صبح روز شنبه در اثر یک حمله هوایی در ولایت قندوز ۱۴ غیر نظامی کشته و دو نفر دیگر مجروح شده‌اند.
 
یک سخنگوی نیروهای امریکایی در افغانستان گفت که در حملات مشترک نیروهای افغان و امریکایی بر «طالبان» در قندوز، تعدادی از غیرنظامیان کشته شده‌اند.
 
صفی الله امیری؛ معاون شورای ولایتی قندوز هم گفت که در این حمله ۹ کودک، سه زن و دو مرد جان باخته‌اند.
 
دبرال ریچاردسون؛ سخنگوی ارتش امریکا نیز ضمن تایید این آمار، طالبان را در مرگ غیرنظامیان مقصر دانست و گفت:"طالبان در خانه‌های غیرنظامیان پنهان شده بودند و بدون نگرانی از جان غیرنظامیانی که آنجا زندگی می‌کنند به داخل و خارج از مجتمع تردد می‌کردند."
 
پیش از این در ننگرهار هم ۱۲ عضو خانواده یک سرباز ارتش در حمله هوایی نیروهای دولتی و خارجی کشته شده بودند.
 
به گزارش سازمان ملل، تعداد غیرنظامیانی که در سال ۲۰۱۸ در افغانستان کشته شده اند، بیشترین میزان در ۱۸ سال گذشته بوده است.
 
موضوع دردناک این است که هیچکس به دلیل ارتکاب این جنایت های هولناک، مورد محاکمه و مجازات قرار نمی گیرد. در حالی که مردم همه روزه در ولایت های مختلف، پیکرهای بیجان عزیزان شان را بر دوش می کشند و با راه پیمایی های اعتراضی، خواستار دادخواهی در قبال کشتار فاجعه بار مردم بی دفاع غیر نظامی می شوند، نه دولت مسؤولیتی را بر عهده می گیرد، نه نیروهای خارجی و نه طالبان.
 
این رویه ای است که در ۱۸ سال همواره ادامه داشته است؛ در حالی که کشتار مردم بی گناه، زنان و کودکان مردم افغانستان، سال به سال رکوردهای پیشین را شکسته و آمار جدیدی را رقم زده است.
 
در تازه ترین مورد در کشتار قندوز هم سخنگوی نیروهای امریکایی به سادگی اعلام کرده که مسؤول این جنایت، طالبان هستند نه نیروهای دولتی یا خارجی؛ زیرا آنها در میان غیر نظامیان و خانه های مسکونی، پناه گرفته بودند. این در شرایطی است که حضور طالبان در میان مردم ملکی، هرگز کشتار بی رحمانه زنان و کودکان بی دفاع به وسیله دولت و خارجی ها را توجیه نمی کند. آنها در حالی که می دانند که طالبان در میان مردم، پناه گرفته اند چرا باید به حملات هوایی کور و مرگبار اقدام کنند؟
 
از جانب دیگر، حتی اگر این ادعا که طالبان در میان غیر نظامیان پناه گرفته و از آنها سپر انسانی ساخته بودند، درست باشد، این موضوع نمی تواند جنایت ارتکابی نیروهای دولتی و خارجی علیه غیر نظامیان را توجیه کند و آنها را از پیگرد قضایی، مصون سازد.
 
مساله مهم دیگر اینکه نیروهای خارجی در سایر موارد، از سرکوب طالبان احتراز می کنند و هرگز حاضر نیستند مانع از حملات و کشتارهای بی رحمانه آنها در جنگ های منظم شوند. نمونه روشن آن، فاجعه ای است که به تازگی در ولسوالی سنگین ولایت هلمند رقم خورده است که طی آن، نیروهای طالبان حدود ۶۵ سرباز امنیتی کشور را شهید و ده ها نفر دیگر از آنها را از زخمی کرده اند.
 
جنگ سنگین را طالبان آغاز کرده اند و تاکنون – زمان نوشتن این مقاله- همچنان ادامه دارد؛ اما نیروهای خارجی، صرفا تماشاچی هستند و هیچ اقدامی برای سرکوب و کشتار طالبان مهاجم و دفاع از نیروهای امنیتی افغانستان انجام نمی دهند.
 
با این حساب، جنگ افغانستان ماهیتا یک جنگ جنایتکارانه است؛ زیرا در آن، تنها مردم و نیروهای امنیتی افغانستان هستند که قربانی می شوند. قتل عام اعضای خانواده سرباز ننگرهاری که در میدان وردک، مشغول انجام وظیفه بود، تنها یک مورد کوچک از وضعیت فاجعه بار فراگیری است که در زندگی مردم و نیروهای امنیتی افغانستان جریان دارد.
 
یکی دیگر از جنبه های جنایتکارانه این جنگ این است که هریک از طرف ها دیگری را مسؤول و مقصر فجایع آن می شناسد تا عمل خود را توجیه کند و از تبعات کیفری آن فرار کند. این در حالی است که مرگ غیر نظامیان، از سوی هر مرجعی و بنا به هر دلیلی که صورت بگیرد، هیچ توجیهی ندارد و عامل یا عوامل آن باید به سرعت و به صورت علنی، محاکمه و مجازات شوند.
 
رییس جمهور غنی به تازگی گفته است که هدف از خشونت های جاری که پیش از استقرار صلح صورت می گیرد، امتیازگیری است. با این حال، به باور منتقدان، صلح مورد نظر آقای غنی یا امریکا هم نمی تواند به تأمین عدالت برای قربانیان بی دفاع این جنگ جنایتکارانه و خشونت های مرگبار ناشی از آن منجر شود؛ زیرا استقرار صلح، همه طرف هایی را که در جنگ، مرتکب جنایت و کشتار و خونریزی شده اند، از پیگرد کیفری معاف می کند و چه بسا شرایط دست یافتن ساده و آسان آنها به قدرت و سیطره بر سرنوشت مردم را فراهم می سازد. آیا چنین صلحی، ارزش اینهمه خونریزی و خشونت و جنایت و کشتار بی مجازات و بدون تبعات را دارد؟