به دنبال اظهارات عمران خان؛ نخست‌وزیر پاکستان، افغانستان سفیر خود را از اسلام‌آباد فراخواند.
 
عمران خان پیشتر گفته‌بود که خواهان ایجاد یک اداره موقت و عادلانه در افغانستان است که بتواند انتخابات شفاف برگزار کند.
 
وزارت امور خارجه، این اظهارات نخست‌وزیر پاکستان را «غیرمسؤولانه» خوانده و همزمان معاون سفیر پاکستان در کابل را نیز به این وزارت احضار کرده ‌است. در اعلامیه این وزارت آمده‌است: «وزارت امور خارجه اعتراض شدید خود را نسبت به اظهارات غیرمسؤولانه‌ صدراعظم پاکستان در مورد روند صلح و ایجاد حکومت موقت ابراز کرده و چنین اظهارات را نمونه‌ آشکاری از پالیسی‌های مداخله‌گرانه پاکستان و بی‌احترامی به حاکمیت ملی و خودمختاری مردم افغانستان می‌داند.»
 
زلمی خلیلزاد؛ نماینده امریکا در روند صلح افغانستان هم گفته‌است که اگرچه پاکستان در مذاکرات صلح با طالبان نقشی سازنده بازی کرده؛ اما اظهارات اخیر او (عمران خان) «سازنده» نیست.
 
خلیلزاد افزوده:‌ «افغان‌ها و تنها افغان‌ها باید در مورد آینده افغانستان تصمیم بگیرند.»
 
اقدام افغانستان همانگونه که انتظار می رفت در برابر دومین مداخله آشکار نخست وزیر پاکستان در امور داخلی افغانستان، تند و تنش آلود و جدی بود. این شاید همان چیزی بود که در شرایط امروز، افغانستان به آن نیاز داشت؛ زیرا قدرت های همسایه و خارجی تلاش های هماهنگی را آغاز کرده اند تا در پوشش صلح با طالبان، اهداف و نیات خود را محقق سازند و چتر هژمونی خود را بر سراسر خاک افغانستان بگسترند. سنخ و جنس اظهارات مکرر نخست وزیر پاکستان نیز همین است. او صریحا درباره چشم انداز سیاسی آینده افغانستان صحبت می کند. او از تشکیل دولت موقت می گوید؛ دولتی که باید جایگزین دولت کنونی شود، دولتی که باید پاکستان و امریکا و چند کشور عربی و اروپایی و... آن را تعیین کنند نه مردم افغانستان، دولتی که در آن، طالبان قدرت محوری باشند نه نیرویی که به واسطه رأی مردم افغانستان، روی کار می آید.
 
در این میان البته نباید تصور شود که عمران خان تنها کسی است که از دولت موقت برای افغانستان سخن می گوید. این تنها ایده عمران خان نیست. او همکاران و هواداران دیگری نیز در منطقه و عرصه بین المللی دارد.
 
به بیان روشن تر، آنچه عمران خان می گوید دیگران انجام می دهند. نمونه روشن آن، عملکرد امریکا و نماینده ویژه آن زلمی خلیلزاد در قالب صلح با طالبان است. چه کسی در افغانستان می داند که در پنج دوره گفتگوی پشت پرده خلیلزاد با طالبان چه گذشته است و آنها در چه زمینه هایی گفتگو کرده اند و در چه عرصه هایی به توافق و تراضی رسیده اند؟ حتی حکومت افغانستان هم از این روند به طور کامل و با جزئیات، آگاهی ندارد.
 
با این وجود، در یکی از عجیب ترین واکنش ها، زلمی خلیلزاد هم سخنان عمران خان را «غیر سازنده» توصیف کرده و مدعی شده که افغان ها و فقط افغان ها باید در مورد آینده افغانستان، تصمیم بگیرند!
 
یکی باید از آقای خلیلزاد بپرسد که اگر نسبت به این ادعایش صادق است، پس خود او از سوی چه کسی در کرسی تصمیم گیری به جای افغان ها و برای افغان ها نشسته است؟ شاید او از «نیمه افغانی» اش استفاده می کند و با طالبان روی سرنوشت آینده افغانستان، وارد معامله شده است! اما نه او نمی تواند چنین کند؛ زیرا او یک امریکایی است و نماینده ویژه وزارت امور خارجه آن کشور در روند صلح افغانستان است نه نماینده ویژه وزارت خارجه افغانستان. او حتی نتوانست یک انتقاد ساده و واقعی مشاور امنیت ملی رییس جمهوری افغانستان را برتابد و آقای محب به خاطر انتقادش از پنهانکاری و دروغ و ریای امریکایی ها در روند صلح کشورش، به شدت توبیخ و تحقیر شد و برای همیشه از دسترسی به امتیازات دیپلماتیک اش به عنوان یک مقام رسمی یک کشور مستقل، محروم گردید.
 
بنابراین، آنچه عمران خان می گوید، خلیلزاد انجام می دهد و به نظر نمی رسد تفاوت معناداری میان آنها وجود داشته باشد.
 
با این حال، واکنش تند و شدید دولت و جریان های سیاسی افغانستان به اظهارات عمران خان که وزارت خارجه پاکستان را به توجیه برای تکاپو وادار کرد، تذکری شد برای امریکا و سایر قدرت هایی که در اندیشه تحمیل پروژه های خود بر آینده سیاسی افغانستان هستند. آنها رویای سلطه دایمی بر افغانستان از رهگذر جنگ یا صلح را به گور خواهند برد. اینجا گورستان امپراتوری ها است.