عباس عراقچی؛ معاون سیاسی وزارت خارجه ایران رویکرد حذفی و یکجانبه گرایانه در روند صلح افغانستان را رد و تاکید کرده که "مشورت با کشورهای همسایه افغانستان و رفع نگرانی آنها تضمین کننده موفقیت دولت افغانستان در اجرای هرگونه توافق صلح خواهد بود."
 
آقای عراقچی در دیدار با اینگرید هیدن؛ معاون سیاسی دفتر نمایندگی سازمان ملل در افغانستان (یوناما) که به تهران سفر کرده، گفته به "نیات امریکا در افغانستان تردید دارد."
 
معاون سیاسی وزارت خارجه ایران با اشاره به لزوم اتخاذ رویکرد منطقه‌ای و مشارکت فعالانه کشورهای همسایه برای پیشبرد روند صلح با محوریت و مشارکت دولت افغانستان، مشورت با تمامی جناح‌های سیاسی آن کشور را شرط دستیابی به صلح پایدار خوانده ‌است.
 
قبل از این مایک پومپئو، وزیر خارجه آمریکا گفته بود که پیشرفت روند صلح افغانستان به سود ایران است و اگر این کشور تلاش کند آن را برهم بزند، آمریکا با آن برخورد خواهد کرد.
 
این موضع گیری در حالی صورت می گیرد که امریکایی ها کلیت روند صلح افغانستان را به گروگان گرفته اند. ایران به عنوان یک کشور مقتدر و مؤثر منطقه که در همسایگی افغانستان قرار دارد و اشتراکات تاریخی، جغرافیایی، فرهنگی و دینی فراوانی با افغانستان دارد، تنها طرفی نیست که در روند صلح با طالبان غایب است، مردم و دولت افغانستان نیز وضعیت مشابهی دارند؛ زیرا امریکا این روند را در انحصار خود قرار داده و حتی مردم افغانستان هم نمی دانند که در پشت پرده این بازی مزورانه چه می گذرد.
 
از دید ناظران، روند صلح افغانستان پیش از همه، نیازمند حمایت قدرت های منطقه ای از جمله ایران است. کشورهای همسایه و قدرت های منطقه باید مطمئن شوند که این روند متضمن ثبات و آرامش در افغانستان و منطقه خواهد بود و یک معامله استعماری میان دوطرف درگیر یعنی امریکا و طالبان به منظور ایجاد بهانه ای برای خروج نیروهای خارجی نخواهد بود.
 
از جانب دیگر، با حذف دولت و مردم افغانستان از روند صلح نمی توان یک بسته وارداتی از خارج را بر سرنوشت سیاسی مردم افغانستان، تحمیل کرد و انتظار داشت که قدرت های منطقه نیز باید به طور همه جانبه از برنامه ها و بازی های استعماری امریکا در این زمینه حمایت و پشتیبانی کنند.
 
ایران از همسایه های مهم و اثرگذار افغانستان است که همواره با دولت مرکزی کابل، روابط دوستانه و برادرانه داشته است. ایران از صلح و ثبات در افغانستان حمایت می کند؛ زیرا آن را متضمن آرامش و امنیت خود می داند. ایران در عین حال، مخالف سیطره و حضور نیروهای بیگانه در افغانستان است؛ زیرا معتقد است که یکی از اصلی ترین عوامل ناامنی و بحران و جنگ در افغانستان، حضور و مداخله نظامی قدرت های خارجی است.
 
با اینهمه، امریکا نمی خواهد ایران از نقش و نفوذ مثبت و سازنده خود در راستای استقرار صلح و ثبات در افغانستان استفاده کند؛ زیرا این به سود پروژه های استعماری واشنگتن نیست. امریکایی ها همانگونه که ۱‍۸ سال جنگ را بر مردم افغانستان تحمیل کردند، این بار می خواهند صلح مورد نظر خود را نیز بر آنها بقبولانند؛ اما این رویکرد، هرگز به سود صلح نیست و راه به جایی نخواهد برد.
 
صلح زمانی مستقر می شود که از حمایت دولت و مردم افغانستان برخوردار باشد و کشورهای همسایه و منطقه نیز بدانند که در پشت پرده چه می گذرد و چه سرنوشتی در انتظار منافع مشروع آنها در افغانستان خواهد بود.
 
یکی از پیش شرط های امریکا در روند صلح با طالبان، تضمین عدم استفاده از خاک افغانستان علیه منافع امریکا است. این در حالی است که ایران و افغانستان ۹۰۰ کیلومتر مرز مشترک و ده ها مورد اشتراک دیگر دارند. بنابراین، آیا نباید ایران در روند صلح افغانستان دخیل باشد و به عنوان یک طرف اصلی، نقش و سهم خود را در کلیه مراحل این روند ایفا نماید؟
 
چه تضمینی وجود دارد که صلح امریکا با طالبان، یک حاشیه امنیت خطرناک برای گروه تروریستی داعش در افغانستان ایجاد نکند؟ در آن صورت آیا بازهم باید انتظار داشت که ایران از صلح امریکایی در افغانستان حمایت کند؟
 
این انتظار نه معقول است، نه موجه و نه کمکی به تأمین منافع مشروع ایران در افغانستان می کند. بر این اساس، انحصار، یکجانبه گرایی و رویکرد حذفی در روند صلح افغانستان باید شکسته شود و قدرت های منطقه ای و همسایگان مهم افغانستان باید در این روند، سهم و مشارکت مؤثر و تعیین کننده داشته باشند. تنها در این صورت است که صلحی پایدار، باثبات و واقعی در افغانستان ایجاد خواهد شد.