفاظت از افغان ها نقش پولیس را ایفا کنیم! در عرصه تجزیه و تحلیل تحولات سیاسی و نظامی؛ این پیام جز افزایش اعتماد به نفس برای تروریست ها رهاورد دیگری ندارد.
در پی امضای تفاهمنامه صلح آمریکا با طالبان شاید بیش ترین دغدغه متوجه جامعه زنان کشور بود. طالبان از اسلام جز خشونت و عقب گرد و به زنجیر کشیدن زنان، تفسیر دیگری ندارند و این ها را زنان کشورم بیشتر از دیگران با تمام وجود سالها قبل لمس کرده بودند.
سیاست بازانی که برای بقای حکومت چند روزه خود تن به اشغال کشور داده بودند؛ چندین سال در توجیه عملکرد خفت بار خود، از آزادی و احقاق حقوق زنان در سایه اشغال به عنوان یک برگ برنده صحبت می کردند. در مذاکرات احتمالی صلح بین طالبان و دولت افغانستان دیده می شود آنچه کمرنگ تر از هرچیز خواهد بود، حضور زنان است.
خیلی از فعالین مدنی که در شناخت واقعیت های درونی سیاست آمریکا در اشتباه هستند، دل در گرو پیروزی دموکرات ها داشتند؛ بااین امیدواری که به جای ترامپ که با نگاهی زن ستیزانه شناخته می شود، فردی روی کار بیاید که بیشتر مدافع حقوق زنان در افغانستان باشد. اما جو بایدن، کاندیدای دموکرات ها؛ قبل از انتخاب شدن، آب پاکی را روی دست جامعه زنان افغانستان ریخت با بیان این جمله که: "اگر طالبان در افغانستان به قدرت برسند، ما مسئول حفاظت از حقوق زنان نیستیم".
نتیجه دو دهه دلبستن به آمریکا برای ساختن آینده ای بهتر؛ چیزی جز ندامت برای نخبگان و سرافکندگی برای سیاسیون این سرزمین به ارمغان نیاورده است، چرا که آنها بصیرت افزایی را پیشه خود نساختند و آزادیخواهی و استقلال طلبی را فریاد نزدند. بخش اعظم ملت ماهم بنا به جمله معروف "خسرالدنیا والاخره" شده اند. آنان که آخرت خود را با رضایت دادن به بستن پیمان شوم استراتیژیک با دشمنان خدا از دست دادند، واز دنیا هم غیر از افزایش ناامنی و خشونت و آشوب و فقر چیز خاصی کمایی نکرده اند.
اما در دقیقه نود هم می شود سرنوشت بازی را عوض کرد، مشروط به این که نقشه راه را این بار خودمان طراحی کنیم؛ دست به سینه بیگانگان بزنیم و بگوئیم: "از کشور ما بیرون شوید، ما را به خیر و شما را به سلامت..."، و در سایه وحدت و همدلی ملی؛ و با توکل به عنایات پروردگار، فصل جدیدی در تحولات آزادی خواهانه این کشور باید ایجاد نماییم. ما باید خودمان مدافع احیای حقوق حقه اقشار مختلف جامعه از جمله زنان سرافراز کشورمان باشیم.
این خط سیر عزت مندانه را از حلقات کوچک باید آغاز کرد...
این افراد برای رسیدن به یک وضعیت مطلوب تر، یک موقف مطلوب را رها کرده؛ اما نه تنها به مطلوب تر نرسیده، بلکه وضعیت مطلوب گذشته را هم از دست داده اند و یا برای رهایی از یک موقف شر؛ به چیزی شرتر گرفتار گردیده اند.!! این روزها ملت ما عموما و جامعه زنان ما خصوصا در عرصه سیاسی و اجتماعی، مصداق این ضرب المثل قرار گرفته اند!
بیست سال قبل، طالبان بعد از سناریوی ۱۱ سپتامبر سقوط کردند و نیروهای جهادی مجددا وارد کابل شدند. ملت و سیاسی های ما بر سر دوراهی انتخابی تاریخی قرار گرفتند. یک انتخاب این بود که رهبران و سیاسیون ما به نمایندگی از ملت به کشورهای غربی پیام می دادند که: "ما از سال ها جنگ داخلی و حزبی درس عبرت گرفته و می خواهیم این بار در سایه تفاهم و تعامل، کشور خود را به طور مستقل اداره کنیم، بدون حضور بیگانگان! و اجازه اشغال کشور را به غربی ها نمی دادند".
حالت دوم همین وضعیت موجود بود که برای رسیدن به یک بهشت خیالی؛ یک امنیت رویایی و...افسار غلامی را به گردن انداخته و راضی به اشغال کشور شوند. البته باغ سبز و سرخ نشان دادن آمریکایی ها کارگر افتاد و یک بار دیگر ملت و رهبران ما از یک سوراخ برای چندمین بار در تاریخ معاصر خود گزیده شدند. کار تا آنجا پیش رفت که سیاست بازان این مرزوبوم برای تثبیت حکومت چند روزه خود، پیمانی را با آمریکا بستند که مفاد آن جز تن دادن رسمی به اشغال کشور، هیچ چیز دیگری را تداعی نمی کرد.
در این دو دهه با توجه به جایگاه زنان در اثرگذاری تحولات زیرپوستی جوامع، بیشترین تبلیغات غربی ها روی اعطای امتیاز به زنان، سمت و سو گرفت. آنها خود را منجی آزادی برای اقشار در بند استبداد از جمله زنان معرفی کردند. اما خبرهایی که اینک از دل کمپاین های انتخاباتی در حال مخابره به طرف کشور ما می باشد، بیشتر تداعی کننده همان ضرب المثلی است که در صدر این مطلب بدان اشاره نمودیم!
ترامپ با طالبان معاهده صلح امضا می کند و در حالی دولت افغانستان را مجبور به آزادی ۵۰۰۰ تروریست و انتحاری کرده است که طالبان هیچ قدمی مبنی بر عدم قتل و کشتار سربازان این وطن و یا عدم ظلم و ستم بر مردان و زنان این سرزمین بر نداشته اند. در حالی که طالبان همانند یک گروه خون آشام از جلو رجز می خوانند و ترامپ از پشت سر بر این ملت خنجر خود را فرو می برد؛ آن‌هم با گفتن این جمله: ما قرار نیست برای حفاظت از افغان ها نقش پولیس را ایفا کنیم! در عرصه تجزیه و تحلیل تحولات سیاسی و نظامی؛ این پیام جز افزایش اعتماد به نفس برای تروریست ها رهاورد دیگری ندارد.
در پی امضای تفاهمنامه صلح آمریکا با طالبان شاید بیش ترین دغدغه متوجه جامعه زنان کشور بود. طالبان از اسلام جز خشونت و عقب گرد و به زنجیر کشیدن زنان، تفسیر دیگری ندارند و این ها را زنان کشورم بیشتر از دیگران با تمام وجود سالها قبل لمس کرده بودند.
سیاست بازانی که برای بقای حکومت چند روزه خود تن به اشغال کشور داده بودند؛ چندین سال در توجیه عملکرد خفت بار خود، از آزادی و احقاق حقوق زنان در سایه اشغال به عنوان یک برگ برنده صحبت می کردند. در مذاکرات احتمالی صلح بین طالبان و دولت افغانستان دیده می شود آنچه کمرنگ تر از هرچیز خواهد بود، حضور زنان است.
خیلی از فعالین مدنی که در شناخت واقعیت های درونی سیاست آمریکا در اشتباه هستند، دل در گرو پیروزی دموکرات ها داشتند؛ بااین امیدواری که به جای ترامپ که با نگاهی زن ستیزانه شناخته می شود، فردی روی کار بیاید که بیشتر مدافع حقوق زنان در افغانستان باشد. اما جو بایدن، کاندیدای دموکرات ها؛ قبل از انتخاب شدن، آب پاکی را روی دست جامعه زنان افغانستان ریخت با بیان این جمله که: "اگر طالبان در افغانستان به قدرت برسند، ما مسئول حفاظت از حقوق زنان نیستیم".
نتیجه دو دهه دلبستن به آمریکا برای ساختن آینده ای بهتر؛ چیزی جز ندامت برای نخبگان و سرافکندگی برای سیاسیون این سرزمین به ارمغان نیاورده است، چرا که آنها بصیرت افزایی را پیشه خود نساختند و آزادیخواهی و استقلال طلبی را فریاد نزدند. بخش اعظم ملت ماهم بنا به جمله معروف "خسرالدنیا والاخره" شده اند. آنان که آخرت خود را با رضایت دادن به بستن پیمان شوم استراتیژیک با دشمنان خدا از دست دادند، واز دنیا هم غیر از افزایش ناامنی و خشونت و آشوب و فقر چیز خاصی کمایی نکرده اند.
اما در دقیقه نود هم می شود سرنوشت بازی را عوض کرد، مشروط به این که نقشه راه را این بار خودمان طراحی کنیم؛ دست به سینه بیگانگان بزنیم و بگوئیم: "از کشور ما بیرون شوید، ما را به خیر و شما را به سلامت..."، و در سایه وحدت و همدلی ملی؛ و با توکل به عنایات پروردگار، فصل جدیدی در تحولات آزادی خواهانه این کشور باید ایجاد نماییم. ما باید خودمان مدافع احیای حقوق حقه اقشار مختلف جامعه از جمله زنان سرافراز کشورمان باشیم.
این خط سیر عزت مندانه را از حلقات کوچک باید آغاز کرد...