سرور دانش؛ معاون دوم رییس جمهوری در پاسخ به ادعای طالبان مبنی بر این‌که «ثواب جهاد در رمضان» بیشتر است، گفته‌ است که دست از مغالطه بردارند و آتش ‌بس را قبول کنند.
 
آقای دانش که روز یکشنبه، ۱۵ ثور در مراسم معرفی «قانون حمایت از حقوق اطفال» سخن می ‌گفت، تصریح کرد که بر طالبان فرض است که دست از مغالطه بردارند و کشتن زنان، مردان و اطفال بی ‌گناه را متوقف کنند.
 
پیش از این طالبان در واکنش به قطعنامه لویه جرگه مشورتی صلح مبنی بر اعلام آتش ‌بس فوری، اعلام کرده ‌بودند که جنگ این گروه در ماه رمضان تشدید خواهد شد و دلیل آن «ثواب بیشتر جهاد در رمضان» است.
 
رمضان ماه رحمت الهی، نزول قرآن و یگانگی مسلمانان اعم از فقیر و غنی با از میان رفتن فاصله ها و تفاوت های طبقانی و فروریختن برتری های برساخته و شرک آلود دنیوی است. در این ماه، مسلمانان فرصت پیدا می کنند تا علیرغم همه خطاها و گناهانی که در دیگر ماه های سال مرتکب شده اند، از دروازه های باز رحمت و مغفرت الهی، وارد بهشت امن گشایش و بخشایش شوند و مشمول آمرزش و رحمت حق تعالی قرار بگیرند.
 
بنابراین، این پیام سازنده و امیدبخش ماه مبارک رمضان، بیش از همه باید گروه ها و جریان هایی را به تأمل و اقدام عملی وادارد که همه روزه به نام دین و اسلام و خدا و قرآن و شریعت و جهاد و توحید و مبارزه با کفر و الحاد و شرک و بت پرستی و... آدم می کشند و خون می ریزند و انتحار می کنند و بمب می گذارند و ویران می کنند.
 
ماه مبارک رمضان در این زمینه، ترازوی ترازکننده ادعاها و عملکردها است. یعنی محک زدن مسلمانانی که به قول قوی قرآن، ایمان آورده اند؛ اما باید ایمان بیاورند!
 
گروه طالبان هم یکی از همان گروه هایی است که با ادعای اسلام و مسلمانی و قرآن و شریعت غرای محمدی(ص) مشغول «جهاد» است. طالبان استدلال می کنند که افغانستان، تحت اشغال خارجی ها و کفار و بیگانگان است و آن گروه وظیفه اسلامی خود می داند که در برابر کفار «جهاد» کند.
 
اما این ادعا زمانی با مشکل رو به رو می شود که میان آنچه ادعا می شود و آنچه در عمل رخ می دهد، تفاوت از زمین تا آسمان است.
 
طالبان می گویند که حتی در ماه مبارک رمضان نیز «جهاد» می کنند و چه بسا میزان و ابعاد و دامنه خشونت ها را تشدید و تقویت می بخشند و گسترش می دهند تا «ثواب بیشتری» کسب کنند؛ این در حالی است که در جنگ هایی که آن گروه به راه می اندازد، نیروهای خارجی آماج قرار نمی گیرند. امریکایی ها و دیگر نظامیان خارجی، در پایگاه های خود در امن و عیش به سر می برند؛ اما نیروهای امنیتی افغانستان و جوانان مظلوم و مسلمان این وطن در اردو و پولیس و امنیت ملی و خیزش مردمی و پولیس محلی، آماج سلاخی های وحشیانه و مرگبار طالبان قرار می گیرند و کشته می شوند.
 
نمونه بارز آن، حمله روز یکشنبه طالبان بر مقر فرماندهی پولیس بغلان بود که ده ها کشته و زخمی برجای گذاشت. هیچیک از قربانیان آن رویداد، کافر و مشرک و ملحد و اشغالگر نبودند. آنها همه مسلمان و فرزندان همین آب و خاک بودند.
 
بنابراین، «جهادی»‌ که طالبان از آن سخن می گویند و قرار است در ماه مبارک رمضان هم تشدید شود تا «ثواب بیشتری» عاید آن گروه شود، جنگ علیه مسلمانان و فرزندان همین مرز و بوم است.
 
این جهاد جز آنچه سرور دانش از آن به عنوان مغالطه یاد کرده، نیست. طالبان با این توجیه، نه تنها اصل اصیل و آموزه ارزشمندی به نام «جهاد» در فرهنگ دینی اسلام را زیر سؤال می برند و بدنام می کنند؛ بلکه با استفاده انحرافی از نام جهاد، کشتار و خونریزی و خشونت مسلمان علیه مسلمان در سرزمین خود شان را ترویج و توجیه می کنند.
 
از جانب دیگر، طالبان اگر به راستی مصمم به «جهاد» علیه آنچه «اشغالگران» می خوانند، هستند چرا در افغانستان در جریان نبردهای میدانی، سربازان مسلمان این کشور را می کشند؛ اما در قطر، نمایندگان و رهبران آن گروه، سرگرم مذاکرات سازش و صلح با «کفار» و «اشغالگران» هستند در حالی که آن گروه، همچنان از مذاکرات مستقیم با دولت افغانستان، امتناع می ورزد؟ آیا این مغالطه نیست؟
 
طالبان فرودست و نیروی پیاده ای که فریفته این طرز فکر مضحک شده اند و همچنان تنور تنش آفرینی طالبان علیه مردم و نیروهای دولتی افغانستان را گرم و آتشین نگه می دارند، یکبار باید بر آنچه در بالا اشاره شد، تأمل کنند تا شاید به این نتیجه برسند که چرا به جای آنکه «اشداء علی الکفار رحماء بینهم» باشند، «رحماء علی الکفار و اشداء بینهم» هستند.