سیدسجاد موسوی/ ارتباطات اجتماعی در سطوح مختلف گسترده و در عین حال اجتناب‌ناپذیر است و همه می‌کوشند تا با فامیل، همسایه، محل و در کل تمام اجتماع ارتباط داشته باشند و در بهتر و گسترده شدن این روند از همه چیز مایه می‌گذارند.

البته این نکته فراموش نشود که انسان ذاتا موجودی اجتماعی است. هر فردی برای رسیدن به هدف خود و موفقیت‌های زندگی قطعا وابسته به یک سری افراد در اجتماع می‌باشد و در واقع این نحوه‌ی برقراری ارتباطات یک فرد است که تا حدود زیادی میزان موفقیت او را در زندگی مشخص می‌کند.

ارتباطات با جایگاه اجتماعی و موقف یک فرد در جامعه به صورت مستقیم ربط  دارد. این رابطه‌هاست که فردی را نسبت به فرد دیگر ویژگی می‌بخشد.

در این میان می‌توان گفت که پول یکی از مهمترین و پرکاربردترین وسایلی است که در جهان فعلی و بخصوص در افغانستان میان افراد جامعه مبادله می‌شود. در کشور ما به دلیل ضعف شدید بستر خدمات بانکداری الکترونیک، پول بیشتر از هر چیز دیگری در بین شهروندان مورد استفاده قرار می‌گیرد.

فراموش نکنیم که جمهوری اسلامی افغانستان از جهان و وجود روابط پولی در میان شهروندان خود مستثنا نیست. اگر بگوییم که پول بزرگترین دغدغه و مورد استعمال مردم ما می‌باشد شاید گزافه نگفته باشیم. همین موضوع باعث شده تا در شرایط فعلی، لمسِ پول مهمتین عامل انتقال و پخش و گسترش ویروس کرونا یا بیماری کووید۱۹ در میان شهروندان شود.

باید توجه داشت که عدم آگاهی عامه از نکات بهداشتی برای جلوگیری از شیوع ویروس کرونا به شدت جامعه را تهدید می‌کند. حال اینکه لمس پول توسط یک فرد آلوده به ویروس کرونا و چرخش آن پول در میان افراد جامعه خطرناک‌ترین بستر انتقال در بحث شیوع بیشتر این ویروس می‌باشد.

هیچ فردی نمی‌تواند بگوید که من روزانه با پول سر و کار ندارم، پس همه افراد جامعه خصوصا آنانی که بیشتر با پول سر و کار دارند، در معرض بالای خطر مبتلا شدن به بیماری کووید۱۹ خواهند بود.

کنترول اینکه افراد به پول دست نزنند غیرممکن و در عین حال مشکل‌زا می‌باشد، اما اگر هنگام استفاده از پول دستکش استفاده شود و موقع درآوردنِ دستکش موارد لازم رعایت شود، بهترین راهکار مبارزه با این ویروس و انتقال آن از طریق پول خواهد بود.

در حالی که وزارت صحت عامه در قسمت آموزش و آگاهی‌دهی افکار عمومی نسبت به لزوم رعایت مسایل بهداشتی و نکات حفظ‌الصحی مسئولیت دارد، اما در این عرصه کوتاهی می‌کند. به هر حال باید این کوتاهی یا ناتوانی، با فعالیت‌های موثر نهادهای فرهنگی و آموزشی برطرف شود. متاسفانه حکومت نه خودش به درستی کار می‌کند و نه می‌گذارد سازمان‌های ملی و مفید کشور فعالیت کنند. البته بحث نهاد‌های پروژه‌بگیر و غربی جداست که آلوده به فساد و مصرف‌گرایی کاذب هستند.

جمعیت سی میلیونی کشور و ارتباط آنان با پول با هیچ روند و معیاری کنترول نمی‌شود، اما آگاهی را می‌توان در قالب‌های تصویری، شنیداری و متنی در اختیار مردم قرار داد تا آنان از خطرات و بسترهای اصلی انتقال ویروس کرونا اطلاعات کافی داشته باشند.

باید یادآوری کرد که پیشگیری و وقایع همیشه ارزان‌تر از معالجه است. پس حکومت باید به خود بیاید و روند آگاهی‌دهی را سرعت ببخشد و نقطه ضعف‌های جامعه را در مقابل ویروس کرونا به نقطه قوت مبدل سازد. فراموش نکنیم که کشور ما امکانات مدرنی ندارد و اگر این ویروس فاجعه‌ساز شود به هیچ صورت کنترول نخواهد شد.