هر انقلابی برای آنکه بتواند پایه گذار تغییری بزرگ و واقعی و ماندگار در زندگی توده انقلابی شود، باید ظرفیت های لازم برای سه مرحله از تاریخ یک ملت انقلابی و ملت های دربند و تحت ستم دیگر را دارا باشد: دیروز، امروز و فردا.
 
انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی، یکی از نمونه های نادر در این زمینه محسوب می شود. انقلاب ایران ابتدا در زمینه ای شکل گرفت، آغاز شد و به بار و بر نشست که ستم و بیداد رژیم شاهی و سلطنتی پهلوی طی صدها سال فرمانروایی بر ایران، ایجاد کرده بود.
 
مردم ایران با رهنمودهای الهام بخش رهبر در تبعید انقلاب اسلامی و البته مبارزه و تلاش و جهاد فرهنگی و روشنگرانه بزرگانی مانند شریعتی و طالقانی، دست به یک انتخاب بزرگ زدند. آنها تصمیم گرفتند با خلق یک حماسه بی همتا و بی تکرار، به عمر چندصد ساله سلطنت پهلوی پایان دهند و نظام تازه ای از دل انقلاب توده مستضعف و همیشه در حاشیه بنیاد گذارند.
 
این نخستین مرحله از انقلاب بود که دیروز به خوبی و با پیروزی به ثمر نشست.
 
مردم سهم بزرگ شان را در پیروزی این مرحله عظیم و حساس به خوبی به انجام رساندند.
 
مرحله دوم، پویایی و زندگی نظام سیاسی و ایدئولوژيک برآمده از آرمان ها و ارزش های انقلابی برای امروز است.
 
مسؤولیت موفقیت این مرحله اما پیش از آنکه بر دوش مردم باشد، بر عهده مسؤولان و کارگزاران نظام سیاسی برآمده از ارزش ها و آرمان های انقلاب اسلامی است.
 
به نظر می رسد که در این مرحله هم انقلاب ایران، برخلاف بسیاری دیگر از نمونه های مشابه خود در قرن ۲۰، تاکنون چشم انداز پیروزمندانه و امیدبخشی را خلق کرده است.
 
یکی از نمونه های بارز آن، شکل گیری جریان موسوم به بهار عربی یا بیداری اسلامی در کشورهای عربی و سرزمین های اسلامی در خاور میانه بود. هرچند آن جنبش های انقلابی که بعضا با مایه های پررنگ ایدئولوژیک و اسلام‌گرایی سیاسی، همراه بود، نتوانست آ‌نگونه که باید به ثمر بنشیند و نتیجه دهد و دلیل آن نیز نبود رهبری کاریزماتیک و دخالت پیوسته قدرت های خارجی برای رخنه در صف انقلابیون و انحراف توده معترض و مبارز، از مسیر مبارزه انقلابی و آرمانی خویش بود؛ اما تردیدی وجود ندارد که یکی از بزرگترین منابع الهام و تغذیه ایدئولوژيک آن خیزش ها، انقلاب اسلامی ایران بود؛ زیرا توده انقلابی در سراسر خاور میانه، در برابر دیکتاتوری های چندده ساله خاندانی‌ مورد حمایت غرب و به خصوص امریکا شورش کردند، و این همان چیزی بود که انقلاب اسلامی ایران، پایه گذار آن شد.
 
اگرچه بهار عربی بسیار زودتر از آنچه انتظار می رفت، خزان‌زده شد و از طراوت و تازگی و نشاط برای تغییر و دگرگونی بازماند؛ اما سایه انقلاب ایران و ارزش ها و آرمان های انقلابی آن کشور، همچنان بر سر دیکتاتوری های خاورمیانه، سنگینی می کند.
 
اینکه امروزه امریکا تمام توان خود را به کار بسته تا به گفته خودش به «نقش بی ثبات کننده ایران در خاور میانه» پایان دهد، هرگز بدان معنا نیست که ایران برای تاراج منابع نفتی اعراب یا فروش اسلحه اش به رژيم های عربی، می خواهد جای امریکا را بگیرد؛ بلکه عزم امریکا برای مقابله با ایران در خاور میانه، ناشی از هراس مستمر امریکایی ها از فراگیرشدن الگوی انقلاب اسلامی ایران در جهان اسلام و دنیای عرب است. امریکایی ها از این می ترسند که بهار سرکوب شده عربی، یکبار دیگر به بهانه ای دیگر سبز شود، بشکفد و طومار دیکتاتوری های مزدور عرب و هژمونی همیشگی امریکا بر چاه های نفت و منابع عظیم اعراب و مسلمانان را درهم بپیچد.
 
به همین دلیل، آنها برای آنکه مانع از بازگشت دوباره موج انقلابی بهار عربی شوند، می خواهند منبع الهام ایدئولوژیک این موج را درهم بکوبند.
 
این نشان می دهد که انقلاب اسلامی ایران، نه تنها امروزه به نمونه ای الهام بخش برای ملت های دربند و تحت سلطه، بدل شده؛ بلکه مانیفست زنده، پویا و عملی برای فردای جامعه بشری هم محسوب می شود.