امنیت انتخابات هنوز یکی از چالش های سنگین و شاید سنگین ترین چالش در برابر این روند می باشد. در حالی که تنها ۸ روز به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری باقی مانده، هنوز سرنوشت صدها مرکز رأی گیری به دلیل میزان بالای تهدیدهای امنیتی، نامشخص است.
 
این تنها یکی از بحران هایی است که از ناامنی فراگیری ناشی می شود که سراسر افغانستان را درنوردیده است. دو روز پیش، کابل و پروان، شاهد دو حمله مرگبار طالبان بود که بیش از ۱۲۰ کشته و زخمی در پی داشت. یکی از حمله ها در نزدیکی همایش انتخاباتی اشرف غنی در پروان صورت گرفت. دیروز نیز حمله مشابهی در جلال آباد؛ مرکز ولایت ننگرهار رخ داد و به کشته و زخمی شدن چندین نفر انجامید. امروز زابل در جنوب کشور، شاهد یک انفجار مرگبار بود که گفته می شود نزدیک به ۸۰ کشته و زخمی در پی داشته است.
 
این وضعیت تا روز برگزاری انتخابات، تشدید خواهد شد و همه روزه شاهد کشتارهای فاجعه بارتری خواهیم بود.
 
اینهمه در حالی رخ می دهد که افغانستان با امریکا پیمان امنیتی امضا کرده و بربنیاد آن پیمان، امریکا موظف است در تأمین امنیت و سرکوب تروریزم و استقرار ثبات به افغانستان کمک کند؛ اما آنچه در عمل رخ می دهد، درست عکس این هدف را ثابت می کند و چه بسا نشان می دهد که پیمان امنیتی با امریکا به موجی مرگبار از ناامنی ها دامن زده و گروه های ستیزه جوی تروریستی را تشویق کرده است تا به بهانه «جهاد علیه اشغال» همه روزه خون مردم بی دفاع و نیروهای امنیتی کشور را بریزند و افغانستان را به جهنم تبدیل کنند.
 
این وضعیت تا چه زمانی ادامه خواهد یافت، چه برنامه های کوتاه مدت و بلندمدتی برای مهار آن وجود دارد، سرنوشت پیمان امنیتی با امریکا چه می شود؟ وقتی امریکا به تعهداتش در چارچوب این پیمان عمل نکرده و نمی کند و به تعبیر ترامپ، نمی خواهد پولیس جهان باشد، دولت آینده افغانستان، چه کاری باید انجام دهد؟ آيا اتحاد استراتژيک و پیمان امنیتی با امریکا باید فسخ شود؟ چه کسی باید این تصمیم را بگیرد و سازوکار اجرای آن چگونه است؟
 
همه اینها پرسش ها و ابهام هایی است که در برابر یکایک نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری پیش رو قرار دارد. آنها به جای وعده های خیالی و رویاپردازانه و یا تطمیع بانک های رأی و رهبران قومی باید پاسخ دهند که در مقابل نگرانی ها و خواسته های مشروع و موجه توده مردم افغانستان، چه پاسخی دارند و در برنامه های شان برای اشغال کرسی ریاست جمهوری، امنیت و پیمان امنیتی، چه جایگاهی دارد.
 
آنچه تاکنون دیده شده، بیانگر آن است که هیچ تدبیر و تمهیدی در این زمینه وجود ندارد. به نظر می رسد هریک از نامزدها به ویژه نامزدهای مطرح و مدعی، همچنان مرعوب سلطه امریکا هستند. آنها جرأت و شجاعت زیر سؤال بردن کارآمدی و اثرگذاری مثبت و معنادار پیمان امنیتی و اتحاد استراتژيک با امریکا را ندارند. در حالی که امریکا بارها و به طور عملی نشان داده است که هیچ تعهد و اعتنایی در قبال پیمان های خود با افغانستان ندارد و نمی خواهد همچون متحدی امین و صادق در کنار کابل بایستد، سیاستمداران افغانستان و داوطلبان اشغال کرسی ریاست جمهوری، همچنان از واشنگتن می ترسند و تمام تلاش شان این است که در کسب نظر مساعد سران کاخ سفید، از دیگری سبقت بگیرند.
 
این اسفبار و ناامیدکننده است و مأیوس کننده تر از آن، سکوت غیر قابل توجیه ارباب رسانه، خبرنگاران و مجریان رسانه ها در قبال موضوع مهمی مانند ناامنی و سرنوشت پیمان امنیتی با امریکا به عنوان ریشه و خاستگاه اصلی مصایب و مشکلات جاری است. در مصاحبه هایی که تاکنون با نامزدهای مطرح صورت گرفته، این پرسش ها و ابهام ها به صورت ناموجهی، مسکوت گذارده شده و به حال خود رها شده است.
 
با اینهمه، ناامنی های جاری به اندازه ای نیرومند و مرگبار و تکان دهنده است که حتی علیرغم آنکه پیمان امنیتی، نقطه صامت برنامه های انتخاباتی نامزدان ریاست جمهوری است، خود را بر آنها تحمیل می کند و بی تردید، یکی از مهم ترین معیارهای مردم برای رأی دادن یا ندادن به نامزدها نگاه به برنامه آنها در زمینه مهار ناامنی، پیمان امنیتی، ارتباط با امریکا و مسایل مرتبط با این موضوع خواهد بود. بنابراین تا دیر نشده و مردم برای دستیابی به امنیت حتی به بازگشت طالبان، لبیک نگفته اند، سیاستمداران، رهبران و نامزدان انتخابات باید مسؤولانه با این بحران رو به رو شوند و برای آن، راهکارهای شفاف، عملی و زودبازده ارائه کنند.