براساس گزارش‌ها قرار است گفتگوهای صلح افغانستان با حضور نمایندگان دولت، طالبان و جامعه جهانی در چین برگزار شود.
 
وزارت دولت در امور صلح گفته که بر سر جزئیات چگونگی برگزاری این نشست با کشور چین در حال گفتگو است و درصورتی که معیارهای قابل قبول در این نشست در نظر گرفته شود، در آن شرکت خواهد کرد.
 
سهیل شاهین؛ سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در قطر هم گفته که این نشست هفته آینده در پکن برگزار می‌ شود و طالبان نیز هیأتی را به سرپرستی ملا عبدالغنی برادر به چین خواهند فرستاد.
 
آقای شاهین گفته که این گروه به توافقاتی که در جریان ۹ دور گفتگو با امریکا رسیده بود، پایبند است.
او در ادامه گفت که علاوه بر تلاش های چین، روسیه و کشورهای دیگر "از طرف امریکا هم تماس‌ هایی با ما گرفته شده است."
 
با این حساب، یکبار دیگر این سؤال کلیشه ای مطرح می شود که آیا نشست صلح افغانستان در چین، گرهی از کار فروبسته این روند به ویژه برای دولت و مردم افغانستان باز خواهد کرد؟
 
این پرسش در شرایطی مطرح می شود که روند صلح امریکا و طالبان، همچنان متوقف است و از نظر کارشناسان، تا زمانی که صلحی میان امریکا و طالبان به عنوان دوطرف اصلی جنگ، صورت نگیرد، جنگ متوقف نخواهد شد.
 
با این حال، حضور دولت افغانستان در مذاکرات مستقیم با طالبان نیز اهمیتی حیاتی دارد و اگر دولت نتواند دغدغه ها و اهداف مورد نظر خود را در این روند دنبال کند، بی تردید صلح واقعی منعقد نخواهد شد و زمینه برای گذار سیاسی فراهم نمی شود.
 
چین از جمله کشورهایی است که در طول ۱۸ سال گذشته، روابط نسبتا پایدار و با ثباتی با کابل داشته است.
 
علیرغم رقابت و حتی خصومتی که به طور سنتی میان چین و امریکا جریان دارد، چینی ها با دولت مورد حمایت غرب در کابل، یک رابطه نسبتا مستقل را شکل داده بودند.
 
از این منظر، کابل بی میل نیست تا در نشست صلح چین شرکت کند؛ اما آیا این امر، طلسم گفتگوی مستقیم میان کابل و طالبان را خواهد شکست؟
 
دست کم در حال حاضر، چنین انتظاری بیهوده است؛ زیرا هدف اصلی طالبان، احیای گفتگو با امریکا بربنیاد همان توافقی است که پیش از این در ۹ دور نشست فشرده با نمایندگان امریکایی به آن دست یافته بودند.
 
طالبان به طور مشخص، تمایل خود را برای مذاکرات مستقیم با کابل، اعلام نکرده اند؛ اگرچه بعد از توقف گفتگوهای امریکا با آن گروه از سوی ترامپ، بر موضع سختگیرانه پیشین شان در خصوص عدم مذاکره با کابل نیز اصرار نکرده اند.
 
با این وجود، به عقیده کارشناسان، پیش بینی نمی شود که در نشست پکن، اتفاق غیر منتظره ای در زمینه گفتگوهای مستقیم دولت و طالبان بیافتد.
 
با این حال، نمی توان انکار کرد که چین از موقعیت استراتژیک بسیار ویژه ای برای تسهیل این روند برخوردار است. آنها با پاکستان، متحد راهبردی هستند و از همین رهگذر می توانند با طالبان نیز که تحت نفوذ عمیق اسلام آباد هستند، رابطه برقرار کنند؛ بنابراین، پکن مایل است به منظور ربودن گوی سبقت از امریکا و حتی روسیه، نخستین کشوری باشد که گفتگوی مستقیم میان کابل و طالبان را زمینه سازی کرده است، اگر بتواند.
 
اما این هدف اصلی چین از برگزاری نشست صلح افغانستان نیست. هدف اصلی این است که چین نیز در کنار امریکا و روسیه به یک محور فعال و مؤثر در این روند بدل شود. چینی ها می خواهند در آینده افغانستان، نقش ایفا کنند و جایگاه خود را به عنوان یک قدرت منطقه ای، تثبیت کنند. آنها در عین حال، در پی تحکیم روابط خود با طالبان هستند. طالبان پیش از این نیز بارها به پکن سفر کرده اند و این نشان می دهد که چینی ها به این نتیجه رسیده اند که در هرگونه تحول سیاسی صلح آمیز در افغانستان، طالبان قدرت اصلی خواهند بود؛ بنابراین، می خواهند با آن گروه ارتباط داشته باشند تا روی آنها تأثیر و نفوذ داشته باشند و برنامه های مورد نظر خود به ویژه در ابعاد اقتصادی و سرمایه گذاری را در افغانستان در شعاع این رابطه، عملیاتی کنند.