طالبان گفته‌اند که آماده سفر به پاکستان و دیدار با هیأت امریکایی در آنجا بودند؛ ولی "متاسفانه به دلیل قرار داشتن بیشترین اعضای هیأت در فهرست سیاه امریکا و سازمان ملل زمینه سفر به این کشور مساعد نشد".
 
پیشتر دولت افغانستان به خاطر برنامه سفر اعضای تحریم‌شده گروه طالبان به پاکستان، رسما به سازمان ملل شکایت کرد.
 
نمایندگی دایمی افغانستان در سازمان ملل در نامه‌ای به کمیته تحریم‌های شورای امنیت گفت که پاکستان درباره قصد خود برای میزبانی از نمایندگان طالبان با دولت افغانستان مشورت نکرده است.
 
قبلا برخی منابع گزارش کرده بودند که این دیدار به دستور ملاهبت‌الله آخوندزاده؛ رهبر طالبان لغو شده است.
 
این در حالی است که هفته پیش، نمایندگان گروه طالبان و شماری از سران احزاب و فعالان سیاسی افغانستان در مسکو؛ پایتخت روسیه دیدار کردند.
 
طالبان همچنین تاکنون چهار بار با هیأت امریکایی به ریاست زلمی خلیلزاد؛ نماینده این کشور برای صلح افغانستان دیدار کرده‌ اند.
 
تحلیلگران اما می گویند که بخشی از انگیزه دولت افغانستان برای جلوگیری از سفر اعضای هیأت مذاکره کننده طالبان به اسلام آباد، حساسیت خصومت آمیزی است که افغانستان نسبت به پاکستان دارد. کابل همواره اسلام آباد را به حمایت از طالبان و تروریزم و دست داشتن در ناامنی های افغانستان متهم کرده است؛ اتهامی که البته از جانب اسلام آباد، رد می شود؛ اما شواهد و قراین اثباتی در این زمینه به اندازه ای زیاد است که جایی برای رد و انکار باقی نمی ماند.
 
اینکه سرانجام صدای کابل شنیده شد و نمایندگان طالبان «نتوانستند» به اسلام آباد سفر کنند، بدون تردید یک موفقیت سیاسی و نمادین برای حکومت افغانستان محسوب می شود؛ موفقیت در برابر طالبان که بارها گفته اند حکومت کابل را نامشروع و دست نشانده می دانند و با آن مذاکره نمی کنند از یکسو، و در برابر پاکستان که با اعمال نفوذ بر طالبان، در مسیر صلح مورد نظر افغانستان، مانع ایجاد می کند و در صدد تحمیل اراده و تحقق اهداف خود در این روند است.
 
با این حال، همان گونه که گفته شد، این موفقیت، نمادین است و متاسفانه نمی تواند کلیت روند صلح را در مسیر مورد نظر دولت افغانستان قرار دهد.
 
از سوی دیگر، به نظر نمی رسد که تلاش های دولت افغانستان برای تحت مالکیت درآوردن روند صلح، با استفاده از اهرم محدودیتی که تحریم های بین المللی علیه اعضای مذاکره کننده طالبان، ایجاد کرده، در همه موارد بتواند کارساز و مؤثر واقع شود؛ با این توضیح که اعضای تحت تحریم هیأت مذاکره کننده طالبان، پیش از این، بارها به کشورهای دیگر سفر کرده اند. آنها همین چند روز پیش به مسکو سفر کرده بودند و در یک نشست مهم با نمایندگان احزاب و فعالان سیاسی افغانستان، شرکت داشتند.
 
یک روز پیش از برگزاری نشست مسکو هم کابل برای جلوگیری از سفر اعضای تحریم شده طالبان به پایتخت روسیه، به سازمان ملل شکایت کرده بود؛ اما در عمل، هیچ اتفاقی نیافتاد.
 
همچنین نمایندگان امریکا تاکنون چهار بار با طالبان در قطر و امارات، گفتگو کرده اند، و هیچ مرجعی مانع از سفر اعضای تحت تحریم طالبان به این کشورها نشده است.
 
امریکا و روسیه از اعضای دایم شورای امنیت سازمان ملل متحد هستند. بنابراین می توانند مانع از مانور دیپلماتیک طالبان و موفقیت دپیلماسی آن گروه در برابر دولت مشروع افغانستان شوند؛ اما اینکه تاکنون هیچ اقدامی نکرده اند، نشانگر آن است که آنها در این زمینه از شکایت کابل، حمایت نمی کنند و در کنار طالبان ایستاده اند.
 
روسیه حتی پا را از این هم فراتر گذاشت و اعلام کرد که آماده همکاری برای لغو تحریم های شورای امنیت سازمان ملل علیه رهبران طالبان است، مشروط بر اینکه دیگر اعضای این سازمان هم با این کشور، همراهی کنند.
 
با توجه به این مسایل، با وجود آنکه طالبان از نظر قوانین بین المللی، همچنان یک گروه «تروریستی» و غیر قانونی محسوب می شود که نباید اعضا و رهبران آن، آزادانه به کشورهای مختلف عضو سازمان ملل، سفر یا در آنجا اقامت کنند، این اتفاق ها به صورت مکرر، رخ می دهد؛ موضوعی که علیرغم عدم مشروعیت آن برپایه قواعد حقوقی بین المللی، از سوی قدرت های بزرگ و حتی شرکای «استراتژيک» دولت افغانستان، نادیده گرفته می شود.
 
در مورد پاکستان، این امر یک جنبه جالب توجه دیگر هم دارد و آن اینکه اعضا و رهبران طالبان در آن کشور، پایگاه و پناهگاه و اقامتگاه دارند و از سوی اسلام آباد، حمایت های وسیع مالی و تسلیحاتی و انسانی و آموزشی و ایدئولوژيک می شوند؛ بنابراین، درخواست اجازه سفر اعضای آن به اسلام آباد، به لطیفه ای مضحک شباهت دارد که مثلا کسی برای سفر از «کویته» به «اسلام آباد» از «کابل» درخواست اجازه کند!!