زلمی خلیلزاد؛ نماینده ویژه امریکا برای صلح افغانستان می‌گوید که گفتگو با نمایندگان طالبان پس از یک هفته موقتا متوقف شده است.
 
او گفته که در دیدار با نمایندگان طالبان در قطر، از حمله این گروه بر پایگاه هوای بگرام ابراز ناراحتی کرده است. او گفته طالبان باید نشان دهند که مایل هستند و می‌توانند به خواست افغانستان برای صلح پاسخ دهند.
 
او نوشت: "ما مکث کوتاهی می‌کنیم تا آن‌ها با رهبری خود در مورد این موضوع اساسی مشورت کنند."
 
در همین حال، سهیل شاهین؛ سخنگوی دفتر طالبان در قطر گفته که گفتگوها به خواست نمایندگان این گروه برای مشورت با رهبران‌شان برای چند روز متوقف شده است.
 
آقای شاهین گفت دلیل توقف گفتگوها حمله به پایگاه هوایی بگرام نیست و در این مورد بحثی نشده است.
او گفت: "البته آن‌ها به حمله بگرام اشاره‌ای کردند؛ اما ما هم حملات و بمباران آنان را یادآوری کردیم که در آن هموطنان بی‌گناه ما قربانی شدند."
 
اگرچه سخنگوی طالبان، ادعای خلیلزاد را رد کرده؛ اما کارشناسان می گویند که بی تردید یکی از عوامل توقف روند قطر، حمله بگرام بوده است. هم امریکا و هم طالبان، از آنچه در بگرام رخ داد، غاغلگیر شدند. امریکا انتظار نداشت که پس از اقدام ترامپ در توقف گفتگوها به دلیل کشته شدن یک سرباز امریکایی در نتیجه حمله طالبان در کابل، طالبان بار دیگر، اقدام مشابهی انجام دهند و روند مذاکرات را که تازه شروع شده به خطر اندازند. مذاکره کنندگان طالبان هم نمی دانستند که در شرایطی که آنها مشغول چانه زنی های فشرده سیاسی برای صلح هستند، جنگجویان نظامی شان دست به اقدامی می زنند که می تواند همه چیز را ضرب صفر کند.
 
رویداد بگرام، هر دو طرف مذاکره را نگران کرد. امریکا اکنون نمی داند که اگر مذاکرات به سرانجامی برسد و توافق صلح امضا شود، آیا بخش نظامی طالبان هم آن را خواهد پذیرفت یا نه؟
 
مذاکره کنندگان طالبان هم نیازمند رایزنی با رهبران شان بودند تا بدانند که در پشت صحنه چه چیزی در جریان است. حمله بگرام کار چه کسانی بوده و هدف و پیام و پیامد آن چه می تواند باشد.
 
خلیلزاد راهی پاکستان شد تا این موضوع را با رهبران اسلام آباد در میان بگذارد؛ کشوری که حامی بزرگ طالبان و میزبان رهبران و جنگجویان آن محسوب می شود.
 
خلیلزاد می خواهد بداند که پاکستان چقدر می تواند خودسری های نظامیان طالبان را مهار کند و روند مذاکرات را در مسیر تعیین شده، حفظ کند.
 
این بسیار مهم است که یک تضمین قوی برای چشم انداز مذاکرات، وجود داشته باشد. امریکا باید مطمئن شود که میان رهبران سیاسی و شبه نظامیان طالبان، شکافی وجود ندارد و صلح در صورتی که به نتیجه ای برسد از نظر اجرایی با مشکلی رو به رو نخواهد شد.
 
این موضوع، از این حیث، اهمیت فراوانی دارد که طالبان، این بار بگرام را هدف گرفتند؛ جایی که مرکز اصلی نیروهای امریکایی محسوب می شود؛ اگرچه در جریان آن رویداد، چند نظامی خارجی، زخم های سطحی برداشتند و بازهم مثل همیشه، قربانی اصلی را مردم ملکی افغانستان، متحمل شدند؛ اما حمله بگرام، امریکا را نگران کرد؛ نگران اینکه نوک پیکان حملات طالبانی که ممکن است با مذاکره و صلح، موافق نباشند، مستقیما نیروها، پایگاه ها و مراکز امریکایی و غربی را نشانه برود و به این ترتیب، ماه ها تلاش مذبوحانه برای صلح، کوششی بیهوده برای برون رفت از یک منجلاب مرگبار باشد و هیچ نتیجه ای در پی نداشته باشد.
 
طالبان اما در موضعی هوشمندانه، مدعی شده اند که حمله بگرام به معنای آن است که تا زمان رسیدن به یک توافق رسمی صلح و امضای آن، هیچ تعهدی نسبت به کاهش خشونت و پایان جنگ و استقرار آتش بس وجود ندارد و طالبان به جنگ خود علیه اهداف تعیین شده ادامه می دهند.
 
ذبیح الله مجاهد؛ سخنگوی بخش نظامی طالبان، مدعی شده که اگر توافقی برای صلح به دست آید، جنگجویان طالبان، ظرف سه ساعت، حملات شان را متوقف خواهند کرد.
 
اما این صرفا یک ادعا است و برای اثبات و احراز عملی، نیاز به آزمون واقعی دارد.