بررسی نگاه به نامحرم و تبعات آن در یک تحلیل کوتاه

هرچند اسلام عزیز، مسئله‌ی نگاه کردن به نامحرم و تبعات آن را به صورت تخصصی و کاربردی مورد کنکاش علمی قرار داده است و به جامعه‌ی دینی نسبت به پیامدهای ناگوار چشم‌چرانی آگاهی بخشیده است، ولی در این مجال فرصت گردآوری داده‌ها، تحلیل و تعمیم آنها وجود ندارد. لذا در این نوشتار سعی شده است که به صورت مختصری صرفا به نقد و بررسی برخی از مهم‌ترین نظریه‌های روشن‌فکران معاصر پرداخته شود:

برخی از روشن‌فکران ظاهرگرا می‌گویند؛ ما بارها و بارها به نامحرم نگاه کردیم ولی هنوز تاثیر منفی آن را مشاهده نکرده‌ایم، پس هیچ ضرری ندارد! جواب این است؛ روانشناسان متعهد اسلامی ثابت کرده‌اند که چشم‌چرانی و نگاه کردن به نامحرم یک نوع بیماری روانی بحساب می‌آید و هر بیماری روانی معمولا به صورت خزنده و بلندمدت اثر خود را نهادینه می‌سازد.

برخی از روشن‌فکران ایده‌آل می‌گویند؛ انسان حق ارضای غریزه جنسی خود را دارد و می‌تواند با هر وسیله‌ای حتی با نگاه کردن به نامحرم، خود را ارضا کرده و از این حق خدادادی خود استفاده نماید! در جواب این دسته از روشنفکران نیز باید گفت؛ تجربه به اثبات رسانیده است که نگاه کردن به نامحرم، نه تنها غریزه جنسی را ارضا نمی‌کند بلکه آن را تحریک هم می‌کند، طبیعی است که تحریکات پشت سر هم تبعات منفی و غیرقابل جبرانی را برای جوان متدین تحمیل خواهد کرد. پس با نگاه کردن هدف حاصل نمی‌گردد.

بالاخره دسته دیگری از روشن‌فکران دین‌ستیز هم از کلام امام صادق علیه‌السلام، آنجا که فرمودند: "الانسان حریص من ما منع" سوءاستفاده کرده و می‌گویند؛ چون انسان‌ها نسبت به آنچه که منع شده‌اند حریص هستند و دوست دارند آن ممنوعات را بیشتر انجام دهند، لذا باید آنها را آزاد گذاشت تا حریص نگردند و آنچه از آن نهی شده‌اند را انجام ندهند!

در جواب این دسته از افراد باید گفت؛ که اگر آزادیِ افسارگسیخته خوب بود، بی‌عفتی و بی‌ بند و باری تا این اندازه در کشورهای آزادی‌خواه وجود نداشت، در حالی که آمارهای وحشتناک از کشورهای آزاد، نشان‌دهنده‌ی این حقیقت است که افراد در آنجا بیشتر حریص شده و وضعیت بی عفتی به صورت تصاعدی روند افزایشی را می‌پیماید! در نتیجه این استدلال هم باطل است، زیرا انسان‌هایی بودند و هستند که حوض شراب داشتند و حرم‌سرای آنچنانی هم داشتند ولی باز هم حریص‌تر از دیگران بودند.

نویسنده: سیدصادق حسینی