تنش نمایندگان پس از انتخابات جنجالی ریاست مجلس برای سومین روز متوالی ادامه یافت.

تنش روز دوشنبه (30 ثور) در مجلس پس از آن آغاز شد که نمایندگان طرفدار کمال ناصر اصولی می‌خواستند وارد تالار مجلس شوند؛ اما زمانی که با دروازه بسته مواجه شدند با زور وارد مجلس شدند.

هنگام ورود این نمایندگان دروازه تالار شکسته شد و 3 تا 5 مامور امنیتی مجلس هم در نتیجه فشار و برخورد نمایندگان زخمی شده و به شفاخانه انتقال داده شدند.

عبدالرؤوف انعامی؛ منشی قبلی مجلس در واکنش به تنش‌های تازه گفت: "سنگ بنای دوره هفدهم مجلس اینگونه گذاشته شد و خدا می‌داند که ما در 5 سال آینده با چه منازعات درونی مواجه خواهیم بود؛ در حالی‌که فلسفه وجودی پارلمان حل منازعات ملی از طریق گفتگو و بحث است."

همچنین، فاروق وردک؛ وزیر دولت در امور پارلمانی نیز امروز به مجلس نمایندگان آمد و با آقای رحمانی؛ رییس منتخب دیدار داشت.
 
با این حال، آنچه تاکنون رخ داده، حاکی از آن است که تلاش های صورت گرفته برای مهار بحران در مجلس نمایندگان، کارساز نبوده و دوطرف تنش، عزم خود را جزم کرده اند تا افراد مورد نظر خود را به ریاست این نهاد برسانند.
 
در این میان، همانگونه که آقای انعامی هم گفته است، مجلسی که باید مسایل و منازعات ملی را از راه گفتگو و دیالوگ و مبتنی بر قانون و انصاف و عدالت، حل و فصل کند، اکنون خود به بزرگترین کانون درگیری و تنش و منازعه و تقابل و جنگ قدرت میان اعضای خودش بدل شده است؛ نمایندگانی که برای رسیدن به هدف شان در حمایت از یک فرد، نه تنها هیچ تعهدی نسبت به کار مقدس نمایندگی از مردم و رفتاری شایسته شأن حضور در عالی ترین نهاد قانون گذاری کشور را ندارند؛ بلکه با توسل به زننده ترین ابزارها و زشت ترین رفتارها و رکیک ترین دشنام ها نشان می دهند که هیچ نسبتی با مردم و موکلان خویش ندارند.
 
حضور چنین افرادی در کرسی نمایندگی از مردم افغانستان، بزرگترین اهانت به اراده، انتخاب و آرای مردم است؛ اما همه می دانند که این افراد، برگزیده مردم نیستند، از مسیرهای مشروع به قدرت نرسیده اند و به همین دلیل، خود را متعهد به نمایندگی از مردم، صیانت از حقوق آنها و پاسداری از اصول و ارزش های قانون اساسی نمی دانند. اغلب آنها به جای آنکه نماینده برگزیده مردم افغانستان باشند، نماینده پول و قوم و نفوذ و واسطه و زد و بندهای مافیایی پشت پرده ای هستند که به عنوان شاخص های اصلی، در تعیین شان به عنوان نامزد پیروز انتخابات پارلمانی، نقش داشته است.
 
بر این اساس، هرگز عجیب نیست که در جنگ قدرتی که در خانه ملت جریان دارد، مردم افغانستان که باید صاحبان واقعی این خانه و مالک اصلی کرسی های آن باشند، هیچ جایگاه تعریف شده و قابل تشخیصی ندارند؛ زیرا مردم افغانستان نه دالرهای بادآورده دارند، نه دستی در آتش فساد و زد و بندهای پولساز مافیایی دارند، نه مزدور و دست نشانده قدرت های خارجی اند، نه آنگونه که اعضای کنونی پارلمان می اندیشند، به برتری جویی قومی باور دارند و نه با جنگ زنانه بر سر کرسی ریاست مجلس، اصول روشن قانون را نقض می کنند و در نمایشی خفت بار و شرم آور، آبروی کشور را در برابر دوربین های رسانه ای می ریزند.
 
بحران ریاست مجلس اما سرانجام ممکن است در تفاهمی که میان طرف های ذینفع ایجاد می شود، حل و فصل شود؛ اما این آغاز توفاتی و تنش آلود و بحرانی نشان می دهد که پارلمان جدید، کمترین نسبتی با مردم افغانستان ندارد، از درد و رنج و فقر و محنت آنها نمایندگی نمی کند، هیچ درکی از نیازهای حیاتی آنان ندارد و نمی تواند نماینده ای امین و صادق و شایسته برای ملت باشد. این پارلمان، اجتماعی از نمایندگان مافیا و فساد و قوم گرایی و زد و بندهای پشت پرده است و مسؤول مستقیم ایجاد این وضعیت نیز کمیسیون های فاسد انتخاباتی، دست های قدرتمند درون حکومتی و قدرت های خارجی دخیل در پروژه مهندسی سازمان دهی شده انتخابات پارلمانی هستند.
 
به بیان دیگر، پارلمان کنونی، پارلمان همان دست های پلید پشت پرده است نه پارلمانی که مردم افغانستان علیرغم ناامیدی هایی که در پی بارها خیانت و نامردمی در حق شان، صورت گرفت، بار دیگر از جان شان مایه گذاشتند و پای صندوق های رأی آمدند تا با انتخاب شان به دموکراسی در حال مرگ افغانستان، حیاتی دوباره ببخشند و با روی کار آوردن آن، خانه ملت را به صاحب واقعی آن که مردم هستند، بازگردانند.