مقامات ارشد افغانستان از نتیجه مذاکرات طالبان و امریکا در دوحه استقبال کرده‌اند.
 
اشرف غنی، رئیس جمهوری گفت که حکومت افغانستان بود که خواهان همکاری جامعه جهانی در پیشبرد روند صلح شد و افزود افغان‌ها صلح دایمی می‌خواهند که مالکیت آن از آن مردم و دولت افغانستان باشد.
 
او گفت که اکنون صلح به یک گفتمان ملی تبدیل شده، از حاشیه به متن آمده است.
 
عبدالله عبدالله هم از نتایج مذاکرات قطر استقبال کرده؛ اما همزمان نسبت به دروغ و فریب طالبان هشدار داده است.
 
زلمی خلیلزاد گفته است که دوطرف روی "پیش‌نویس" خروج نیروهای امریکایی از افغانستان و تضمین‌‌هایی برای مبارزه علیه تروریزم "توافق" کرده ‌اند.
 
او همچنین مدعی شد که روی دو مورد دیگر یعنی "گفتگوهای بین‌الافغانی" و "آتش‌بس همه‌جانبه" نیز توافق کلی حاصل شده است؛ اما طالبان بار دیگر تاکید کرده اند که هیچ توافقی برای مذاکره با دولت و آتش‌بس صورت نگرفته است.
 
استقبال کابل از نتایج طولانی ترین دور مذاکرات دوجانبه امریکا و طالبان در قطر که طی ۱۶ روز در سطح مذاکره کنندگان ارشد و با صلاحیت برگزار شد، نشان می دهد که این بار برخلاف گذشته، امریکا نگرانی ها و دغدغه های دولت افغانستان در این گفتگوها را مد نظر قرار داده است.
 
به باور شماری از تحلیلگران، اگرچه نفس توافق روی خروج نیروهای امریکایی از افغانستان برای حکومتی که به میزان چشمگیری متکی به حمایت و حضور این نیروها است نمی تواند پیام خوشایندی باشد، و از سوی دیگر، توافق با طالبان روی خروج نظامیان امریکایی، در شرایطی که واشنگتن با کابل، پیمان امنیتی دارد و در چارچوب آن، متعهد به حمایت نظامی از حکومت افغانستان است، بذاته یک توافق غیر اصولی و ناقض مشروعیت و حاکمیت ملی حکومت کابل است؛ اما استقبال رهبران حکومت از برایند نشست دوحه به معنای آن است که احتمالا زمان توافق شده برای خروج نظامیان امریکایی از افغانستان، طولانی تر از آن است که موجب نگرانی اشرف غنی از دچار شدن به سرنوشت داوودخان یا داکتر نجیب شود.
 
یکی دیگر از دلایل احتمالی خوش بینی کابل به نتایج مذاکرات دوحه ممکن است این باشد که امریکا و طالبان، مطالبه اصلی اشرف غنی مبنی بر قربانی نشدن انتخابات برای روند صلح را در نظر گرفته و دستیابی به یک توافق جامع و پایدار، دست کم تا برگزاری انتخابات ریاست جمهوری تابستان سال آینده خورشیدی را به تعلیق انداخته اند.
 
موضوع سومی که می تواند به عنوان یکی دیگر از دلایل استقبال کابل از نشست دوحه مطرح باشد، چراغ سبز و انعطاف طالبان به پذیرش طرح گفتگوهای مستقیم صلح با دولت افغانستان است. اگرچه اعلامیه رسمی طالبان، حاکی از آن است که آن گروه، همچنان در برابر این خواسته مقاومت می کنند و از پذیرش آن سر بازمی زنند.
 
ادعای زلمی خلیلزاد درباره توافق امریکا با طالبان بر سر کلیات طرح استقرار آتش بس همه جانبه هم بی تردید، موجبات خوش بینی و خرسندی کابل را فراهم خواهد کرد. در حالی که طالبان، این مورد را نیز همانند موضوع پذیرش مذاکره مستقیم با دولت افغانستان، رد کرده و توافق بر سر آن را انکار کرده اند.
 
با اینهمه، همانگونه که در موضع گیری عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی هم بازتاب یافته، توافقات روی کاغذ با طالبان، تنها یک طرف ماجرا است؛ طرفی که شاید مورد تأیید گروه طالبان و حتی امریکا باشد؛ اما نتایج و برآیندهای آن در عمل، برای مردم و دولت افغانستان، شاید همان چیزی نباشد که باید باشد.
 
بنابراین، ضمن ابراز خوش بینی نسبت به چشم انداز مذاکرات صلح با طالبان و پافشاری غیرقابل عدول بر لزوم گفتگوهای مستقیم و مستقل بین الافغانی میان طالبان، نمایندگان حکومت مرکزی و احزاب و جریان های سیاسی و طیف های قومی افغانستان، نقش تعیین کننده فریبکاری و دروغگویی و دغلبازی سیاسی در این روند را هم نباید نادیده گرفت و از تبعات و بازخوردهای منفی آن، غفلت کرد.
 
تا زمانی که روند مذاکرات صلح، تحت حاکمیت، اداره و اراده مستقل و مستقیم حکومت افغانستان و یک هیأت مذاکره کننده فراگیر و ملی درنیامده است، هیچ احتمالی را نمی توان رد کرد و هیچ خوش بینی و امیدی، پایدار نخواهد بود؛ زیرا قدرت های خارجی و کشورهای منطقه ای دخیل در بحران افغانستان در کنار کشورهای مسلط بر گروه طالبان، این روند را به گروگان خواهند گرفت و خواسته ها، اهداف و  منافع خود را بر آن تحمیل خواهند کرد.