جو بایدن؛ معاون پیشین ریاست جمهوری و از نامزدهای حزب دموکرات در انتخابات ریاست جمهوری امریکا گفته‌است که افغانستان در شرایطی که سه ولایت در شرق این کشور توسط پاکستان کنترل می‌شود، درست‌ناشدنی است. او خواستار ایجاد یک پایگاه نظامی امریکا در پاکستان شده‌است.
 
او پیشنهاد کرد که نیروهای امریکایی از افغانستان خارج شوند و در عوض پاکستان پایگاهی برای این سربازان در اختیار امریکا بگذارد تا واشنگتن بتواند از حملات تروریستی از افغانستان به امریکا جلوگیری کند.
 
الیزابت وارن؛ دیگر داوطلب نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری امریکا هم گفت که نیروهای امریکایی از افغانستان خارج شوند، حتی بدون این‌که صلح با طالبان صورت بگیرد. او گفت: «نمی‌توان مرتب از نیروهای نظامی خواست مشکلاتی را حل کنند که راه حل نظامی ندارد.»
 
اندرو یانگ؛ از دیگر داوطلبان نامزدی در انتخابات امریکا نیز گفت: «ما ۱۸ سال پیاپی در وضعیت جنگی بوده‌ایم. این خواسته مردم امریکا نیست. ما در بازسازی کشورها چندان موفق نیستیم.»
 
این اظهار نظرها مربوط به مردم عادی نیست؛ بلکه مواضع رسمی و رویکردهای اصلی افراد و سیاستمدارانی است که سال ها در سمت های کلیدی حکومت و دولت امریکا کار کرده و قصد دارند در آینده، رییس جمهور امریکا شوند.
 
از سوی دیگر، می توان این مواضع را به نوعی خواسته جمعی مردم امریکا هم به حساب آورد؛ زیرا سیاستمدارانی که قصد نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری را دارند، اغلب روی مسایلی انگشت می گذارند که برای توده مردم، مقبولیت و ارجحیت دارد و می تواند برای آنها حمایت های همه جانبه مردمی فراهم کند.
 
با این حساب، از این سخنان می توان نتیجه گرفت که جنگ جاری واشنگتن و متحدانش در افغانستان، شکست خورده و این جنگ نمی تواند برای سال های طولانی دیگر در آینده برای امریکایی ها قابل ادامه باشد.
 
به نظر می رسد که دست کم سه موضوع مهم، موجب خستگی و سرخوردگی امریکایی ها از جنگ افغانستان شده باشد: یکی اینکه پس از ۱۸ سال از آغاز این جنگ، هیچ دورنمایی از پیروزی امریکا در آن هویدا نیست. امریکا روز به روز در باتلاق این جنگ فرومی رود؛ به گونه ای که بیرون آمدن از آن برای ایالات متحده، سال به سال، سخت و سخت تر می شود.
 
موضوع دوم این است که مالیات دهندگان امریکایی نمی خواهند مالیات های شان صرف جنگی شود که نام طولانی ترین جنگ تاریخ امریکا را یدک می کشد؛ اما در عمل، هیچ رهاوردی برای آن کشور نداشته است.
 
سومین مساله هم این است که جنگ افغانستان، برخلاف شعارهای اولیه سران واشنگتن در زمان آغاز آن، نه برای امریکا و جهان، امنیت و ثبات در برابر خطر تروریزم آورده و نه به نابودی هسته ها و گروه های تروریستی، منجر شده است؛ بلکه بالعکس، حتی به تولید و تولد نسخه های خشن تر و خونریزتر تروریزم هم انجامیده که امروزه، امنیت جهان را به چالش کشیده اند.
 
بنابراین، چنین جنگی از نظر توده مردم امریکا، ارزش ادامه دادن ندارد و امریکا هرچه زودتر باید از این مهلکه مرگبار، خارج شود.
 
گزینه خروج برای بسیاری از رأی دهندگان امریکایی، محبوبیت و جذابیت دارد و به همین دلیل، از ترامپ تاجر ولی جمهوریخواه که علی القاعده باید جنگ طلب باشد گرفته تا نامزدهای حزب دموکرات، همگی به رأی دهندگان امریکایی وعده خروج نظامیان امریکا از افغانستان را می دهند.
 
از این منظر، اینکه ترامپ بنا به هر دلیلی نخواست یا نتوانست با طالبان بر سر یک چارچوب «صلح» که خروج یا کاهش نظامیان امریکایی هم بخشی از آن باشد، به توافق برسد، شکستی برای جمهوری خواهان است و موضع حزب دموکرات را تقویت خواهد کرد. با این حال، هنوز زمان زیادی تا برگزاری انتخابات ۲۰۲۰ امریکا باقی مانده و ترامپ شاید در نهایت به یک توافق با طالبان دست یابد که دست کم از نظر تبلیغاتی او را در موقعیت بهتری قرار دهد و اقبال رأی دهندگان امریکایی نسبت به وی را به همراه داشته باشد؛ هرچند بسیار بعید است که میزبانی در کمپ دیوید از رهبران گروهی که تا پیش از این از سوی امریکا «تروریستی» محسوب می شد و برای آوردن یا نشان دادن مرده یا زنده شان، میلیون ها دالر جایزه تعیین شده بود، هزینه سیاسی سنگینی برای ترامپ داشت و افکار عمومی و جریان های سیاسی امریکا را علیه او برمی انگیخت.