حدود ۷۵ عضو کنگره امریکا با ارسال نامه‌ای به مایک پمپئو؛ وزیر خارجه آن کشور خواستار حفظ دستاوردهای زنان افغان در مذاکرات صلح و مشارکت فعال آنان در روند مذاکره با طالبان شدند.
 
اعضای کنگره امریکا گفته‌اند که خواهان حفظ دستاوردهای ۱۸ سال گذشته افغانستان‌اند. آنان در این نامه تاکید کرده‌اند که باید در گفتگوهای صلح با طالبان، صدای زنان افغان شنیده‌ شود.
 
در این نامه آمده‌است: «در مذاکراتی که میان هیات گفتگوکننده امریکا با طالبان که در ماه‌های فبروری و می ۲۰۱۹ در قطر صورت گرفت از زنان افغان نمایندگی نشد، ضرورت است که صدای زنان نه تنها در مورد حقوق‌شان؛ بلکه درباره آینده کشورشان نیز شنیده شود.»
 
اعضای کنگره امریکا همچنین در این نامه از وزارت خارجه آن کشور خواسته‌اند که از موقف زنان افغان در مذاکرات صلح و دستاوردهایی که در این راستا در سال‌های گذشته با مشکلات زیاد به‌دست آمده‌، حفاظت شود.
 
این درخواست در حالی مطرح می شود که به باور منتقدان، عملکرد برخی نهادهای حقوق بشری و فعال در عرصه حقوق زن، نمادین، تشریفاتی، شهرت طلبانه و منفعت جویانه بوده است. آنها نیات واقعی مدعیان این عرصه را زیر سؤال می برند و نسبت به آن ابراز تردید می کنند؛ اما آنچه در این میان، کمتر مورد توجه قرار گرفته است وضعیت و جایگاه زنان در زمینه تلاش های صلح امریکا با طالبان است.
 
از سوی دیگر، مخاطب اصلی ندای صلح، گروه هایی هستند که میانه مناسبی با طیف زنان جامعه نداشته اند. به عنوان نمونه طالبان، هیچگاه نسبت به زنان و حقوق آنان،‌ حتی برپایه نظام فقهی و حقوقی اسلام مورد قبول خود شان نیز عنایتی نشان نداده اند.
 
طالبان در زمان حاکمیت خود، سختگیرانه ترین قوانین را به منظور اعمال محدودیت بر زنان در افغانستان به اجرا می گذاشتند.
 
به همین جهت و با توجه به اینکه زنان همچنان غایب بزرگ روند صلح افغانستان هستند، به نظر می رسد این موضوع، یکی از جدی ترین چالش های روند کنونی صلح به حساب می آید. در این شکی نیست که صلح به نفع همه اتباع و شهروندان افغانستان از جمله زنان است؛ اما چه صلحی؟ صلحی که تنها به بازگشت طالبان به سیاست منجر شود یا صلحی که در سایه قانون اساسی کنونی، آزادی های مدنی و حقوق شهروندی همه طیف های اجتماعی افغانستان میسر گردد؟ آیا چنین تضمینی وجود دارد که طالبان، با رعایت این اصول به صلح مورد نظر مردم افغانستان گردن بگذارند؟
 
شماری از فعالان زن پیش از این گفته اند که آنها از روند مصالحه حمایت می کنند؛ اما نه به هر قیمتی.
 
این نشان می دهد که زنان نسبت به عدم تعریف جایگاهی برای خود در روند صلح، معترض اند و آن را برای آینده وضعیت زنان در افغانستان،‌ نگران کننده می دانند.
 
در این شکی نیست که صلح به نفع همه - از جمله زنان- است و ادامه وضعیت کنونی به سود هیچکس نیست؛ اما این منوط به آن است که روشن شود صلحی که قرار است ایجاد شود برپایه چه اصول و مکانیزم هایی استوار خواهد بود و متضمن کدام حقوق و امتیازات برای طرفین مصالحه و مهمتر از آن، مردم افغانستان به شمول زنان می باشد. در صورتی که روند کنونی همچنان ادامه یابد و طالبان به صورت یکجانبه از امتیازهای صلح بهره مند شوند، مسلما همه طیف های اجتماعی کشور از جمله زنان، بار دیگر، قربانی حضور طالبانی خواهند شد که هیچ تغییری در منش و نگرش گذشته آنان ایجاد نشده است و این ناهمخوانی اصلی روند صلح با حقوق زنان است.
 
در گذشته تلاش های پراکنده ای برای مشارکت دادن شماری از زنان در روند گفتگوهای صلح، انجام شده؛ اما اکنون که این روند وارد مراحل جدی تری شده، غیبت زنان بیش از گذشته، محسوس است.
 
امریکا شاید نمی خواهد با تاکید بر حضور زنان در این روند، خود را در برابر تفکر زن ستیزانه طالبان قرار دهد و به این ترتیب، مجبور شود تمامی زمینه های فراهم شده در این عرصه را خراب کند؛ اما آیا وقتی پای امتیاز دادن و امتیاز گرفتن واقعی به میان بیاید، بازهم محافظه کاری و خودسانسوری، کمکی به حل مساله خواهد کرد؟
 
امریکا بارها نسبت به اینکه حقوق زنان در افغانستان یکی از دستاوردهای دخالت مرگبار و پرهزینه نظامی واشنگتن و متحدانش بوده، مباهات کرده است؛ اما به نظر می رسد که از این پس، نه تنها به این امر، افتخار نخواهد کرد؛ بلکه در اقدامی شرم آور، شاید آن را به عنوان بخشی از امتیازاتش در روند صلح، به گروه طالبان واگذار کند. این همان چیزی است که پرسش های نگران کننده ای را در قبال غیبت معنادار زنان افغان در روند صلح امریکا و طالبان، ایجاد می کند.