هشتمین دور گفت‌وگوهای امریکا با طالبان در دوحه در حال برگزاری است. زلمی خلیل‌زاد پیش از سفر به قطر در توییتر خود نوشته بود که "به دوحه می‌روم، اما قبل به اسلام‌آباد می‌روم، اگر طالبان سهم خود را انجام دهند، ما هم سهم خود را انجام خواهیم داد و توافق‌نامه را که روی آن کار می‌کردیم، نهایی خواهیم کرد ".
روزنامه واشنگتن پست نوشته که دولت آمریکا در حال آماد‌گی برای خروج هزاران سرباز این کشور از افغانستان پس از توافق ابتدایی صلح با گروه طالبان است.
روزنامه واشنگتن پست به نقل از مقام‌هایی آمریکایی نوشته که کاهش نیروهای این کشور از افغانستان در ازای برقراری آتش‌بس و قطع رابطه طالبان با القاعده به عنوان بخشی از توافق اولیه برای پایان دادن به جنگ هجده ساله افغانستان خواهد بود .
گفته می‌شود که این مذاکرات حدود ۸۰ تا ۹۰ درصد کامل شده و ممکن است توافق صلح با طالبان تا پیش از انتخابات ریاست جمهوری نهایی شود.
براساس این گزارش در صورت توافق میان گروه طالبان و دولت آمریکا شمار سربازان این کشور در افغانستان از ۱۴ هزار به ۸ تا ۹ هزار تن کاهش خواهد یافت.
علاوه بر امریکا، دولت افغانستان نیز در تلاش برای نشستن پای میز مذاکره با طالبان است؛ گروهی که طی 18 سال گذشته خون هزاران نفر از مردم افغانستان را به زمین ریخته تا به قدرت باز گردد.
اگر نگاهی اجمالی به علت حضور امریکا و ناتو در افغانستان پس از حمله یازدهم سپتامبر سال 2001 بیاندازیم، خواهیم یافت که امریکا و متحدین آن در روز هفتم اکتوبر ۲۰۰۱ به افغانستان حمله کردند. در نتیجه این حمله ولایات یکی پی دیگری از کنترول طالبان خارج شد و جریان‌های سیاسی بر سر تشکیل حکومت فراگیر در بن آلمان به توافق رسیدند.
اما حال با گذشت 18 سال از حمله امریکا در افغانستان، طالبان بار دیگر به دروازه‌های کابل رسیده‌اند، جنگجویان این گروه در ولسوالی‌های کابل حضور دارند و حالا می‌توانند شهرها را سقوط دهند و شاهراه‌ها را مسدود نمایند.
از سوی دیگر با توجه به عدم اعتماد کشورهای همسایه افغانستان به نیت و هدف امریکا، حال طالبان حامیان بیشتری در منطقه پیدا کرده، درحالی که بیست سال پیش، تنها پاکستان، امارات و عربستان حامیان این گروه بودند.
مسائل مربوط به افغانستان پیچیده و غیرقابل پیش‌بینی شده و به میدان داد و ستدی تبدیل شده که هر کس به دنبال تحقق اهداف و رسیدن به خواست خود است، بدون این‌که در نظر داشته باشند نتیجه و تأثیر این تحولات بر زندگی مردم افغانستان چه خواهد بود.
حامد کرزی؛ رئيس‌جمهور پیشین روز پنج‌شنبه گذشته(10 اسد) در یک نشست خبری در کبال گفت که امریکا با طالبان به تفاهم رسیده و آن را به امضا می‌رسانند و در عین زمان، این کشور با حکومت افغانستان هم یک تفاهم جداگانه امضا می‌کند. کرزی گفت که در امضای دو تفاهم جداگانه از سوی ایالات متحده امریکا با طالبان و حکومت افغانستان، «یک تفرقه را می‌بینم». او خاطرنشان ساخت که میان صلح و «معامله امریکا با پاکستان» فرق می‌گذارد.
کرزی گفت: «جنگ امریکا و مفادات (منافع) پاکستان، ما و طالبان یک‌دیگر را کشته روان هستیم، پروسه صلح تا حالا به هیچ عنوان افغانی نیست. کوشش می‌شود در اختیار پاکستان و امریکا باقی بماند و نتیجه این روند، «تغییر صحنه جنگ» می‌شود که در آن طالبان وارد پروسه صلح می‌شوند و جای این گروه را داعش می‌گیرد.
امریکا نه تنها در تحقق اصلی‌ترین بهانه حضورش در افغانستان موفق نبوده که در قسمت مبارزه با کشت و تولید مواد مخدر نیز ناکام بوده است.
در سال ۱۹۹۴ میلادی حدود ۷۱ هزار هکتار زمین در افغانستان زیر کشت مواد مخدر بود، اما در سال ۱۹۹۶ که گروه طالبان به قدرت رسید، این رقم به ۵۷ هزار کاهش یافت و در زمان فروپاشی رژیم این گروه در سال ۲۰۰۱، تنها در 8 هزار هکتار زمین تریاک کشت می‌شد.
اما از سال ۲۰۰۲( به جز سال گذشته)، کشت و تولید مواد مخدر در افغانستان پیوسته در حال افزایش بود، تا جایی که مجموع مساحت زمین زیر کشت این مواد از ۳۲۸ هزار هکتار گذشته و تولید مواد مخدر در کشور به سالانه 9 هزار تن رسیده است.
این نشان می‌دهد که هدف حضور امریکا در افغانستان به بهانه مبارزه با طالبان و مواد مخدر، شعاری پوشالی و دهن پرکن برای فریب افکار عمومی و مجاب کردن جامعه جهانی برای حمایت از این حمله بوده است؛ وگرنه غرب به دنبال تحقق خواست‌های خود است تا تأمین نیازهای اولیه مردم افغانستان که همانا، برقراری امنیت و داشتن یک زندگی آرام می‌باشد. پس نباید نسبت به هر قدمی که غرب و متحدان آن با نام افغانستان برمی‌دارند، زودباور بود، بلکه باید تلاش کرد تا افسار سرنوشت کشورمان را خود به دست بگیریم و برای نقش واقعی خودمان زندگی نماییم؛ نه به خواست دیگران!
نویسنده: سید مصطفی حبیبی
روزنامه واشنگتن پست نوشته که دولت آمریکا در حال آماد‌گی برای خروج هزاران سرباز این کشور از افغانستان پس از توافق ابتدایی صلح با گروه طالبان است.
روزنامه واشنگتن پست به نقل از مقام‌هایی آمریکایی نوشته که کاهش نیروهای این کشور از افغانستان در ازای برقراری آتش‌بس و قطع رابطه طالبان با القاعده به عنوان بخشی از توافق اولیه برای پایان دادن به جنگ هجده ساله افغانستان خواهد بود .
گفته می‌شود که این مذاکرات حدود ۸۰ تا ۹۰ درصد کامل شده و ممکن است توافق صلح با طالبان تا پیش از انتخابات ریاست جمهوری نهایی شود.
براساس این گزارش در صورت توافق میان گروه طالبان و دولت آمریکا شمار سربازان این کشور در افغانستان از ۱۴ هزار به ۸ تا ۹ هزار تن کاهش خواهد یافت.
علاوه بر امریکا، دولت افغانستان نیز در تلاش برای نشستن پای میز مذاکره با طالبان است؛ گروهی که طی 18 سال گذشته خون هزاران نفر از مردم افغانستان را به زمین ریخته تا به قدرت باز گردد.
اگر نگاهی اجمالی به علت حضور امریکا و ناتو در افغانستان پس از حمله یازدهم سپتامبر سال 2001 بیاندازیم، خواهیم یافت که امریکا و متحدین آن در روز هفتم اکتوبر ۲۰۰۱ به افغانستان حمله کردند. در نتیجه این حمله ولایات یکی پی دیگری از کنترول طالبان خارج شد و جریان‌های سیاسی بر سر تشکیل حکومت فراگیر در بن آلمان به توافق رسیدند.
اما حال با گذشت 18 سال از حمله امریکا در افغانستان، طالبان بار دیگر به دروازه‌های کابل رسیده‌اند، جنگجویان این گروه در ولسوالی‌های کابل حضور دارند و حالا می‌توانند شهرها را سقوط دهند و شاهراه‌ها را مسدود نمایند.
از سوی دیگر با توجه به عدم اعتماد کشورهای همسایه افغانستان به نیت و هدف امریکا، حال طالبان حامیان بیشتری در منطقه پیدا کرده، درحالی که بیست سال پیش، تنها پاکستان، امارات و عربستان حامیان این گروه بودند.
مسائل مربوط به افغانستان پیچیده و غیرقابل پیش‌بینی شده و به میدان داد و ستدی تبدیل شده که هر کس به دنبال تحقق اهداف و رسیدن به خواست خود است، بدون این‌که در نظر داشته باشند نتیجه و تأثیر این تحولات بر زندگی مردم افغانستان چه خواهد بود.
حامد کرزی؛ رئيس‌جمهور پیشین روز پنج‌شنبه گذشته(10 اسد) در یک نشست خبری در کبال گفت که امریکا با طالبان به تفاهم رسیده و آن را به امضا می‌رسانند و در عین زمان، این کشور با حکومت افغانستان هم یک تفاهم جداگانه امضا می‌کند. کرزی گفت که در امضای دو تفاهم جداگانه از سوی ایالات متحده امریکا با طالبان و حکومت افغانستان، «یک تفرقه را می‌بینم». او خاطرنشان ساخت که میان صلح و «معامله امریکا با پاکستان» فرق می‌گذارد.
کرزی گفت: «جنگ امریکا و مفادات (منافع) پاکستان، ما و طالبان یک‌دیگر را کشته روان هستیم، پروسه صلح تا حالا به هیچ عنوان افغانی نیست. کوشش می‌شود در اختیار پاکستان و امریکا باقی بماند و نتیجه این روند، «تغییر صحنه جنگ» می‌شود که در آن طالبان وارد پروسه صلح می‌شوند و جای این گروه را داعش می‌گیرد.
امریکا نه تنها در تحقق اصلی‌ترین بهانه حضورش در افغانستان موفق نبوده که در قسمت مبارزه با کشت و تولید مواد مخدر نیز ناکام بوده است.
در سال ۱۹۹۴ میلادی حدود ۷۱ هزار هکتار زمین در افغانستان زیر کشت مواد مخدر بود، اما در سال ۱۹۹۶ که گروه طالبان به قدرت رسید، این رقم به ۵۷ هزار کاهش یافت و در زمان فروپاشی رژیم این گروه در سال ۲۰۰۱، تنها در 8 هزار هکتار زمین تریاک کشت می‌شد.
اما از سال ۲۰۰۲( به جز سال گذشته)، کشت و تولید مواد مخدر در افغانستان پیوسته در حال افزایش بود، تا جایی که مجموع مساحت زمین زیر کشت این مواد از ۳۲۸ هزار هکتار گذشته و تولید مواد مخدر در کشور به سالانه 9 هزار تن رسیده است.
این نشان می‌دهد که هدف حضور امریکا در افغانستان به بهانه مبارزه با طالبان و مواد مخدر، شعاری پوشالی و دهن پرکن برای فریب افکار عمومی و مجاب کردن جامعه جهانی برای حمایت از این حمله بوده است؛ وگرنه غرب به دنبال تحقق خواست‌های خود است تا تأمین نیازهای اولیه مردم افغانستان که همانا، برقراری امنیت و داشتن یک زندگی آرام می‌باشد. پس نباید نسبت به هر قدمی که غرب و متحدان آن با نام افغانستان برمی‌دارند، زودباور بود، بلکه باید تلاش کرد تا افسار سرنوشت کشورمان را خود به دست بگیریم و برای نقش واقعی خودمان زندگی نماییم؛ نه به خواست دیگران!
نویسنده: سید مصطفی حبیبی