زلمی خلیلزاد؛ نماینده ویژه امریکا برای صلح افغانستان گفته هیچ جدول زمانی برای خروج نیروهای امریکایی از افغانستان وجود ندارد.
 
او در توییتر خود نوشته است که در روزهای اخیر شماری از مقام‌های طالبان ادعا کرده‌اند که امریکایی‌ها برای خروج نیروهای شان از افغانستان با این گروه به توافق رسیده‌اند. او گفته است "برای روشن‌سازی، هیچ جدول زمانی برای خروج نیروهای امریکایی از افغانستان وجود ندارد."
 
آقای خلیلزاد همچنین گفته است که طالبان خود شان نیز این ادعا را بعدا تصحیح و رد کردند.
 
عبدالسلام حنفی؛ یکی از نمایندگان طالبان روز گذشته در نشست مسکو گفت که امریکا با آنها به توافق رسیده که نیمی از نیروهای خود را بین ماه‌های فبروری تا پایان اپریل از افغانستان خارج کند.
 
در پایان نشست مسکو، اشتراک کنندگان توافق کردند که برای استقرار صلح در کشور، نیروهای خارجی به صورت کامل از افغانستان خارج شوند.
 
دولت در این نشست حضور نداشت و اشرف غنی گفته است که اشتراک کنندگان در نشست مسکو، صلاحیت اجرایی ندارند.
 
علیرغم تأکید زلمی خلیلزاد برای عدم توافق نهایی برای خروج نیروهای نظامی امریکا از افغانستان بر اساس یک جدول زمانی مشخص، کارشناسان می گویند که این رویداد، سرانجام رخ خواهد داد و دیر یا زود امریکا باید درباره خرج کامل نظامیانش از افغانستان، تصمیم بگیرد؛ زیرا در غیر این صورت، صلحی برقرار نخواهد شد.
 
طالبان بارها اعلام کرده اند که حضور نیروهای امریکایی و خارجی در افغانستان، خط سرخ ختم جنگ و تأمین صلح در کشور است و در تازه ترین موضع گیری نیز نمایندگان طالبان در نشست مسکو، رسما اعلام کردند که تا پایان حضور نظامی امریکا و خروج همه نظامیان آن کشور از افغانستان، این گروه تن به آتش بس نخواهد داد.
 
صرف نظر از اینکه هدف واقعی طالبان از تعیین این پیش شرط چیست، حضور نظامی امریکا استمرار جنگ در کشور را برای ستیزه جویان داخلی و خارجی، قابل توجیه می سازد و راه دستیابی به صلح را سد می کند.
 
امریکا هم می داند که در یک شرایط صلح آمیز نمی تواند سلطه و سیطره اش را بر افغانستان، حفظ کند؛ بنابراین ناگزیر است میان ادامه جنگ و پایان حضور نظامی اش، یکی را انتخاب کند.
 
از سوی دیگر، توافق مشترک سران احزاب و سیاستمداران برجسته افغانستان با طالبان در نشست اخیر مسکو روی خروج کامل نیروهای خارجی از افغانستان، شرایط را برای ادامه حضور امریکا در کشور، دشوار می کند؛ مگر آنکه امریکا برخلاف گذشته، منافع استراتژيک خود را در جنگ و بی ثباتی و استمرار بحران سیاسی و امنیتی در افغانستان، جستجو کند و به این بهانه، حضور و سلطه دایمی اش را توجیه کند.
 
به باور آگاهان، این رویکرد در گذشته، پایه ثابت سیاست سلطه گرانه امریکا در قبال کشورهای دیگر بوده است؛ اما به عقیده آنها دولت ترامپ در این زمینه، همانند دولت های پیشین حاکم بر امریکا فکر نمی کند. ترامپ پیش از آنکه سیاستمدار باشد، یک تاجر است؛ بنابراین، برای او سود و زیان مالی و اقتصادی حضور نیروهای امریکایی در یک کشور دوردست، اهمیت دارد. او به اینکه ممکن است خروج از افغانستان یا سوریه، اقتدار جهانی امریکا به عنوان یک کشور ابرقدرت را تضعیف کند و عرصه را برای رقیبان استراتژیک ایالات متحده، خالی نماید، اهمیت نمی دهد؛ بلکه از نظر رییس جمهوری امریکا مهم آن است که در قبال ۵۰ میلیارد دالری که گفته می شود امریکا سالانه در افغانستان، هزینه می کند، چه به دست می آورد و چقدر سود یا زیان می کند.
 
بر اساس این فرمول، حضور نظامیان امریکایی در افغانستان، به نفع آن کشور نیست و هرچه زودتر باید بساط آنها جمع شود و به خانه شان بازگردند.
 
این منطق البته در داخل امریکا مخالفان سرسختی دارد؛ اما تصمیم نهایی را ترامپ به عنوان فرمانده کل قوای مسلح امریکا خواهد گرفت.
 
با این توضیح، با وجود موضع گیری اخیر خلیلزاد که ممکن است مصرف سیاسی داشته باشد و به منظور آرام تر کردن دولت مورد حمایت امریکا در کابل و نیز نشان دادن قدرت و سلطه تعیین کننده واشنگتن بر جریان صلح افغانستان، صورت گرفته باشد، در نهایت، جدول زمانی خروج نظامیان امریکایی از افغانستان، مشخص خواهد شد و امریکا برای مهار جنگ بی پایان و بی نتیجه افغانستان ناگزیر است با طالبان صلح کند و پیش نیاز صلح با طالبان نیز خروج کامل نظامیان امریکایی از افغانستان می باشد.