سهیل شاهین؛ سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در قطر اعلام کرده که یک هیأت طالبان امروز چهارشنبه به پاکستان سفر کرده است.
او گفته که ریاست این هیأت را ملا عبدالغنی برادر بر عهده دارد و قرار است که این هیأت درباره "موضوعات مهم" با مقام‌های ارشد پاکستانی صحبت کند.
براساس گزارش‌ها زلمی خلیلزاد؛ نماینده ویژه امریکا در امور صلح افغانستان نیز اکنون در پاکستان به سر می‌برد.
گفته می‌شود که عمران خان در حاشیه اجلاس سازمان ملل با آقای ترامپ دیدار و درباره صلح افغانستان گفتگو کرده است.
وزارت خارجه پاکستان بعد از توقف گفتگوهای طالبان و امریکا گفته بود که نمایندگان امریکا و طالبان باید از خود تعهد نشان دهند تا روند گفتگوهای صلح به گونه بهتر دنبال شود.
وزارت خارجه پاکستان افزوده بود که برای تسهیل روند گفتگوهای صلح افغانستان تلاش می کند.
با این حال، کارشناسان نسبت به نیات و اهداف پاکستان درباره احیای روند صلح افغانستان تردید دارند. به باور آنها نقش پاکستان در این روند، فراتر از یک تسهیل کنندۀ دارای حسن نیت واقعی است؛ زیرا پاکستان تنها یک کشور معمولی نیست که با طالبان روابط دیپلماتیک و عادی داشته باشد؛ بلکه این کشور، بزرگترین حامی، اصلی ترین میزبان و قدیمی ترین پشتیبان طالبان محسوب می شود. بسیاری از ناامنی های ۴۰ سال اخیر افغانستان، ریشه در سیاست های اسلام آباد علیه کابل داشته است. این سیاست ها هرگز متوقف نشده و هنوز هم محور اصلی رویکرد پاکستان نسبت به افغانستان را تشکیل می دهد.
پیش از این نیز اشرف غنی گفته بود که پیش نیاز صلح با طالبان، صلح افغانستان با پاکستان است. در میان کارشناسان هم کم نیست شمار کسانی که معتقد اند طالبان، پیاده نظام پاکستان هستند و برای تصمیم گیری درباره تعامل یا تقابل با دولت و مردم افغانستان، از اسلام آباد خط می گیرند. بنابراین، این یک دروغ ریاکارانه و بزرگ است که پاکستان، به تسهیل روند صلح افغانستان کمک می کند.
از سوی دیگر، نمی توان نقش راهبردی پاکستان در احیا و چشم انداز موفقیت آمیز روند صلح افغانستان را نادیده گرفت. پاکستان در واقع از معدود کشورهایی است که از قدرتی منحصر به فرد برای کشاندن طالبان به پای میز مذاکره برخوردار اند؛ اما اسلام آباد، این کار را نمی کند؛ زیرا برای دولت کابل، شأن و جایگاه و اقتدار مستقل، قائل نیست.
آنچه در حال حاضر در اسلام آباد جریان دارد نیز تقلای پشت پرده پاکستان برای بهم رساندن دوباره امریکا و طالبان به منظور دستیابی به یک توافق صلح است. این در حالی است که کابل هم در گذشته و هم امروز، صریحا اعلام کرده است که تنها صلحی می تواند به سرانجام برسد و به پایان جنگ و توقف خشونت منجر شود که تحت رهبری و مالکیت مستقیم افغانستان و میان طرف های افغان به دست آمده باشد. اسلام آباد اما چنین صلحی را نمی خواهد.
پاکستان طالبان را تحریک می کند تا با مقاومت در برابر درخواست های مکرر کابل برای گفتگوی مستقیم، تنها با امریکا وارد معامله شوند. این امر به اسلام آباد امکان می دهد که یک نیروی پاکستانی را جایگزین یک دولت ملی و فراگیر در افغانستان کند و به این ترتیب، ایده َ«عمق استراتژيک» خود را که سال هاست محور اصلی سیاست همسایه جنوبی در قبال افغانستان را تشکیل می دهد، تحقق بخشد.
طالبان هم با وجود آنکه از سوی ترامپ، تحقیر شدند، همچنان امیدوار اند که روند گفتگوهای شان با امریکا احیا شود و هیچگاه حاضر نیستند وارد یک تعامل بین الافغانی و ملی برای صلح شوند؛ زیرا در آن صورت، نه تنها قادر به کسب امتیازهای حداکثری نخواهند بود؛ بلکه مجبور به تقسیم امتیازات با دیگر طرف های داخلی خواهند شد.
بر این اساس، جریان جاری در اسلام آباد، نمی تواند هم‌راستا با آرمان صلح مورد نظر افغان ها باشد. این یک جریان استعماری صلح است که با محوریت امریکا و پاکستان، صورت می گیرد و حتی اگر در نهایت به احیای دوباره روند شکست خوردۀ گفتگوهای امریکا - طالبان، منجر شود، چیزی از بار استعماری و ضد ملی آن کم نخواهد شد.
او گفته که ریاست این هیأت را ملا عبدالغنی برادر بر عهده دارد و قرار است که این هیأت درباره "موضوعات مهم" با مقام‌های ارشد پاکستانی صحبت کند.
براساس گزارش‌ها زلمی خلیلزاد؛ نماینده ویژه امریکا در امور صلح افغانستان نیز اکنون در پاکستان به سر می‌برد.
گفته می‌شود که عمران خان در حاشیه اجلاس سازمان ملل با آقای ترامپ دیدار و درباره صلح افغانستان گفتگو کرده است.
وزارت خارجه پاکستان بعد از توقف گفتگوهای طالبان و امریکا گفته بود که نمایندگان امریکا و طالبان باید از خود تعهد نشان دهند تا روند گفتگوهای صلح به گونه بهتر دنبال شود.
وزارت خارجه پاکستان افزوده بود که برای تسهیل روند گفتگوهای صلح افغانستان تلاش می کند.
با این حال، کارشناسان نسبت به نیات و اهداف پاکستان درباره احیای روند صلح افغانستان تردید دارند. به باور آنها نقش پاکستان در این روند، فراتر از یک تسهیل کنندۀ دارای حسن نیت واقعی است؛ زیرا پاکستان تنها یک کشور معمولی نیست که با طالبان روابط دیپلماتیک و عادی داشته باشد؛ بلکه این کشور، بزرگترین حامی، اصلی ترین میزبان و قدیمی ترین پشتیبان طالبان محسوب می شود. بسیاری از ناامنی های ۴۰ سال اخیر افغانستان، ریشه در سیاست های اسلام آباد علیه کابل داشته است. این سیاست ها هرگز متوقف نشده و هنوز هم محور اصلی رویکرد پاکستان نسبت به افغانستان را تشکیل می دهد.
پیش از این نیز اشرف غنی گفته بود که پیش نیاز صلح با طالبان، صلح افغانستان با پاکستان است. در میان کارشناسان هم کم نیست شمار کسانی که معتقد اند طالبان، پیاده نظام پاکستان هستند و برای تصمیم گیری درباره تعامل یا تقابل با دولت و مردم افغانستان، از اسلام آباد خط می گیرند. بنابراین، این یک دروغ ریاکارانه و بزرگ است که پاکستان، به تسهیل روند صلح افغانستان کمک می کند.
از سوی دیگر، نمی توان نقش راهبردی پاکستان در احیا و چشم انداز موفقیت آمیز روند صلح افغانستان را نادیده گرفت. پاکستان در واقع از معدود کشورهایی است که از قدرتی منحصر به فرد برای کشاندن طالبان به پای میز مذاکره برخوردار اند؛ اما اسلام آباد، این کار را نمی کند؛ زیرا برای دولت کابل، شأن و جایگاه و اقتدار مستقل، قائل نیست.
آنچه در حال حاضر در اسلام آباد جریان دارد نیز تقلای پشت پرده پاکستان برای بهم رساندن دوباره امریکا و طالبان به منظور دستیابی به یک توافق صلح است. این در حالی است که کابل هم در گذشته و هم امروز، صریحا اعلام کرده است که تنها صلحی می تواند به سرانجام برسد و به پایان جنگ و توقف خشونت منجر شود که تحت رهبری و مالکیت مستقیم افغانستان و میان طرف های افغان به دست آمده باشد. اسلام آباد اما چنین صلحی را نمی خواهد.
پاکستان طالبان را تحریک می کند تا با مقاومت در برابر درخواست های مکرر کابل برای گفتگوی مستقیم، تنها با امریکا وارد معامله شوند. این امر به اسلام آباد امکان می دهد که یک نیروی پاکستانی را جایگزین یک دولت ملی و فراگیر در افغانستان کند و به این ترتیب، ایده َ«عمق استراتژيک» خود را که سال هاست محور اصلی سیاست همسایه جنوبی در قبال افغانستان را تشکیل می دهد، تحقق بخشد.
طالبان هم با وجود آنکه از سوی ترامپ، تحقیر شدند، همچنان امیدوار اند که روند گفتگوهای شان با امریکا احیا شود و هیچگاه حاضر نیستند وارد یک تعامل بین الافغانی و ملی برای صلح شوند؛ زیرا در آن صورت، نه تنها قادر به کسب امتیازهای حداکثری نخواهند بود؛ بلکه مجبور به تقسیم امتیازات با دیگر طرف های داخلی خواهند شد.
بر این اساس، جریان جاری در اسلام آباد، نمی تواند هم‌راستا با آرمان صلح مورد نظر افغان ها باشد. این یک جریان استعماری صلح است که با محوریت امریکا و پاکستان، صورت می گیرد و حتی اگر در نهایت به احیای دوباره روند شکست خوردۀ گفتگوهای امریکا - طالبان، منجر شود، چیزی از بار استعماری و ضد ملی آن کم نخواهد شد.
