ینس استولتنبرگ؛ دبیرکل ناتو می‌گوید تا زمانی ‌که طالبان دست از خشونت برندارند، این سازمان در افغانستان باقی خواهد ماند.
 
آقای استولتنبرگ گفت که طالبان از طریق نظامی نمی‌توانند نیروهای امنیتی افغانستان را شکست دهند.
 
او افزود: «مشکلات و چالش‌های زیادی در افغانستان وجود دارد؛ اما پیشرفت‌ها نیز قابل ملاحظه هستند، اکنون نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان وظیفه‌ای را که بیش از یک‌صد هزار نظامی خارجی در سال‌های گذشته پیش می‌بردند، برعهده دارند.»
 
دبیر کل ناتو گفت که این پیام واضح ناتو برای طالبان است که این گروه در میدان‌های نبرد نمی‌تواند برنده باشد؛ لذا باید به میز مذاکره حاضر شده و جنگ را از طریق رسیدن به یک توافق سیاسی پایان دهد.
 
او بار دیگر بر پشتیبانی از نیروهای امنیتی افغانستان تاکید کرد و گفت که بهترین راهکار برای مبارزه با هراس‌افگنی در افغانستان آموزش و پشتیبانی از نیروهای امنیتی افغانستان است.
 
کارشناسان اما می‌گویند که اظهارات تازه‌ دبیر کل ناتو، تأکیدی تکراری بر ادامه‌ مأموریت نظامیان خارجی در افغانستان است و این مساله در حالی بار دیگر از سوی عالی‌ترین مقام‌ نظامی غرب مطرح می‌شود که آگاهان می‌گویند که معضل پیچیده‌ امنیت افغانستان نه ‌تنها با حضور نیروهای خارجی و امریکایی و استمرار مأموریت نظامی آنها حل نمی ‌شود؛ بلکه حتی این امکان وجود دارد که پیچیده ‌تر نیز بشود؛ زیرا به باور آنها تروریست‌ ها از ۱۹ سال پیش تاکنون تنها به این بهانه در افغانستان حضور دارند و می ‌جنگند که نیروهای خارجی در کشور مستقر هستند و بارها اعلام کرده اند که تا زمانی که این نیروها افغانستان را ترک نکرده اند آنها به اصطلاح به «جهاد» شان علیه خارجی ‌ها ادامه خواهند داد.
 
هرچند از دید کارشناسان، جنگی که اکنون جریان دارد و از سال‌ها پیش آغاز شده است، جنگی علیه دولت و مردم افغانستان است؛ زیرا بزرگ‌ ترین و اصلی‌ ترین قربانیان آن مردم غیر نظامی و نیروهای امنیتی افغانستان هستند نه نظامیان خارجی و امریکایی مستقر در افغانستان. با این حساب، تروریست‌ ها هم دروغ می ‌گویند که آنها در افغانستان فقط بر علیه نیروهای خارجی می ‌جنگند.
 
نکته‌ دیگر هم اینکه نیروهای خارجی از سال ۲۰۱۴ تاکنون، دیگر هیچ مسؤولیتی برای مبارزه‌ مستقیم با تروریزم در افغانستان بر عهده ندارند و آغاز و ادامه و انجام عملیات ‌های جنگی بر علیه تروریست‌ ها را نیروهای نظامی افغانستان عهده ‌دار هستند؛ بنابراین، تروریست ‌ها اگر در این مدعای خود صادق هستند باید به درخواست‌ های مکرر صلح از سوی دولت افغانستان، لبیک می ‌گفتند و به جنگ نیابتی جاری در کشور، پایان می‌ دادند؛ بنابراین، روشن است که هدف آنها از جنگ جاری در کشور، نه حضور نظامیان خارجی و بیرون راندن آنها؛ بلکه پیشبرد اهداف و برنامه‌ های راهبردی قدرت‌ های سلطه‌ جوی خارجی، کشور همسایه افغانستان –پاکستان- و مافیای مواد مخدر است.
 
با وجود همه‌ اینها ناظران تاکید می ‌کنند که حضور نیروهای خارجی به بهانه‌ مبارزه با تروریزم و بدتر شدن وضعیت امنیتی کشور، هیچ گرهی را از بحران امنیت افغانستان باز نخواهد کرد.
 
دلیل آن نیز کاملا واضح است. نیروهای خارجی از زمانی که ماموریت جنگی شان را کنار گذاشتند و تمامی مسؤولیت ‌ها در حوزه‌ جنگ، مبارزه با تروریزم و تامین امنیت را به نیروهای امنیتی داخلی واگذار کردند و خود به بهانه‌ پیشبرد «مأموریت حمایت قاطع» به منظور آموزش و مشورت به نیروهای امنیتی افغان، به پایگاه ‌های خود خزیدند، دیگر نقشی در میدان جنگ ایفا نمی ‌کنند.
 
با این حساب، تأکید مکرر بر ادامه‌ مأموریت نظامی ناتو در افغانستان به بهانه مهار خشونت چه گرهی را از مساله‌ امنیت افغانستان باز خواهد کرد؟ این امر، فقط می ‌تواند بهانه ‌ای تازه را در اختیار تروریست ‌ها قرار دهد که بر پایه‌ آن، ادامه‌ جنگ در افغانستان را توجیه کنند و خون‌ های بیشتری بریزند. از این نظر، در یک چرخه باطل خشونت و حضور نیروهای خارجی، یک نسبت مستقیم میان جنگ‌های بیش‌تر و نیروهای بیش‌تر وجود دارد.