سران اتحادیه عرب در بیانیه پایانی این نشست اعلام کردند که کشورهای عرب پیش‌نویس قطعنامه‌ای را به شورای امنیت سازمان ملل خواهند داد تا امریکا را برای به رسمیت شناختن مالکیت اسرائیل بر بلندی‌های جولان سوریه محکوم کند. این قطعنامه تصمیم دونالد ترامپ را در این باره "بی اعتبار و غیرقانونی" خواند. این بیانیه به کشورهای دیگر هشدار داد که در این زمینه از امریکا تبعیت نکنند.
 
در این بیانیه تاکید شد که بلندی‌های جولان بخشی از خاک سوریه است و تصمیم دونالد ترامپ؛ رئیس جمهور امریکا در به رسمیت شناخت مالکیت رژيم اسرائیل بر این بلندی‌ها، نقض قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد است.
 
پیشتر ابراهیم عساف؛ وزیر خارجه عربستان در نشست وزرای خارجه کشورهای عضو اتحادیه عرب، ایران را بزرگترین تهدید خواند که دنیای عرب را به چالش کشیده است.
 
او از کشورهای عربی خواست تا تشکیل کشور فلسطین و صلح با اسرائیل را به عنوان موضوع محوری و مرکزی خود در نظر بگیرند.
 
بیانیه پایانی سی‌امین نشست اتحادیه عرب در واقع به انتظارهای بسیاری که از این نشست وجود داشت، پایان داد. اعراب یکبار دیگر نشان دادند که قادر به حل مسایل خود نیستند.
 
گروهی از آنها بار دیگر به فرافکنی و دادن نشانی های غلط و آدرس های انحرافی و ارجاعات اشتباهی مشکلات درونی دنیای عرب به بیرون از این دایره پرداختند. مثلا عربستان سعودی و دبیر کل اتحادیه عرب، ایران و ترکیه را متهم به مداخله کردند؛ اما گروهی دیگر از آنها این اظهارات را برنتافتند از جمله امیر قطر که اجلاس را تنها چند ساعت پس از ورودش به تونس، ترک کرد و بدون آنکه نوبت سخنرانی اش برسد، از اجلاس خارج شد.
 
به نظر می رسد سیاست مشترک رژيم اسراییل و امریکا که مجموعا «صهیونیزم امریکایی» را شکل داده اند، در زمینه دامن زدن به ایران هراسی و به تازگی ترکیه هراسی، به بار و بر نشسته و داعیه دیرینه اعراب یعنی آزادی قدس، پایان دادن به اشغال سرزمین پیامبران، مبارزه با سلطه رو به گسترش اسراییل غاصب و درهم شکستن هیمنه عاریتی این رژيم جعلی، در حال فراموش شدن و به تعبیر بهتر جایگزین شدن است.
 
اتحادیه عرب در حالی در بیانیه پایانی اش تلاش کرد ترامپ را به دلیل به رسمیت شناختن حاکمیت دایمی رژيم اسراییل بر بلندی های جولان محکوم کند که خود هیچ بدیل و الترناتیوی برای مهار صهیونیزم امریکایی ارائه نکرد. این مشکل، تنها در ضعیف و انفعال و کنش پذیری سنتی اعراب در برابر امریکا و اسراییل، ریشه ندارد؛ بلکه از شیوع و واگیری اپیدمی صهیونیزم امریکایی در درون جامعه عرب هم ناشی می شود.
 
نمونه روشن این شیوع، رژيم عربستان سعودی است؛ رژيمی که با تشکیل یک ائتلاف دروغین از چند رژیم سرسپرده دیگر، سعی می کند رابطه اعراب با رژيم اسراییل را امری عادی و معمولی و حتی ضروری جلوه دهد؛ اما به جای آن، خطرهای کاذب دیگری مانند ایران و ترکیه را علم کند.
 
رژيم ریاض، تجسم عینی و بارز صهیونیزم امریکایی است. یک نسخه دستکاری شده از ناسیونالیزم کور عربی که در واقعیت امر، سرگرم تضعیف و از میان بردن ریشه های ناسیونالیستی اعراب است. برای درک این مهم، مقایسه شرایط برگزاری و برون داد سی‌امین نشست سران اتحادیه عرب با نخستین نشست این اتحادیه، ضروری به نظر می رسد.
 
نخستین نشست دوره ای اتحادیه عرب در جنوری 1964 به دعوت جمال عبدالناصر در میانه فضای حماسی مردمی و خوش بینانه برای رویارویی با اسرائیل برگزار شد که می خواست در نهر اردن با آن مواجه شود و در آن از سازمان آزادیبخش فلسطین استقبال شد. آن نشست یکی از تأثیرگذارترین نشست های اتحادیه عرب بود؛ اما بعد از آن، نشست های بعدی اتحادیه عرب تاثیرگذاری خود را به تدریج از دست دادند و سکوت های فراموش نشدنی‌ای را از خود به جا گذاشتند: نشست "نَه های سه گانه" در خارطوم در آگست 1967 در حمایت از پایداری مصر بعد از شکست در جنگ 1967، نشست الجزایر در سال 1973 بعد از پیروزی جنگ اکتبر که با خودداری کشورهای عربی در صادرات نفت همراه شد، نشست مغرب در فاس در سال 1982 که شروط طرح عربی برای صلح با اسرائیل تصویب شد، نشست 2002 در لبنان در حمایت از صلح عربی که ملک عبدالله بن عبدالعزیز؛ پادشاه سعودی طرح خود را اعلام کرد که شامل ایجاد کشور مستقل فلسطینی به پایتختی بیت المقدس شرقی و حل قضیه پناهندگان فلسطینی و عقب نشینی اشغالگران از جولان به ازای به رسمیت شناختن اسرائیل می شد و...
 
در نشست سی‌ام اتحادیه عرب انتظار می رفت این اتحادیه از حیثیت قدس به عنوان پایتخت ابدی فلسطین، دفاع کند و تعدی ترامپ برای انتقال سفارت امریکا به قدس و رسمیت بخشیدن به جولان اشغالی را به شدت و با قدرت، مورد نکوهش قرار دهد و تدابیر لازم برای مهار موج صهیونیزم امریکایی را روی دست بگیرد؛ اما این اتفاق در کمال ناامیدی نیافتاد.