هیأتی از گروه طالبان که برای دیدار با مقام‌های روسی به مسکو سفر کرده‌، گفته‌است که این گروه حاضر است تا صد سال دیگر نیز در افغانستان بجنگد.
 
شیرمحمد عباس استانکزی؛ عضو این هیأت گفت که طالبان هنوزهم علاقه‌مند به مذاکرات صلح اند؛ اما اگر جنگ ادامه یابد این گروه می‌تواند تا صد سال دیگر بجنگد.
 
او گفته‌است: «آقای ترامپ اعتراف کرده که در یک هفته گذشته شمار زیادی از طالبان را کشته‌است؛ اما از طرف دیگر او گفتگوهای صلح را پس از کشته‌شدن تنها یک سرباز امریکایی متوقف کرده‌است.»
 
استانکزی افزود از این‌که امریکا شمار زیادی از طالبان را کشته‌، طالبان هم حق دارند یکی دو سرباز آنان را بکشند.
 
روند مذاکرات میان امریکا و طالبان هفته گذشته از سوی دونالد ترامپ لغو شد و به‌دنبال آن ترامپ بر تشدید حملات بر گروه طالبان تاکید کرد. او روز دوشنبه گفت که ظرف چندروز اخیر تلفات بی‌سابقه‌ای بر طالبان وارد شده‌است.
 
در افغانستان نیز بسیاری از تحلیلگران معتقد اند که توقف گفتگوهای صلح از سوی ترامپ به هر نیت و انگیزه ای که صورت گرفته باشد، به تشدید کم سابقه خشونت ها منجر خواهد شد و این نشان می دهد که فصل جدیدی از جنگ های خونین در افغانستان در راه است.
 
این امر البته هرگز به این معنا نیست که صلح مورد نظر امریکا با طالبان می توانست به استقرار ثبات پایدار و دایمی در افغانستان کمک کند؛ بلکه بالعکس، آن صلح فقط برای امریکا تنظیم و تعریف روابط تازه امریکا و طالبان معنا داشت و هیچگاه برای مردم افغانستان، آرامش و آسایش به همراه نداشت و نخواهد داشت.
 
افغانستان و مردم آن، دست کم طی ۲۰ سال گذشته، همواره قربانی جنگ و صلح امریکایی بوده اند. به بیان دیگر، نه جنگ امریکایی به سود مردم افغانستان بوده و برای آنها صلح و امنیت و آزادی و رفاه و آرامش و آبادی به ارمغان آورده و نه صلحی که امریکا شعار آن را می دهد، به چنین نتیجه ای منتهی خواهد شد.
 
تنها راه رسیدن افغانستان به آرامش و ثبات این است که قدرت های بیگانه و در رأس همه آنها امریکا که نماد و نماینده استعمار نو است، دست از سیاست های سلطه گرانه خود بر این سرزمین بردارند و اجازه دهند که مردم افغانستان خود مشکلات شان را حل کنند.
 
اینکه امریکا ۱۰ ماه با طالبان در پشت درهای بسته رایزنی می کند تا به توافقی دست یابد که نتیجه آن انکار ۱۸ سال فداکاری مردم افغانستان برای قانون اساسی و مردم سالاری و حاکمیت بر سرنوشت و سرزمین خود باشد، آیا نباید نسبت به اراده واقعی امریکا در زمینه صلح تردید کرد؟ مگر امریکا همان کشوری نیست که ۱۸ سال پیش به افغانستان لشکرکشی نظامی کرد تا طالبان را سرنگون کند و سرنوشت مردم کشور را به دست خود شان بدهد؟ مگر امریکا نمی گفت که طالبان دیگر به قدرت بازنخواهند گشت و دستاوردهای ۱۸ ساله غیرقابل معامله هستند؟ مگر امریکا نیامده بود که حقوق بشر و آزادی و دموکراسی و رفاه و امنیت بیاورد؟ چگونه است که آن وعده ها اکنون جای خود را به تلاش پنهانی برای صلحی داده است که پیامد آن از دست رفتن حتی حد اقلی ترین دستاوردهایی خواهد بود که تنها با قربانی های مردم و نیروهای امنیتی افغانستان، فراهم شده است؟
 
اکنون نیز که صلح پنهانی امریکا با طالبان، منتفی شده و فصل تازه جنگ و ویرانی در راه است، هیچکس نباید انتظار داشته باشد که این رویداد به سود مردم سالاری و انتخابات و حاکمیت مردم کشور بر سرنوشت خویش تمام خواهد شد. تا امریکا هست، این رویا تعبیر نخواهد شد؛ زیرا نه صلح امریکایی به نفع افغانستان است و نه جنگ امریکایی.
 
ترامپ با وقاحت تمام، تصمیم به لغو ۹ ماه مذاکره اش با طالبان را به مرگ یک سرباز امریکایی نسبت می دهد، این در حالی است که طی این مدت و در طول ۱۸ سال گذشته، ده ها هزار نظامی و غیر نظامی افغان، قربانی شده اند. چرا این موارد، امریکا را به واکنش برنیانگیخت و هرگز خدشه ای در تصمیم واشنگتن برای تعامل با طالبان به وجود نیاورد؟
 
بدیهی است که تنها معیار امریکا، منافع خودش است و در این میان، افغانستان و مردم آن باید برای رسیدن امریکا به این منافع، همواره قربانی شوند؛ چه در جنگ و چه در صلح.